بریده‌هایی از کتاب محوِ

خسته از مُد؛ من آخرین لباس را می‌خواهم

در سرزمینِ من آغوش‌ها برای بدرقه گشوده می‌شوند

من و یارم هیچگاه همدیگر را نخواهیم دید، او به باد پاییزی می‌ماند من به برگی خشک. او باد است؛ می‌آید من برگم؛ می‌روم

آخْ یارم، روز را هزارساعت کردی و رفتی

با دردِ من آشناست، طبیبِ دردکشیده‌یِ من. نه مثلِ پزشک که با سرطان؛ از رویِ کتاب، از رویِ لغت

به قله رفتن خستگی دارد از قله برگشتن دل‌شکستگی

آرامِ من، من آیا تو را خواهم گرفت؟

من سایه‌ی سیاه شعله‌ام؛ نور بعد از من آغاز می‌شود

در شب اندوهی‌ست که مرا به خلأ خیره می‌کند

درمان ِ این درد خو کردن به این درد است

خدا مرا ببخشد؛ مرگِ کودکِ همسایه را بهانه کردم؛ سخت در فراق یارم گریستم

عشقِ من لکه‌ی‌آفتابی‌ست که بر فرشی افتاده باشد، با شست‌و‌شو نمی‌رود، فرش را برداری نمی‌رود، پنجره را ببندی نمی‌رود، پرده را کلفت‌تر بگیری نمی‌رود. این لکه وقتی می‌رود که خورشیدم رفته باشد

آرامِ من، من آیا تو را خواهم گرفت؟

خدا مرا ببخشد؛ مرگِ کودکِ همسایه را بهانه کردم؛ سخت در فراق یارم گریستم

درمان ِ این درد خو کردن به این درد است

خدا مرا ببخشد؛ مرگِ کودکِ همسایه را بهانه کردم؛ سخت در فراق یارم گریستم

فقط آب می‌خواهی اما لیوان هم به ناگزیر می‌آید

تو سکوتِ لابه‌لایِ حرف هایِ منی، از حرف‌هایم آنچه نمی‌گویم؛ تویی

وقتی می‌روی، باغ به لباست می‌چسبد

به آدمی آتش‌گرفته می‌مانم، اگر بایستم؛ می‌سوزم اگر بدوم؛ بیشتر می‌سوزم. به آدمی می‌مانم که خاکستر می‌شود. به خاکستر می‌مانم