بریده‌هایی از کتاب والد سوم

این ظاهر سریال‌ها و فیلم‌هاست، محتوای فیلم‌ها نیز همین‌گونه است؛ یعنی به مدد اصل تدریج، مخاطب را به‌گونه‌ای منفعل می‌کنند که محتوای فیلم و سریال‌ها را هرچه باشد بپذیرد

تلویزیون در خانواده یعنی حضور یک فرد بیگانه! یعنی اجازه ورود و حضور یک فرد بیگانه در خانه! درحالی‌که در قدیم هرگز اجازه نمی‌دادند یک فرد بیگانه وارد حریم خانه شود. امروزه این فرد بیگانه وارد خانه‌های ما شده و به همه جای خانه سرک مجازی می‌کشد. لذا اگر سطح سواد کنترل رسانه‌ای را افزایش ندهیم قطعاً بدانیم که در تربیت فرزندانمان آسیب جدی متحمل خواهیم شد.

عامل پرخاشگری تنها دیدن برنامه‌های پرخاشگر نیست؛ بلکه عامل اصلی آن استفاده بیش‌از حد از رسانه است؛ زیرا امواجی که رسانه‌ها به مغز انسان ساطع می‌کنند به قسمت پیشین مغز که مسئولیت خودکنترلی و تصمیم‌گیری انسان را بر عهده دارد آسیب می‌رساند؛ نتیجه این آسیب کاهش خودکنترلی و تأثیر منفی بر تصمیم‌گیری‌های فرد که درنهایت منجر به پرخاشگری می‌گردد. آدم‌های پرخاشگر در آن لحظه که پرخاش می‌کنند قدرت تصمیم‌گیری نخواهند داشت؛

پدر و مادر باید خوش‌بو، خوش‌پوش، و باصلابت باشند نه اینکه انتقادکننده و.. باشند. این ویژگی‌ها در محبوبیت اثر می‌گذارد، کلام خوب و زیبا، هنر است،

قدرت حل مسئله از چند راه کسب می‌شود: - تجربه - استفاده از تجربیات دیگران - روبرو شدن با مسائل مختلف هر سه مورد با قرار دادن کودک در میدان عمل و ارتباط و تعامل با محیط پیرامون خود به دست می‌آی

دو کودک یک و نیم ساله که در میهمانی کنار هم قرار می‌گیرند، اولین اتفاقی که ممکن است رخ بدهد، درگیری فیزیکی آن دو است؛ در این‌گونه موارد والدین بجای اینکه مشکل را حل کنند، صورت‌مسئله را پاک کرده و آندو را از هم جدا می‌نمایند. غافل از اینکه فرزندان آن‌ها با این‌گونه ارتباط، حتی اگر درگیری فیزیکی نیز به همراه داشته باشد، در حال آموختن تعامل و روابط اجتماعی هستند. دور کردن فرزند از محیط همسالان و قرار دادن او در کنار رسانه به بهانه اینکه مبادا حرف و رفتارهای ناپسند را بیاموزد، اشتباهی بس بزرگ و آسیبی جبران‌ناپذیر است؛ زیرا حرف یا رفتار ناپسند بعد از مدتی فراموش می‌شود یا وقتی فرزند رشد عقلی یافت شد، تکرار نمی‌کند؛ اما آسیب رسانه را باید یک‌عمر به همراه خود داشته باشد؛ لذا آگاه باشیم که خود با دست خود به‌سلامت فرزندان آسیب نرسانیم.

استفاده زیاد از رسانه‌ها عامل پرخاشگری تنها دیدن برنامه‌های پرخاشگر نیست؛ بلکه عامل اصلی آن استفاده بیش‌از حد از رسانه است؛ زیرا امواجی که رسانه‌ها به مغز انسان ساطع می‌کنند به قسمت پیشین مغز که مسئولیت خودکنترلی و تصمیم‌گیری انسان را بر عهده دارد آسیب می‌رساند؛ نتیجه این آسیب کاهش خودکنترلی و تأثیر منفی بر تصمیم‌گیری‌های فرد که درنهایت منجر به پرخاشگری می‌گردد.

نتیجه بررسی روی ۳۷۳ داوطلب زن و مرد ۳۲ تا ۳۶ ساله نشان داد: افرادی که رگ‌های سفت در سر و گردن داشتند، روزانه بیش از ۲۰ دقیقه به تماشای تلویزیون می‌پرداختند یا با رایانه کار می‌کردند. در کودکان مدرسه‌ای نیز، تماشای زیاد تلویزیون، باعث باریک شدن رگ‌های خونی چشمان آن‌ها می‌گردد که این عامل می‌تواند یکی از نشانه‌های ابتلا به فشارخون بالا و بیماری‌های قلبی باشد. بنابراین هر چیزی که به جسم آسیب برساند باید زمینه مدیریت آن فراهم گردد. در حال حاضر رسانه باعث کم‌تحرکی در کودکان و درنتیجه آسیب به جسم آنان می‌شود؛

یکی از راه‌کارهای سریع درمان خلأ عاطفی کودک ارتباط با همسالان است. در معرض همسالان قرار گرفتن کودک و هم‌صحبت شدن، بازی کردن و تعامل با آن‌ها موجب جبران خلأ عاطفی او می‌گردد.