بریده‌هایی از کتاب محوِ

میان من و دریا راهی‌ست که از من آغاز می‌شود من در آغازِ راه نیستم؛ راه از من آغاز می‌شود

کسی که کشته می‌شود چای نمی‌خورد و غم هم. غم مالِ کسی است که چای می‌خورد

مرغ ِ سر بریده؛ بال ِ تو برای پرواز نیست. حیاط را خون‌آلود کردی، آرام باش

جایِ‌ خون از من نامِ یارم می‌چکد

آرامِ من، من آیا تو را خواهم گرفت؟

در سرزمینِ من آغوش‌ها برای بدرقه گشوده می‌شوند

به آدمی آتش‌گرفته می‌مانم، اگر بایستم؛ می‌سوزم اگر بدوم؛ بیشتر می‌سوزم. به آدمی می‌مانم که خاکستر می‌شود. به خاکستر می‌مانم

آینه‌ای کو تا او را که در من است نشان بدهد؛ نه این را که منم

چراغ را روشن نمی‌کنند که چراغ را ببینند

باد به پیراهن و موهایِ تو، من چرا آشفته می‌شوم؟

بینِ ما دو فنجان چای سرد شده است

سرِ راهِ یارم آینه بگذارید مردم که خودش را ببیند که به خودش عاشق شود که نرود که بماند. آینه بیاورید مردم تا یارِ من حال ِ مرا بفهمد

آخْ یارم، روز را هزارساعت کردی و رفتی

در اندوهِ من شادیِ رهاشدن پرنده‌ای‌ست که به او دل بسته بودم

میان من و دریا راهی‌ست که از من آغاز می‌شود من در آغازِ راه نیستم؛ راه از من آغاز می‌شود

مرا نگاه می‌کند؛ او که به تاریکی خیره است از من حرف می‌زند؛ او که سکوت کرده است

خوش به حالت؛ پیش ِخودت هستی

چراغ را روشن نمی‌کنند که چراغ را ببینند

گم شد ‫هر که به دنبال تو گشت

فقط آب می‌خواهی اما لیوان هم به ناگزیر می‌آید