بریده‌هایی از کتاب حسین (ع) از زبان حسین (ع)

در طول شش ماه زمامداری برادرم امام حسن (ع) مشکلات زیادی برای وی پیش آمد تا آنجا که برای حفظ شیعیان و جریان حق ناچار شد تلخ ترین تصمیم تاریخی را اتخاذ کند و صلح با معاویه را بپذیرد و خلافت را به وی واگذارد. هنگامی که مجلس بیعت با معاویه تشکیل شد. برادرم امام حسن (ع) بیعت کرد و پس از او من نیز بیعت کردم. قیس بن سعد بن عباده انصاری تردید داشت که با معاویه بیعت کند. نگاهش به من بود و می‌خواست نظر مرا بداند. به وی گفتم:) «یا قَیسُ، إِنَّهُ إِمَامِی» ای قیس، او (حسن بن علی (ع) امام من است. (رجال الکشّی ج ۱ ص ۳۲۵ ح ۱۷۶)

حُجر بن عَدی، به شدت برآشفته بود و تلخی صلح را نمی‌توانست تحمل کند. از شدت ناراحتی و عصبانیت به برادرم گفت: عدالت را به کناری نهادیم و گرفتار ستم شدیم، حقی را که بر آن بودیم رها کردیم و باطلی را که قبول نداشتیم پذیرفتیم! خواری نصیب ما شد و تن به ذلت دادیم! اهل شام شادند که به آنچه می‌خواستند دست یافتند و ما دست خالی و ناراحت بر می‌گردیم! برادرم حسن (ع) به وی فرمود: «همه مردم با تو هم عقیده نیستند و آنچه را که تو دوست داری نمی‌پسندند. من مردم را آزمودم، اگر بصیرت و استقامت آنان همانند تو بود، من همان را که تو دوست داری انجام می‌دادم!»

ابراهیم بن طلحه نزدیک آمد و پرسید: ای علی بن حسین، بالاخره چه کسی پیروز و غالب این میدان شد؟ امام زین العابدین فرمود:) إِذَا أَرَدْتَ أَنْ تَعْلَمَ مَنْ غَلَبَ، وَ دَخَلَ وَقْتُ الصَّلَاةِ، فَأَذِّنْ ثُمَّ أَقِمْ.» هر گاه خواستی بفهمی چه کسی فاتح و پیروز شد، در هنگام نماز، اذان و اقامه بگو! (أمالی طوسی ص ۶۷۷) (مقصود حضرت این بود که وقتی اذان و اقامه بگویی و شهادت به وحدانیت خدا و رسالت پیامبر خدا (ص) بدهی متوجه می‌شوی که ما پیروز شده و غالب این میدان بوده‌ایم، زیرا هنوز ندای توحید زنده است و شهادت به رسالت پیامبر ما داده می‌شود. یعنی دشمن ما با کشتن امام حسین (ع) و یارانش به دنبال خاموش کردن نور توحید و ریشه کن نمودن دین حضرت محمد (ص) بود، و این دشمن است که شکست خورد و به نتیجه مطلوبش نرسید

آیا این از عدالت است که زنان و دختران وکنیزان خود را در پس پرده بنشانی، و دختران رسول خدا (ص) را در حالت اسیری حرکت دهی؟! پرده حرمت آنان را برافکنی، چهره‌هایشان را آشکار سازی، مردان بیگانه آنان را بر پشت شتران از این شهر به آن شهر بگردانند! ساکنان منازل بین راه و بادیه نشینان چهره‌های ایشان را تماشا کنند! و افراد دور و نزدیک و اراذل و اشراف بر رخسار آنان خیره شوند؟! در حالی که نه سرپرستی از مردان خود به همراه دارند و نه کسی آنها را پناه دهد و مراقب حالشان باشد!

ابلیس با این که بسیار دروغگو و کذاب است اما این کلام را به‌شیاطین راست گفت‌که: اگر کسی با شما (اهل‌بیت ع) عداوتی داشته باشد هیچ عمل صالحی برایش نافع نیست، چنانچه اگر محبت و ولایت شما را داشته باشد جز گناهان کبیره چیزی به آنان ضرر نمی‌رساند.

(هنگامی که دیدم همه اهل بیت و جوانان و یارانم بر روی زمین افتاده و جام شهادت را سر کشیده‌اند، و جز خودم و زنان و کودکان کسی باقی نمانده است، با صدای بلند استغاثه کردم:) «هَلْ مِنْ ذَابٍّ یذُبُّ عَنْ حَرَمِ رَسُولِ اللَّهِ (ص)! هَلْ مِنْ مُوَحِّدٍ یخَافُ اللَّهَ فِینَا! هَلْ مِنْ مُغِیثٍ یرْجُو اللَّهَ بِإِغَاثَتِنَا! هَلْ مِنْ مُعِینٍ یرْجُو مَا عِنْدَ اللَّهِ فِی إِعَانَتِنَا!» آیا مدافعی هست که از حریم حرم رسول خدا (ص) دفاع نماید؟ آیا خدا پرست موحدی هست که در مورد ما از خدا بترسد و به یاری ما برخیزد؟ آیا فریادرسی هست که به امید پاداش خداوندی به فریاد ما برسد؟ آیا یار و یاوری هست که به امید الطاف الهی به یاری ما بشتابد؟

رسول خدا (ص) فرمود: اطاعت از بندگان خدا فقط در کارهای نیک است. و هم چنین فرمود: در معصیت خالق، اطاعتی برای مخلوق نیست!

