کتاب خرگوش های سفالی

امیلیا: گمونم می‌ترسم. دکتر پنبه: از چی؟ امیلیا: از زندگی. دکتر پنبه: مگه زندگی چیه؟ امیلیا: خیلی بزرگه. دکتر پنبه: چطور مگه؟ امیلیا (بعد از مکثی طولانی): زندگی اون‌قدر بزرگه که نمی‌دونم قراره چه اتفاقی بیفته.

«زندگی یه معمای شیرین و غمگینه.»

چه حسی دارد که یک نفر را خیلی دوست داشته باشی و او را از دست بدهی.

داشت می‌رفت توی دنیایی جدید و برای هر اتفاق جدیدی آماده بود.

«بابات واقعاً تو رو دوست داره. خودت هم می‌دونی. تازه تو این رو بهتر از من می‌دونی که چقدر سختشه که احساساتش رو راحت بروز بده و چقدر سختشه با مسائل مختلف روبه‌رو بشه.»

«مادربزرگم همیشه می‌گفت حواست به آرزوهات باشه؛ چون یهو دیدی به واقعیت تبدیل شدن.»

«عزیزم! یه‌کم بلندتر فکر کنی، باید گوش‌گیر بذارم توی گوشم! نگران نباش. فقط خودت باش.»

بعضی وقت‌ها بهت حسودی‌م می‌شه که خواهروبرادر نداری.

چه‌جوری باید درست از کسی خداحافظی کرد؟

با خودش فکر کرد: «زندگی آدم رو راحت نمی‌ذاره. یکسره یه سری اتفاق می‌افتن که آدم ازشون سر درنمی‌آره. پشت‌سرهم.»