بریده‌هایی از کتاب دلایلی برای زنده ماندن

قادر نیستید از افسردگی دربیایید. زیرا افسردگی می‌شود خود زندگی شما.

زمان نمی‌ایستد! حتی اگر محترمانه از او درخواست کنید!

شگفت‌انگیزترین بُعد ذهن آن است که پرهیاهوترین اتفاقات در آن رخ می‌دهد، اما هیچ‌کس دیگری قادر به دیدن آنها نیست. گویی جهان در برابر شما شانه بالا می‌اندازد و اظهار بی‌اطلاعی می‌کند.

من، به هرآنچه از شدت «منِ افراطی‌ام» بکاهد و آن را کم‌رنگ‌تر سازد، خوشامد می‌گویم و از آن با آغوش باز استقبال می‌کنم.

«در جهان نیکی و بدی وجود ندارد؛ ذهن ماست که پدیده‌ها را نیک یا بد می‌انگارد.»

شاید عشق تنها عبارت است از یافتن کسی که با او می‌توان، عجیب‌ترین بُعد خویش را آشکار ساخت.

«من یه مجسمه‌م که با یه پیکرهٔ خاص خلق شدم.»

«تنها چیزی که باید از آن ترسید، خود ترس است.»

دلم می‌خواست ساعت ۹ صبح، ۱۰ صبح باشد. دلم می‌خواست صبح، غروب هنگام باشد. آرزو می‌کردم بیست‌ودوم سپتامبر، بیست‌وسوم سپتامبر باشد. دلم می‌خواست روشنی روز، تاریکی هوا در شب باشد و تاریکی شب‌هنگام، طلوع آفتاب فردا روز باشد.

سپری کردنِ روزها برایم به مثابه عبور از یک کوهستان صعب‌العبور بود.

نخستین مرتبه‌ای که احساس کردم مغزم یک شیء بیگانه و نامتجانس است، سیزده ساله بودم؛

افسردگی راجع‌به آینده حقیقت را نمی‌گوید

می‌دانم، می‌دانم که ما انسانیم؛ موجوداتی محجوب. برخلاف دیگر جانداران لباس می‌پوشیم و پشت درهای بسته زاد و ولد می‌کنیم. وقتی خطایی از ما سر می‌زند شرمگین می‌شویم. اما به مرور زمان می‌توان ترک عادت کرد؛ با سخن گفتن از مشکل یا حتی با خواندن و نوشتن از آن... .

«گوش کن؛ فقط گوش کن ببین چی می‌گم: اینو تو مغزت فرو کن، باشه؟ تو تا الان دووم آوردی؛ اون روی سکهٔ این دووم آوردنت هم یعنی زندگی وجود داره؛ زندگی، می‌فهمی؟ یه چیزایی هم پیش میاد که تو رو خوشحال می‌کنه. پس این‌قدر دلواپسِ نگرانیات نباش. فقط یه‌کم دلواپس باش. یکم دلواپسی رو می‌تونی اداره کنی. اما سوپر- دلواپسی رو نه!»

«و در پایان این ادامهٔ زندگی‌ست که شجاعت بیشتری می‌طلبد، نه خودکشی.» آلبر کامو، از کتاب مرگ خوش

افسردگی حال عجیبی‌ست. حتی حالا که این سطور را می‌نویسم و چهارده سال از نقطهٔ اوج وخامت آن فاصله گرفته‌ام، می‌دانم که کاملاً از شر آن خلاصی نیافته‌ام. شما بر آن فائق می‌آیید، اما درعین‌حال هرگز کاملاً مغلوبش نمی‌کنید.

دلم نمی‌خواست بمیرم، فقط می‌خواستم زنده نمانم! مرگ مرا می‌ترساند.

«در نومیدی بسی امید است» واژگان! گاهی تنها همین واژگان می‌توانند رهایی‌بخش ما باشند.

نفرت احساسی‌ست بیهوده در درون شما. به این می‌ماند که برای تلافی، عقربی را بخورید؛ چون شمار را نیش زده است!

شگفت‌انگیزترین بُعد ذهن آن است که پرهیاهوترین اتفاقات در آن رخ می‌دهد، اما هیچ‌کس دیگری قادر به دیدن آنها نیست. گویی جهان در برابر شما شانه بالا می‌اندازد و اظهار بی‌اطلاعی می‌کند.