بریده‌هایی از کتاب دلایلی برای زنده ماندن

از خواندن کتاب دو نوع تلقی وجود دارد: یا کتاب می‌خوانید که از خود فرار کنید یا کتاب می‌خوانید که خود را پیدا کنید.

برای طبیعی بودن هیچ استانداردی در جهان وجود ندارد. روی این کرهٔ خاکی به اندازهٔ ۷ میلیارد راه و روش طبیعی برای زندگی کردن وجود دارد.

اگر عشق را -حقیقی‌ترین آن را- بیابیم، می‌توانیم آن بخش‌های از دست دادهٔ خویش را دوباره بازیابیم. می‌توانیم آن آزادی ازدست‌رفتهٔ کودکی خویش را دیگربار به دست آوریم. شاید عشق تنها عبارت است از یافتن کسی که با او می‌توان، عجیب‌ترین بُعد خویش را آشکار ساخت.

ما آدمیان ذاتاً تنهاییم. راهی برای دور زدن این حقیقت وجود ندارد. حتی اگر تمام مدت بکوشیم آن را به دست فراموشی بسپاریم. وقتی به دردی دچار می‌شویم، فرار از چنگ این حقیقت دیگر شدنی نیست.

زندگی دشوار است. بله؛ ممکن است زیبا و شگفت‌انگیز هم باشد، ولی دشوار هم هست. به نظر می‌سد مردم خیلی به این نکته نمی‌اندیشند و چنین است که خود را با آن وفق می‌دهند. اما برخی قادر نیستند با این نکته کنار بیایند. ضمن اینکه کنار آمدن با آن به شرایط انسان هم بستگی دارد.

«پسرها گریه نمی‌کنند.» این عبارت را حتماً شنیده‌اید. اما چنین نیست؛ آنها گریه می‌کنند؛ ما گریه می‌کنیم؛ من گریه می‌کنم. ما همیشه اشک در چشمانمان حلقه می‌زند. (خود من همین امروز عصر گریه‌ام گرفت؛ داشتم فیلم پسرانگی را تماشا می‌کردم). بله؛ پسرها، مردان دست به خودکشی هم می‌زنند و این مسئله انکارناپذیر است.

نرخ خودکشی مردان نسبت به زنان به‌صورت تکان‌دهنده‌ای بیشتر است. در بریتانیا نسبت ۳ به ۱ است؛ در یونان ۶ به ۱ و در آمریکا ۴ به ۱. البته این ارقام و آمار نسبی هستند. بنا به گزارش سازمان بهداشت جهانی، چین و هنگ‌کنگ تنها کشورهایی هستند که در آنها، میزان خودکشی زنان از مردان بیشتر است. در باقی مناطق، بیشتر مردان هستند که به زندگی خود خاتمه می‌دهند.

در جهانی که امکان وقوع هر پدیده‌ای وجود دارد، امکان وقوع رنج، فقدان و جداییِ ابدی نیز همواره مهیاست.

هیچ‌کس نمی‌تواند درون انسان را ببیند. از بیرون دیگران تنها قادرند شکل و فرم فیزیکی شما را مشاهده کنند؛ شما برای آنان یک کلّ منسجم هستید متشکل از اتم‌ها و سلول‌ها. اما از درون، خودتان احساس می‌کنید یک بیگ‌بنگ (انفجار اولیه که موجب پدید آمدن کیهان شد) اتفاق افتاده است. احساس متلاشی شدن دارید. گویی در میان فضای تاریک و بی‌کرانهٔ کیهان پخش و پلا شده‌اید.

هر ساله حدود ده تا بیست میلیون نفر اقدام به خودکشی می‌کنند، و یک میلیون نفر موفق به انجام این کار می‌شوند. در سراسر جهان، نرخ خودکشی مردان سه‌برابر بیشتر از زنان است.

خودکشی از عمده‌ترین عوامل مرگ و میر مردان زیر سی‌وپنج سال به شمار می‌رود. نرخ خودکشی بستگی بسیاری به منطقه‌ای دارد که در آن زندگی می‌کنید.

ما آدمیان، بیش از اندازه تکامل یافته‌ایم. هوش ما چنان وسیع است که نخستین موجوداتِ کاملاً آگاه به کائنات قلمداد می‌شویم. شاید بهای این سطح از هوشیاری ظرفیت ادراک ماست که براساس آن متوجه هستیم که کائنات ارزش دیدن ندارد!

در مناطقی چون بریتانیا و آمریکا، خودکشی امروزه یکی از عمده‌ترین عوامل مرگ و میر است. از هر صد مرگ و میر، یکی در اثر خودکشی‌ست. بنا به آمار سازمان بهداشت جهانی، خودکشی بسیار بیشتر از سرطان معده، سیروز کبدی، سرطان رودهٔ بزرگ، سرطان سینه و نیز آلزایمر موجب تلفات می‌گردد. از آنجا که کسانی که خودکشی می‌کنند از میان افسردگان هستند (غالب اوقات ولی نه همیشه)، افسردگی یکی از کشنده‌ترین امراض جهان است.

اگر از یک، یک را کم کنید، باقی‌مانده صفر خواهد بود. (خود را از خودت بگیر، از تو هیچ به جای می‌ماند).

شگفت‌انگیزترین بُعد ذهن آن است که پرهیاهوترین اتفاقات در آن رخ می‌دهد، اما هیچ‌کس دیگری قادر به دیدن آنها نیست. گویی جهان در برابر شما شانه بالا می‌اندازد و اظهار بی‌اطلاعی می‌کند.

یکی از نشانه‌های محرز افسردگی این است که سر سوزن امیدی به هیچ چیز ندارید و آینده‌ای را متصور نمی‌شوید.

«هیچ‌کس رهایی‌بخش ما نیست جز خودمان. نه کسی توانش را دارد و نه امکانش را.» د

این نکته درعین‌حال چه احساس رهایی فوق‌العاده‌ای به انسان می‌دهد: اینکه می‌پذیری در این جهان، موجودی هستی ناچیز و خرد.

تابه‌حال خوب بودید و ناگهان دیگر نیستید.

هر زمان که یک کتاب ارزشمند را می‌خواندم، حس می‌کردم در حال خوانش یک نقشه هستم؛ یک نقشهٔ گنج که مرا هدایت می‌کند به سمت گنجینه‌ای حقیقی: خودم!