بریده‌هایی از کتاب هنر خوب زندگی کردن

با تمرکز روی مشکلات جزئی و پیش‌پاافتاده زندگی خوب خود را خراب می‌کنید.

در طول زندگی‌مان یاد می‌گیریم خودمان را از موقعیت‌های زودگذر و آنی رها کنیم.

غلبه بر توهم تمرکز کلید دست‌یابی به زندگی خوب است. به این ترتیب قادر خواهید بود از بسیاری از تصمیمات احمقانه جلوگیری کنید. وقتی مشغول مقایسهٔ چند مورد (ماشین، شغل، مقصد مسافرت) با یکدیگر هستید، عادت دارید روی یک جنبهٔ بخصوص متمرکز شوید و صدها عامل دیگر را از قلم بیندازید. شما به یک موضوع خاص به خاطر توهم تمرکز اهمیت فوق‌العاده‌ای می‌دهید و آن را حیاتی‌تر از آن‌چه واقعاً هست می‌پندارید.

هر چه دقیق‌تر روی جنبهٔ بخصوصی از زندگی‌مان تمرکز کنیم، تأثیر آن پُررنگ‌تر خواهد بود.

دنیل کانمن می‌گوید: «لحظه‌ای که به موضوعی فکر می‌کنید، هیچ‌چیزی در زندگی مهم‌تر از آن وجود ندارد.»

«همهٔ آن‌هایی که شما را به خودشان فرامی‌خوانند، شما را از خودتان بازمی‌دارند.»

استراتژی معامله‌به‌مثل همان چیزی است که اقتصاد جهانی را سرپا نگه داشته است. ما هر روز با ده‌ها نفر که با آن‌ها نسبتی نداریم و خیلی‌های‌شان آن‌طرف دنیا هستند، همکاری می‌کنیم و از این کار سود زیادی برده‌ایم.

در ابتدا با حریفت همکاری کن، بعد در ادامهٔ بازی رفتار حریفت را تقلید کن. پس اگر بعد از اولین حرکتم حریفم با من همکاری کند، من هم همکاری خواهم کرد. اما اگر حریفم همکاری نکند و از من سوءاستفاده کند، دیگر با او همکاری نخواهم کرد. اگر در ادامهٔ بازی هم حریفم شروع به همکاری کند، آن وقت من هم رفتارم را تغییر خواهم داد و مجدداً با او همکاری می‌کنم.

۱۰: پاسخ منفی پنج‌ثانیه‌ای لطف‌های کوچک، دام‌های بزرگ

این شخصیت دوم، یک ژست ساختگی نیست بلکه یک موضع حرفه‌ای، باثبات، قابل‌اعتماد و برون‌گراست که جایی برای شک، دل‌زدگی و سرخوردگی باقی نمی‌گذارد. چنین احساساتی به دفترچهٔ خاطرات، بالش و شریک زندگی‌تان مربوط می‌شود. توصیه می‌کنم که این نکته را از آیزنهاور بپذیرید و یک «خودِ دوم» برای خودتان بسازید. روراست بودن را به پای‌بند ماندن به قول‌ها و رفتار کردن مطابق با اصول اخلاقی‌تان محدود کنید. مابقی آن به کسی ربطی ندارد.

سه: سلول‌ها واحدهای سازندهٔ زندگی هستند. هر سلول را غشایی فراگرفته که هدفش جلوگیری از ورود دشمنان مزاحم و تنظیم دقیق این است که کدام مولکول‌ها اجازهٔ ورود داشته باشند. در سرتاسر ارگانیسم بدن انسان هم به دلایلی مشابه، سازوکار مشابهی برقرار است. جانوران پوست و درخت‌ها پوسته دارند. ارگانیسمی که هیچ لایهٔ خارجی نداشته باشد، به‌سرعت از بین خواهد رفت. از دید روان‌شناسی روراست بودن صرفاً به این معناست که شما از این لایه قطع امید کرده‌اید و در عمل دارید مردم را دعوت می‌کنید تا از شما بهره‌برداری کنند. شما نه‌تنها خودتان را احمق، بلکه آسیب‌پذیر جلوه می‌دهید.

