بریده‌هایی از کتاب اتاق مهمان

به‌شدت خسته‌ام. حس می‌کنم استخوان‌های بدنم فرار کرده و من را به شکل توده‌ای گوشت شل‌وول رها کرده‌اند.

اتفاقات خوب در انتظار آدم‌های صبور است.»

«تنها بلندی زندگی من پیدا کردن تو بود. جز اون همیشه فقط و فقط پستی بوده.»

می‌دونی مادربزرگم یک‌بار چی بهم گفت؟ گفت: شما جوون‌ها فکر می‌کنین باید همیشهٔ خدا شاد و شنگول باشین. و درست می‌گفت. زندگی پر از پستی‌وبلندیه. هرچه زودتر به این حقیقت عادت کنیم، زودتر می‌تونیم با زندگی‌ای که داریم کنار بیایم و ازش لذت ببریم.»

عادلانه نیست که والدین از غمی که بچه‌ها برای خودشان ایجاد می‌کنند، زجر بکشند.

«پوچی همان نیستی است.»

عادلانه نیست که والدین از غمی که بچه‌ها برای خودشان ایجاد می‌کنند، زجر بکشند.

وقتش شده است که با حقایق و مشکلات خودم روبه‌رو شوم. مشکلاتی که همهٔ ما با آنها مواجه می‌شویم.

هرگز نتوانستم در برابر آسیب دیدن، رفتاری عقلانی از خودم نشان بدهم.

«فکر نمی‌کنم هیچ راه خوبی برای تموم کردن رابطه وجود داشته باشه. یا به کسی علاقه داری یا نداری، و تو به این نتیجه رسیدی که به‌هیچ‌وجه علاقه‌ای به من نداری.»

مشکل گذشته این است که بعضی‌وقت‌ها دوست دارد خودش را با سر وارد زندگی آینده‌تان کند

اتفاقات خوب در انتظار آدم‌های صبور است. مادربزرگ الکس اشتباه می‌کرد. در این زندگی نمی‌شود صبر کرد. بعضی‌وقت‌ها باید خودت بروی جلو و موقعیت خوب را بقاپی.

«چهرهٔ بعضی‌ها این خاصیت رو داره. اگه دوست داری می‌تونی اسمش رو بذاری هاله، نمی‌دونم، هرچی هست، تو داری‌ش. دوست ندارم هیچ‌وقت ببینم که این هاله کم‌نور و خاموش بشه.

تصمیم گرفته‌ایم یک‌بار دیگر بازی قرار گذاشتن با همدیگر را از سر بگیریم و جوری رفتار کنیم که انگار هرگز یکدیگر را ندیده‌ایم. به‌محض اینکه می‌نشینم می‌گویم: «موضوعی هست که باید بدونی. روی بدنم زخم‌هایی دارم. وقتی بچه بودم برام حادثه‌ای اتفاق افتاد و این بلا سرم اومد. بعضی‌وقت‌ها کابوس می‌بینم، اما این روزها خیلی کمتر شده. دوست دارم شب‌ها پام رو به تخت ببندم؛ چون گاهی خواب‌گردی می‌کنم، اما اسمش رو گذاشته‌م خواب‌وبیداری، چون بعد از بیدار شدن همه‌چیز رو یادمه.» جواب می‌دهد: «تو هم باید موضوعی رو بدونی. من دوست دارم جوراب‌های تابه‌تا بپوشم.» «من از آهنگ‌های ایمی واینهوس خیلی خوشم می‌آد.» «من عاشق اشعار روسی هستم.» با همدیگر چشم در چشم می‌شویم و می‌خندیم. پایان.

صحبت دربارهٔ یک لطمهٔ روحی شدید مثل این است که دل‌وروده و قلبت را دردمندانه از شکم دربیاوری و در معرض دید همه بگذاری. وقتی حقیقت را بیرون بریزی، دیگر نمی‌توانی انکارش کنی. شاید بتوانی با آن کنار بیایی، اما هرگز نمی‌توانی فراموشش کنی.

وقتی حقیقت را بیرون بریزی، دیگر نمی‌توانی انکارش کنی. شاید بتوانی با آن کنار بیایی، اما هرگز نمی‌توانی فراموشش کنی.

از بین همهٔ ما، مامان همیشه تنها عضو خانواده بوده که احساساتش را به‌خوبی مخفی کرده است، انگار فکر می‌کند همهٔ مامان‌ها همین‌طوری هستند. مامان‌ها خانواده را کنار هم نگه می‌دارند و خودشان نباید درهم بشکنند. مثل ستون خانواده هستند.

«این‌همه سال روان‌شناس‌های مختلف برچسب‌های مختلفی مثل وسواسی، قربانی زورگویی، مضطرب پساآسیب، و عملاً دیوونه بهم چسبوندن، درحالی‌که مشکلم انسانی‌ترین مشکل دنیا بوده. دل‌شکستگی.»

در این دوره و زمانه چه کسی به روان‌شناس نیاز ندارد؟

هر دو ظاهری معمولی را به بقیه نشان می‌دهیم، اما درونمان درد و زجر و خاطراتی داریم که رهایمان نمی‌کنند.