بریده‌هایی از کتاب هنر خوب زندگی کردن

با هر سقوط، پروازهای بعدی ایمن‌تر می‌شوند. این اصل، که اسمش را تفکر جعبه‌سیاهی می‌گذاریم، یک ابزار گران‌بهای ذهنی است که در هر حوزه‌ای از زندگی کاربرد دارد.

وقتی که حرف از مسائل مهم در میان باشد، انعطاف‌پذیری دیگر نه یک مزیت، که یک تله است.

تصحیح‌پذیری، زیر بنای هر دموکراسی کارآمد است.

«برنامه هیچ ارزشی ندارد. برنامه‌ریزی مهم‌ترین چیز است.» مسئله داشتن یک برنامهٔ ثابت نیست. بلکه این برنامه‌ریزی مجدد و مکرر است که اهمیت دارد؛ یعنی یک فرآیند پیوسته.

بیشترین سوءبرداشتی که با آن مواجه می‌شویم این است که زندگی خوب یک حالت یا وضعیت پایدار است، درحالی‌که زندگی خوب فقط با تطبیق مداوم حاصل می‌شود.

ما همچنان مثل خلبان‌های ساده‌لوح و ناشی رفتار می‌کنیم؛ نقش تنظیمات ابتدایی را دست‌بالا گرفته و به طور منظم نقش اصلاح را دست‌کم می‌گیریم.

پیش‌شرطْ اصطلاحی است که در روان‌شناسی به آن اطلاق می‌شود: اول پرداخت کنید، بعداً استفاده کنید. این نوعی از حسابداریِ ذهنی است که زهرِ پرداختِ پول را می‌گیرد.

داشتن یک زندگی خوب، تا حد زیادی به تفسیری سازنده از وقایع بستگی دارد.

پا در کفش دیگران کردن و قدم زدن با این کفش‌ها ارزشش را دارد.

یکی از معلم‌های دبیرستان من تصادفی نمره می‌داد، نمره‌ها هیچ ارتباطی با قابلیت دانش‌آموزان نداشت. این نمره‌های تصادفی و بی‌اساس مستقیم وارد کارنامهٔ ما شد. دانش‌آموزان شدیداً اعتراض کردند. وقتی این روش نتیجه نداد، سراغ مدیر مدرسه رفتیم اما او هم به تصمیم معلم ما احترام گذاشت و هیچ کاری نکرد. از این می‌نالیدیم که این نمرات کاملاً غیرمنصفانه هستند. اما معلم ما کماکان خونسرد بود: «زندگی غیرمنصفانه است. هر چه زودتر این اصل را بفهمید بهتر است!» می‌خواستیم گردنش را بشکنیم. اما حالا که به گذشته نگاه می‌کنم این یکی از مهم‌ترین درس‌هایی بود که در طی هفت سال تحصیل در دبیرستان آموختم.

لایک‌های فیس‌بوک، دفعات مشاهده، فالوئرها، همگی بازخوردهایی آنی و ملموس هستند که در قالب وجههٔ اجتماعی ظاهر می‌شوند، وجهه‌ای که در واقعیت به شما تعلق ندارد.

آن‌طور که فیلسوف رومی، سنکا، گفته: «در طول زندگی چیزهایی به سمت شما پرت می‌شود و بعضی چیزها به شما اصابت می‌کند. قرار نیست زندگی لطیف باشد.» چه سودی در ناراحت بودن به خاطر این‌که زمانی در گذشته ناراحت بوده‌اید هست؟ اگر می‌توانید برای تسکین مشکلات فعلی‌تان کاری کنید، حتماً انجامش دهید. اما اگر نمی‌توانید، با آن کنار بیایید. شکایت کردن از زندگی وقت تلف کردن است و ترحم نسبت به خود از دو جهت غیرمفید است: اول این‌که هیچ کاری برای غلبه بر حال ناخوش‌تان انجام نمی‌دهید و دوم این‌که با این کار، استیصال ناشی از این رفتار مخرب را هم به ناخوشی اولیه‌تان اضافه می‌کنید

داشتن یک زندگی خوب، تا حد زیادی به تفسیری سازنده از وقایع بستگی دارد

هر چه دنیا پیچیده‌تر باشد، نقطهٔ شروع شما کم‌اهمیت‌تر می‌شود

پیدا کردنِ حتا تأثیراتِ کوچک اتفاقات کودکی در شخصیت بزرگ‌سالی کار سختی است و هیچ مدرکی در مورد تأثیر شدید پیدا نشده؛ چه برسد به مدرکی که تأثیر قطعی را ثابت کند. عامل بسیار تعیین‌کننده‌تر از اتفاقات گذشته، ژن‌های ما هستند که توزیع آن‌ها کاملاً براساس شانس است. البته شما می‌توانید ژن‌های خودتان را هم بابت وضعیت فعلی سرزنش کنید و لاتاری تخمدانی را مقصر بدانید (فصل ۷ را ببینید)، اما این کار شما را به کجا می‌رساند؟ گرفتار نشدن در منجلاب ترحم نسبت به خود، قاعدهٔ طلایی برای سلامت روانی است. این اصل را بپذیرید که زندگی شما و هیچ‌کس دیگری بی‌نقص نیست.

. به قول دوایت آیزنهاور، ژنرال امریکایی که بعدها رئیس‌جمهور هم شد، «برنامه هیچ ارزشی ندارد. برنامه‌ریزی مهم‌ترین چیز است.» مسئله داشتن یک برنامهٔ ثابت نیست. بلکه این برنامه‌ریزی مجدد و مکرر است که اهمیت دارد؛ یعنی یک فرآیند پیوسته. آیزنهاور به‌خوبی فهمیده بود که به‌محض رویارویی سربازها با دشمن تمام برنامه‌های قبلی از درجهٔ اعتبار ساقط می‌شوند.

بیشترین سوءبرداشتی که با آن مواجه می‌شویم این است که زندگی خوب یک حالت یا وضعیت پایدار است، درحالی‌که زندگی خوب فقط با تطبیق مداوم حاصل می‌شود.

بااحتیاط خرید کنید. اما دسته‌ای از «کالاها» وجود دارند که توهم تمرکز نمی‌تواند چیزی از لذت آن‌ها کم کند: تجربه‌ها. وقتی یک اتفاق لذت‌بخش را تجربه می‌کنید، هم در قلب هم در ذهن‌تان آن را حس می‌کنید. پس سعی کنید بیشتر روی تجربه‌ها سرمایه‌گذاری کنید تا اشیای فیزیکی.

وقتی در حال فکر کردن به چیزی هستید، معمولاً تأثیر آن را در زندگی‌تان بسیار دست‌بالا می‌گیرید؛

۱۲: چیزهایی که می‌خرید اثری از خود به‌جا نمی‌گذارند چرا باید کمتر بخرید و بیشتر تجربه کنید