دو: از خودتان تصویری مضحک به نمایش می‌گذارید. یک شخصیت مشهور را نام ببرید که واقعاً برایش احترام قایل هستید؛ یک سیاست‌مدار، یک فرمانده نظامی، یک فیلسوف، یک مدیر صنعتی، یک دانشمند که مدام درونی‌ترین احساساتش را بیرون می‌ریزد. حتا یک نفر هم پیدا نخواهید کرد. آدم‌ها با خوش‌قول بودن است که احترام بقیه را جلب می‌کنند، نه به این خاطر که به ما اجازه می‌دهند مخفیانه به مونولوگ‌های درونی‌شان گوش بدهیم.

در برخورد با آدم‌هایی که واقعاً خودشان هستند، تکلیف‌تان مشخص است. می‌دانید که چه فکر می‌کنند و چه حسی دارند، چه‌کار می‌کنند و در ذهن‌شان چه می‌گذرد. این آدم‌های یک‌رو آن‌چه را که در دل دارند مخفی نمی‌کنند و به همین خاطر است که تعامل با آن‌ها بسیار صمیمانه، شیرین و ثمربخش است.

۹: تلهٔ روراستی چرا به یک وزیر امور خارجه احتیاج دارید

احتمالاً طبق تجربه متوجه این موضوع شده‌اید که اگر سعی کنید احساسات منفی را با نیروی اراده سرکوب کنید، صرفاً آن‌ها را قوی‌تر می‌کنید.

«شبکه‌های اجتماعی، فرهنگی را به وجود آورده‌اند و در آن آدم‌ها به مدیران کوچکی برای برندهای خودشان تبدیل شده‌اند که با استفاده از فیس‌بوک، توییتر، پیام‌های متنی و اینستاگرام یک خودِ بیرونی از خودشان به نمایش می‌گذارند که به شکل دروغینی شاد و بیش‌ازاندازه سرزنده است.» بروکس از عبارت فوق‌العادهٔ «ماشین‌های به دنبال تأیید» برای توصیف مفهومی استفاده کرد که اگر مردم مراقب نباشند، به آن گرفتار می‌شوند. لایک‌های فیس‌بوک، دفعات مشاهده، فالوئرها، همگی بازخوردهایی آنی و ملموس هستند که در قالب وجههٔ اجتماعی ظاهر می‌شوند، وجهه‌ای که در واقعیت به شما تعلق ندارد. زمانی که در این تارعنکبوت گرفتار شوید، دیگر خلاص شدن از آن و در پیش گرفتن زندگی خوب آسان نخواهد بود.

فیلسوف رومی، سنکا، گفته: «در طول زندگی چیزهایی به سمت شما پرت می‌شود و بعضی چیزها به شما اصابت می‌کند. قرار نیست زندگی لطیف باشد.»

دومین دلیل برای این‌که درون‌نگری تا این حد غیرقابل‌اعتماد است این‌که مردم هیچ‌چیز را به اندازهٔ این دوست ندارند که خودشان مرجع مطلق باشند. هر زمانی که تصمیم می‌گیریم به این فکر کنیم که در عمق وجودمان چه می‌گذرد، کسی در آن حوالی نیست که با گفتهٔ ما مخالفت کند. این شاید لذت‌بخش باشد، اما چندان کارساز نیست، چرا که هیچ سازوکاری برای اصلاحش وجود ندارد. از آن‌جا که احساسات ما تا این حد غیرقابل‌اتکا هستند، یک قاعدهٔ سرانگشتی خوب این است که آن‌ها را کمتر جدی بگیریم، به‌ویژه احساسات منفی را.

اما پس چرا درون‌نگری تا این اندازه غیرقابل‌اعتماد است؟ به دو دلیل. اول این‌که اگر به صدای درون‌تان به طور پیوسته و بادقت‌تر از همیشه گوش کنید، ژن‌های شما به نسل بعدی منتقل نخواهند شد. از دیدگاه تکاملی بسیار حیاتی‌تر است که بتوانیم احساسات دیگران را بخوانیم. این مایهٔ دل‌گرمی است، چرا که ما مشخصاً در این کار ماهرتر هستیم. این یعنی در عمل، مطمئن‌ترین گزینهٔ شما این خواهد بود که از دوست یا شریک زندگی‌تان بپرسید که چه در سرتان می‌گذرد. او قاضی منصف‌تری خواهد بود.

درون‌نگری چیزی نیست جز مصاحبهٔ شغلی با خودتان و شدیداً غیرقابل‌اتکاست. آن‌چه باید مشغول کاویدن آن شوید، گذشتهٔ شماست. چه اتفاقاتی در زندگی‌تان به‌تناوب تکرار می‌شوند؟ شواهد را مطالعه کنید، نه تفسیری را که بعداً از آن داشته‌اید.