آیا سخن خدا را نشنیدی که می‌فرماید: «و اگر پدر و مادرت تلاش کردند که چیزی را که بدان علم نداری، شریک من سازی، از آنان اطاعت مکن.»(لقمان/۱۵)

رسول خدا (ص) فرمود: اطاعت از بندگان خدا فقط در کارهای نیک است. و هم چنین فرمود: در معصیت خالق، اطاعتی برای مخلوق نیست!

آیا سخن خدا را نشنیدی که می‌فرماید: «و اگر پدر و مادرت تلاش کردند که چیزی را که بدان علم نداری، شریک من سازی، از آنان اطاعت مکن.»(لقمان/۱۵)

«ای فرزندم، ای حسین، گویی می‌بینم که به زودی در سرزمینِ کرب و بلا، به دست گروهی از امّتم کشته و سر بُریده می‌شوی، در حالی که تشنه‌ای و سیراب نمی‌گردی و عطش داری و آب از تو دریغ می‌گردد. آنان با این رفتار، امید شفاعت مرا هم دارند! آنان را چه شده است؟! خدا، شفاعتم را روز قیامت، نصیب آنان نگرداند! آنان نزد خداوند، بهره‌ای ندارند. عزیز من، ای حسین! به راستی که پدر، مادر و برادرت نزد من آمده‌اند و مشتاق ملاقات تو هستند، و برای تو در بهشت، درجاتی است که جز با شهادت، بدانها دست نمی‌یابی».

رسول خدا (ص) فرمود: هر کس دوستی مرا ادعا کند در حالی که با علی دشمن است دروغ می‌گوید، زیرا دوستی من با دشمنی علی در یک دل نمی‌گنجد.

در وحی آسمانی که خداوند متعال بر محمد رسول الله (ص) نازل کرد این مطلب بود: هنگامی که قیامت کبری برپا می‌شود خداوند متعال بنی‌امیه را به شکل مورچه‌ها محشور می‌کند تا زیر پای مردم لگد مال شوند و این حالت ادامه دارد تا رسیدگی به حساب مردم به پایان رسد و پس از آن است که آنها را برای حسابرسی می‌آورند و به حسابشان رسیدگی می‌شود و روانه جهنم می‌کنند!

به راستی که یزید خودش را به خوبی معرفی کرده است. اگر میخواهی درباره یزید سخن بگویی درباره سگ بازی‌هایش سخن بگو، آن هنگام که سگ‌هایش را به جان هم می‌ندازد. و از کبوتربازیهایش سخن بگو، آن هنگام که کبوتران را به مسابقه وا می‌دارد. و در مورد هوس بازی‌هایش و کنیزان نوازنده و خواننده اش، سخن بگو! با این سخنان بهتر می‌توانی یزید را معرفی کنی!

مرگ باعزّت، بهتر از زندگی در ذلّت است.

مصیبتی که بر من وارد شود عبارت از زهری است که با دسیسه چینی آن را به من می‌خورانند، و به وسیله آن کشته می‌شوم. ولی ای ابا عبدالله، هیچ روزی به سختی روز شهادت تو نیست، در آن روز سی هزار نفر تو را محاصره کنند، در حالی که خود را از امّت جدّ ما محمّد (ص) می‌پندارند و خود را به اسلام نسبت می‌دهند! همه آنها برای کشتن و ریختن خون تو، بی‌احترامی به حریم تو، به اسارت گرفتن اهل بیت تو و غارت خیمه‌های تو اجتماع می‌کنند! در این هنگام خداوند لعنتش را شامل حال بنی امیه می‌کند، و آسمان نیز خون و خاکستر بر سر مردم ببارد، و همه چیز حتی حیوانات جنگل‌ها و ماهیان دریاها برای مصیبت تو می‌گریند.)

مدح و تمجید کسی را نمی‌پذیرفت، مگر از کسی که می‌خواست لطفی را که در حقش شده بود جبران کند.

می‌فرمود: چون نیازمندی را دیدید که در پی رفع نیازش است، به او کمک کنید.

خود را از سه چیز، دور می‌داشت: جدال و کشمکش، پُرحرفی و زیاده گویی، و ذکر مطالب بی‌فایده.

هر کس حاجت نیازمندی را که خود دسترسی به حاکم ندارد، نزد حاکم مطرح نماید، خداوند، قدم‌های او را در قیامت، استوار می‌سازد.