بریده‌هایی از کتاب هنر خوب زندگی کردن

حقیقت آن است که اگر در اعماق جنگل از قلب‌تان پی‌روی کنید (یک تعبیر شاعرانهٔ متداول برای توصیف منظرهٔ درون‌مان)، حتماً ناامیدانه گم خواهید شد. در نهایت هم ناچار خواهید شد که با حس‌وحال‌های متفاوت، افکار جسته‌وگریخته و احساسات زودگذر کلنجار بروید.

یعنی همین باور اشتباه که ما می‌توانیم تنها با تأمل کردن، متوجه علایق واقعی خود شویم یا این‌که به واسطهٔ این تأمل کردن می‌توانیم هدف و معنای زندگی‌های‌مان را کشف کنیم و به گنجینهٔ طلایی رضایت خاطر برسیم.

با درون‌نگری به زندگی خوب نخواهید رسید. روان‌شناسان به آن توهم درون‌نگری می‌گویند،

«به احساسات‌تان اعتماد کنید! به صدای درون‌تان گوش بدهید!»

زندگی خیلی آسان می‌بود اگر تمام دنیا دائماً و مصرّانه از ما نمی‌خواست که قلب‌مان را دنبال کنیم.

«درون‌نگری به تجربه‌های خودآگاه جاری نه کم‌خطاست و نه قابل‌اعتماد، بلکه عملی اشتباه، غیرقابل‌اطمینان و گمراه‌کننده است. برداشت‌های ما نه‌فقط احتمالاً، بلکه شدیداً و عمیقاً اشتباه هستند. گمان نمی‌کنم که در این مورد تنها من بی‌اطلاع باشم، بلکه بیشتر ما چنین هستیم.»

زبان انگلیسی بیش از سیصد صفت برای بیان احساسات متفاوت دارد. در این زبانْ کلمات بیشتری برای احساسات داریم تا رنگ‌ها، با وجود این نمی‌توانیم آن‌ها را به‌وضوح بیان کنیم.

۸: توهم درون‌نگری احساسات را جدی بگیرید، اما نه احساسات خودتان را

نکتهٔ دوم: با کمال میل و بدون اکراه بخشی از موفقیت را (بخشی که خودتان به دست نیاورده‌اید) به افرادی ببخشید که از ژن‌های اشتباهی در خانواده‌های اشتباهی و در مناطقی با کدپستی‌های اشتباهی متولد شده‌اند. این عمل نه‌تنها سخاوتمندانه نیست، بلکه عقل سلیم نیز این‌چنین حکم می‌کند. کمک‌های مالی و مالیات‌ها صرفاً مسائلی مالی نیستند. بیش از هر چه آن‌ها مسائلی اخلاقی‌اند.

یک اثر جانبی لذت‌بخشش هم این است که افراد قدردانْ به‌وضوح انسان‌های شادتری هستند.

هر روز به خودتان یادآوری کنید هر چه که هستید، هر چه که دارید و هر کاری که انجامش در توان شماست، تنها حاصل تصادف محض است. برای کسانی از بین ما که خوش‌شانس بوده‌اند؛ یعنی برای من و شما، قدردانی تنها واکنش درخور است.

رهایی از غرورْ سنگ‌بنای یک زندگی خوب است

دو نتیجه. اول: متواضع باشید، به‌خصوص اگر انسان موفقی هستید. هر چه موفق‌تر باشید، کمتر باید آن را در بوق‌وکرنا کنید.

هرچه که هستید مدیون ژن‌های‌تان و محیطی است که طرح اصلی ژنتیکی‌تان در آن شکل گرفته. حتا سطح هوشی شما هم عمدتاً توسط ژن‌های‌تان تعیین می‌شود. اگر درون‌گرا هستید یا برون‌گرا، آزاداندیش هستید یا عصبی، قابل‌اعتماد هستید یا بی‌عرضه، همگی طبق همین قاعده تعیین می‌شوند. اگر اعتقاد دارید که موفقیت‌تان به خاطر کار و تلاش بی‌وقفه‌تان، سرسختی، سماجت‌تان و شب‌بیداری‌های زیادتان است، لزوماً اشتباه نمی‌کنید. همهٔ آن‌چه که به آن افتخار می‌کنید، حاصل اراده‌ای است که به واسطهٔ برایند ژن‌ها و محیط اطراف‌تان به شما رسیده است.

ارزش‌ها، عادات رفتاری و اصولی به شما آموخته شده که می‌تواند در امور روزمرهٔ زندگی به شما کمک کند یا به آن آسیب بزند، و مجدداً تمام این‌ها خارج از اختیار شماست

یا حداقل ما این گونه فکر می‌کنیم. یک ارزیابی کلی داشته باشید و از خودتان بپرسید: تاکنون چه‌قدر در زندگی‌تان موفق بوده‌اید؟ در یک محدوده از ۱۰+ (فوق‌ستاره) تا ۱۰- (بازندهٔ مطلق) به خودتان نمره بدهید. نمره‌تان را در حاشیهٔ همین صفحه یادداشت کنید.

خوشبختی چیزی است که در اختیار شماست ولی موفقیت را باید به دست بیاورید،

۷: لاتاری تخمدانی چرا موفقیت‌های‌تان را خودتان کسب نکرده‌اید؟

این‌که بخش مهمی از یک زندگی خوب بیشتر از این‌که در گرو تلاش برای رسیدن به سعادت مطلق باشد، به دوری جستن از حماقت، بی‌فکری و گرایش‌های عامه‌پسند است. آن‌چه زندگی شما را غنی‌تر می‌کند، چیزهایی نیستند که به آن اضافه می‌کنید، بلکه آن چیزهایی هستند که از آن حذف می‌کنید. یا همان گونه که مانگر به شکل ظریفی اشاره می‌کند (و نشان می‌دهد که در شوخ‌طبعی هم از هوش بالایی برخوردار است): «تنها چیزی که می‌خواهم بدانم این است که کجا قرار است بمیرم، در این صورت هرگز پایم را آن‌جا نمی‌گذارم.»

چارلی مانگر هشدار می‌دهد: «افرادی مثل ما مزایای درازمدت چشم‌گیری نصیب‌شان شده است، صرفاً به این خاطر که به جای آن‌که تلاش کنند زرنگ باشند، سعی کرده‌اند احمق نباشند.»