بریده‌هایی از کتاب دلایلی برای زنده ماندن

زمانی که افسردگی به حد اعلای خود برسد، نومیدانه می‌بینید که آرزو داشتید به هر مرض دیگری مبتلا می‌شدید، الّا این مرض. حتی شده امراض جسمانی! می‌پرسید چرا؟ به این دلیل که این مرض یک بیماری ذهنی و روانی‌ست. از آنجا که گسترهٔ ذهن یا روانِ آدمی کران ندارد، رنج و دردش نیز بی‌انتها می‌نماید.

منِ پیشین: «می‌خوام بمیرم.» منِ کنونی: «خب قرار نیست این اتفاق بیفته.» منِ پیشین: «این که وحشتناکه!» منِ کنونی: «نه! خیلی هم عالیه، بهم اعتماد کن.»

سختیِ زندگی تموم‌شدنی نیست که! توی یه لحظه باید یه عالمه کار انجام بدی. منم که شکر خدا کلی با بقیهٔ آدما فرق دارم. از بقیه به اندازهٔ یه دنیا دورم!»

شاید هرآنچه در زندگی‌تان تاکنون طلب کرده بودید، انتخاب‌های اشتباهی بوده‌اند. شک می‌کنید که شاید داشتن تلفن‌های هوشمند، حمام مجلل و سینمای خانگی راه‌حل مشکل شما نبوده؛ بلکه مشکل خود شما بوده است. تردید می‌کنید که نکند، در بازی بزرگ مارپلهٔ زندگی، آنچه گمان می‌بردید نردبان است، نردبان نبوده؛ ماری بوده که به محض رسیدن به سر آن، نیشتان زده و شما را به آن پایین پرتاب کرده است. همان‌طور که بودایی‌ها به انسان توصیه می‌کنند، وابستگی بیش از اندازه به مادیات تنها مایهٔ رنج شما را فراهم خواهد ساخت.

«و در پایان این ادامهٔ زندگی‌ست که شجاعت بیشتری می‌طلبد، نه خودکشی.» آلبر کامو، از کتاب مرگ خوش

مولانا شاعر پارسی‌زبانِ قرن دوازدهم می‌گوید: «زخم مدخلی‌ست برای رسوخ نور به وجود آدمی.» در جای دیگری نیز می‌گوید: «خانهٔ امن را از یاد ببر، جایی زندگی کن که از آن هراس داری.»

درست است که ما از لحاظ ذهنی، در خود می‌مانیم، اما از لحاظ فیزیکی که محدودیت نداریم. پس اگر گاهی از چسبیدن به محیط زندگی همیشگی خود دست برداریم، ممکن است از شر حالت ناخوش روانی‌مان، دست کم برای مدتی خلاص شویم. هرچه نباشد حرکت، نقطهٔ مقابل سکون به شمار می‌رود و گاهی پاسخگوست؛ البته گاهی.

افسردگی دروغ می‌گوید. باعث می‌شود گمان ببرید که همه‌چیز خراب است. اما خودِ پدیدهٔ افسردگی دروغ نیست، حقیقی‌ترین پدیده‌ای‌ست که تابه‌حال تجربه کرده‌ام؛ و البته که پدیده‌ای‌ست نامحسوس و نامرئی.

«گوشت را کمی پایین بیاور؛ نزدیک ضمیرت و به دقت ندایش را بشنو.»

شما بر سیاره‌ای دیگر زندگی می‌کنید. هیچ‌کس متوجه نیست چه‌ها بر شما می‌گذرد. اما در حقیقت دیگران درک می‌کنند. و شما این‌طور گمان نمی‌کنید، زیرا تنها استنادتان، احساسات و افکار خود شماست و بس. این شمایید که تابه‌حال به چنین نقطه‌ای نرسیده بودید و شوک سقوط و هبوط در حال ضربه زدن به روح شماست. اما دیگران نیز در این موقعیت قرار گرفته‌اند. شما نمی‌دانید، زیرا در یک سرزمین تیره و ظلمانی به سر می‌برید که میلیون‌ها نفر ساکنین آن‌اند.

دلم نمی‌خواست بمیرم، فقط می‌خواستم زنده نمانم

کارکرد افسردگی و حملهٔ هراس و وحشت همین است: پدید آوردن افکار اغراق‌آمیز که ذهن شما را به خود مشغول می‌دارند.

«و در پایان این ادامهٔ زندگی‌ست که شجاعت بیشتری می‌طلبد، نه خودکشی.

برای هر شخص افسردگی به گونه‌ای متفاوت بروز می‌کند. رنج به شیوه‌های گوناگون و با درجات مختلف خودش را نشان می‌دهد؛

ذهن انسان پدیده‌ای‌ست منحصربه‌فرد. به شیوه‌های منحصربه‌فردی هم دچار اشکال می‌شود.

بدون شک در انتهای تونل تاریک، نور را خواهید یافت؛ حتی اگر قادر نباشید از ابتدا آن را ببینید.

زمان خود درمان‌گر دردهاست.

یک عبارت کلیشه‌ای در باب افراد کتاب‌خوان وجود دارد که می‌گوید آنان، انسان‌های تنهایی هستند. اما برای من چنین نبود؛ کتاب خواندن راهی بود که مرا از تنهایی درمی‌آورد.

این منم؛ همینم که هستم.

کلیشهٔ قدیمی و تکراری کاملاً درست است: زمان خود درمان‌گر دردهاست.