بریده‌هایی از کتاب محوِ

مرا دیدند که به تو گفتند زیبا. منم غلطی که درست را نشان می‌دهد

زیبایی‌ات کوهستانی‌ست که فقط از دور دیده می‌شود، برای دیدن تمامِ تو باید از تو فاصله گرفت

دردِ مرا شمعی می‌فهمد که برای دیدنِ یک چیزِ دیگر آتشش می‌زنند

خدا مرا ببخشد؛ مرگِ کودکِ همسایه را بهانه کردم؛ سخت در فراق یارم گریستم

آینه‌ای کو تا او را که در من است نشان بدهد؛ نه این را که منم

مرا نگاه می‌کند؛ او که به تاریکی خیره است از من حرف می‌زند؛ او که سکوت کرده است

به آدمی آتش‌گرفته می‌مانم، ‫اگر بایستم؛ ‫می‌سوزم ‫اگر بدوم؛ ‫بیشتر می‌سوزم. ‫به آدمی می‌مانم ‫که خاکستر می‌شود. ‫به خاکستر می‌مانم ‫ 

‫مرا دیدند ‫که به تو گفتند زیبا. ‫منم غلطی ‫که درست را نشان می‌دهد

‫در سرزمینِ من ‫آغوش‌ها ‫برای بدرقه گشوده می‌شوند

مرا نگاه می‌کند؛ ‫او که به تاریکی خیره است ‫از من حرف می‌زند؛ ‫او که سکوت کرده است

نمی‌گویم آسمانت می‌شوم تا آسمان برایت قفس نشود. من قفس ِتو هستم، از من به سوی آسمان بگریز

کوه از من گذشت و گفتم من بودم که گذشتم. درخت مرا پسِ‌ پشت نهاد و گفتم من بودم که گذشتم. گذشت کارِ من نبود، کارِ من گذشتن بود

میان من و دریا راهی‌ست که از من آغاز می‌شود من در آغازِ راه نیستم؛ راه از من آغاز می‌شود

مرا نگاه می‌کند؛ او که به تاریکی خیره است از من حرف می‌زند؛ او که سکوت کرده است

در سرزمینِ من آغوش‌ها برای بدرقه گشوده می‌شوند

برگ باید بریزد تا باد او را ببرد

کوچک دیده می‌شود از دامنه آنکه از قله تو را کوچک می‌بیند

مرغ ِ سر بریده؛ بال ِ تو برای پرواز نیست. حیاط را خون‌آلود کردی، آرام باش

تشنه پیِ آب می‌گردد حتی اگر پیدا نکند

در اندوهِ من شادیِ رهاشدن پرنده‌ای‌ست که به او دل بسته بودم