بریده‌هایی از کتاب محوِ

خواب دیدم تنها هستم، بلند شدم تعبیر شد

تو سکوتِ لابه‌لایِ حرف هایِ منی، از حرف‌هایم آنچه نمی‌گویم؛ تویی

گم شد هر که به دنبال تو گشت

عشقِ من لکه‌ی‌آفتابی‌ست که بر فرشی افتاده باشد، با شست‌و‌شو نمی‌رود، فرش را برداری نمی‌رود، پنجره را ببندی نمی‌رود، پرده را کلفت‌تر بگیری نمی‌رود. این لکه وقتی می‌رود که خورشیدم رفته باشد

در اندوهِ من شادیِ رهاشدن پرنده‌ای‌ست که به او دل بسته بودم

مرا دیدند که به تو گفتند زیبا. منم غلطی که درست را نشان می‌دهد

جایِ خالیِ برف را تنها برف پُر می‌کند

دردِ مرا شمعی می‌فهمد که برای دیدنِ یک چیزِ دیگر آتشش می‌زنند

من فکر می‌کردم تو را اما خودم را می‌خواستم، مثل گرمازده‌ای که باد را نه به خاطرِ باد که برایِ خنک‌شدن می‌خواهد

پرنده اگر باشی، بر شاخه هم که نشسته باشی، در پروازی پرنده اگر باشی

نقشه تویی نقش تویی، بافه و بافنده تویی فرش ِ لگدخوار منم، بیش میازار مرا

نمی‌گویم آسمانت می‌شوم تا آسمان برایت قفس نشود. من قفس ِتو هستم، از من به سوی آسمان بگریز

به گفتِ‌ من دریا نشدی که به گفتِ من دریا نباشی. تو بی‌من هم دریایی بی‌این پیاله‌یِ محزون هم تو دریایی

مرا نگاه می‌کند؛ او که به تاریکی خیره است از من حرف می‌زند؛ او که سکوت کرده است

گم شد هر که به دنبال تو گشت

من نیامده‌ام با تو باشم، ‫من آمده‌ام تو باشم. ‫هیزم آتش نمی‌گیرد؛ ‫آتش می‌شود

گم شد هر که به دنبال تو گشت

خوش به حالت؛ پیش ِخودت هستی

در سرزمینِ من آغوش‌ها برای بدرقه گشوده می‌شوند

کوچک دیده می‌شود از دامنه آنکه از قله تو را کوچک می‌بیند