بریده‌هایی از کتاب محوِ

زیبایی‌ات کوهستانی‌ست که فقط از دور دیده می‌شود، برای دیدن تمامِ تو باید از تو فاصله گرفت

مثلِ مسافرِ شیراز من در اصفهان ایستاده‌ام دلم در شیراز، من در اصفهانم

«نمی‌دانم کجاست» یعنی همه‌جا هست جز جایی که منم

به قله رفتن خستگی دارد از قله برگشتن دل‌شکستگی

درمان ِ این درد خو کردن به این درد است

در اندوهِ من شادیِ رهاشدن پرنده‌ای‌ست که به او دل بسته بودم

مرا دیدند که به تو گفتند زیبا. منم غلطی که درست را نشان می‌دهد

زیبایی‌ات کوهستانی‌ست که فقط از دور دیده می‌شود، برای دیدن تمامِ تو باید از تو فاصله گرفت

تو سکوتِ لابه‌لایِ حرف هایِ منی، از حرف‌هایم آنچه نمی‌گویم؛ تویی

کسی که کشته می‌شود چای نمی‌خورد و غم هم. غم مالِ کسی است که چای می‌خورد

دیگران شعرِ مرا می‌خوانند تو حرفِ مرا

دیگران شعرِ مرا می‌خوانند تو حرفِ مرا

کسی که کشته می‌شود چای نمی‌خورد و غم هم. غم مالِ کسی است که چای می‌خورد

آواز ِ تو آتش است و من سازی که نمی‌نوازد؛ می‌سوزد

در شب اندوهی‌ست که مرا به خلأ خیره می‌کند

جایِ‌ خون از من نامِ یارم می‌چکد

خوش به حالت؛ پیش ِخودت هستی

در سرزمینِ من آغوش‌ها برای بدرقه گشوده می‌شوند