بریده‌هایی از کتاب دلایلی برای زنده ماندن

افسردگی همیشه داره یه مطلبو بیخ گوشت تکرار می‌کنه؛ اینکه یه روز ناخوشایند می‌تونه به اندازهٔ کل عمرت کش بیاد و طول بکشه. ولی این‌طوری نیست.»

کتاب بخوانید بی‌آنکه به تمام کردن آن بیندیشید. فقط بخوانیدش و از هر واژه، جمله و پاراگراف لذت بجویید. آرزو نکنید کاش زودتر تمام شود و یا کاش هرگز تمام نشود.

اوقاتی که عمیقاً در این حال و هوا فرومی‌روم -هنوز هم هر از چندگاهی چنین می‌شوم- می‌کوشم از یاد نبرم که یک بخش بزرگ‌تر و قوی‌تر در من وجود دارد که غرق نمی‌شود. او خدشه‌ناپذیر، بر پاهایش استوار باقی می‌ماند. فکر می‌کنم یک‌بار، این بخش از خودم را روح یا نهادم نامیدم. نیازی نیست شما هم این قسمت از خودتان را روح یا نهاد بنامید، خصوصاً اگر برایتان تداعی معنایی وسیعی ایجاد می‌کند. می‌توانیم تنها آن را «یک خود» بخوانیم. نام آن اهمیتی ندارد. مفهوم آن است که حائز اهمیت است. اجازه بدهید کمی مفهوم «این خود» را موشکافی کنیم. اگر خسته باشید یا گرسنه یا خمار، حالتان خوش نیست. پس می‌بینید؟ حال ناخوش ما واقعیت وجودی ما نیست. باور کردنِ احساساتمان در حالت ناخوشی و ایمان آوردن به آنها، یک نتیجه‌گیری نادرست است. زیرا با یک خواب کافی و غذای لذیذ، آن احساسات از میان می‌روند.

بعدها که کتاب‌های بسیاری در باب ذهن‌آگاهی و مراقبه خواندم، پی بردم نکتهٔ کلیدی در حصول شادکامی (و یا حتی عنصر والاتر از آن: آرامش) این نیست که ذهن همیشه سرشار باشد از افکار شاد. نه؛ چنین چیزی شدنی نیست. هیچ ذهنی روی زمین وجود ندارد که با همهٔ فراست و تیزهوشی‌اش، همهٔ عمر تنها افکار شاد را در خود بپروراند. نکتهٔ کلیدی پذیرش افکار است؛ از هر قسمی که هستند، حتی بدترینشان. پذیرا بودن آنها، بی‌آنکه به آنها بدل شوید. به عنوان مثال باید متوجه بود که افکار غمگنانه داشتن، حتی داشتن سلسله‌ای از آنها که همیشه ادامه دارند، به این معنا نیست که شما فردی هستید اندوهگین. شما می‌توانید در یک طوفان قرار بگیرید و شدت وزش باد را با تمام وجود حس کنید؛ اما آگاه باشید که شما باد نیستید. موجودی هستید که فقط در معرض آن قرار گرفته‌اید.

کارکرد افسردگی و حملهٔ هراس و وحشت همین است: پدید آوردن افکار اغراق‌آمیز که ذهن شما را به خود مشغول می‌دارند.

گویی مدام در آستانهٔ حملهٔ هراس و وحشت بودم. - گویی در تنفس، تنها نوار باریکی از هوا وارد ریه‌ام می‌شد.

وحشت از دیوانگی؛ می‌ترسیدم قطعه قطعه شوم!

آنجا که کسانی که خودکشی می‌کنند از میان افسردگان هستند (غالب اوقات ولی نه همیشه)، افسردگی یکی از کشنده‌ترین امراض جهان است

بیمناک‌اید که مردم بیش از پیش از شما رنجیده و روی‌گردان شوند. پس خفه‌خون می‌گیرید و دربارهٔ مشکلتان سخنی بر لب نمی‌آورید؛

او برای حصول دستاوردهای دلخواهش، در طول زندگی، میل و اراده‌ای داشت مهارناشدنی.»

روی هم رفته، هرروز که می‌گذرد کمتر با مشکلات درمی‌افتم و بیشتر می‌کوشم آنها را بپذیرم. این منم؛ همینم که هستم. به علاوه جنگیدن فقط به مشکلات دامن می‌زند. راهکار، دوستی کردن با افسردگی و اضطراب است و سپاسگزاری از آنها. این‌گونه که با آنها برخورد کنید خیلی بهتر از پسشان برخواهید آمد.

می‌بایست میان مضطرب بودنِ یک فرد با ابتلاء او به اختلال اضطراب (به‌ویژه از نوع اضطراب فراگیر) تفکیک قائل شد.

ابتلا به اختلال اضطراب، خصوصاً اضطراب فراگیر که می‌تواند منجر به حمله‌های هراس و وحشت شود، امر دیگری‌ست که انسان را به عجز می‌کشاند. به این می‌ماند که یک طوفان سهمگین از جنس دلهره، دائماً درونتان برپاست. این است که از تجربهٔ زیستهٔ خود می‌گویم: اضطراب، حتی بیش از افسردگی قابلیت درمان‌پذیری دارد.

اضطراب همراه و همدست افسردگی‌ست. در نیمی از بیماران روانی، این دو مشکل به همراه هم بروز می‌کنند. گاهی اضطراب است که منجر به افسردگی می‌شود و گاهی افسردگی‌ست که اضطراب را نیز پدید می‌آورد. در برخی موارد هم هر دو، از ابتدا با هم ظهور می‌کنند؛ گویی پیوند شومی با یکدیگر بسته‌اند. اما درعین‌حال احتمال هم دارد مضطرب باشید، بی‌آنکه مبتلا به افسردگی شده باشید یا بالعکس.

اگر قرار باشد تجربیات ما از جهان اطراف تبدیل به کتابی شود که مفید هم واقع شود، تنها کتابی ارزش مطالعه دارد که توسط خود ما نوشته شده باشد.

زیرا دلم نمی‌خواست بمیرم، فقط می‌خواستم زنده نمانم!

وقتی شما می‌هراسید و چیزی برای هراسان شدن وجود ندارد، مغزتان به تدریج دست به تهیه و تولید پدیده‌های هراس‌آور می‌زند. طبق همان اصطلاح قدیمی، «تنها چیزی که باید از آن ترسید، خود ترس است.» اما این عبارت دیگر امروزه چیزی جز یک ملامت بی‌معنا و مفهوم نیست. چون خود ترس کافی‌ست و درواقع یک هیولای مجسم است.

درس زندگی: راه خروجی همیشه از درون خود شما نمی‌گذرد.

می‌گویند دیوانگی، واکنشی‌ست معقول نسبت به دنیای دیوانه. شاید افسردگی هم تنها واکنش ما نسبت به جهانی‌ست که از آن سر در نمی‌آوریم.

همان‌طور که بودایی‌ها به انسان توصیه می‌کنند، وابستگی بیش از اندازه به مادیات تنها مایهٔ رنج شما را فراهم خواهد ساخت.