بریده‌هایی از کتاب چراغ سبزها

«اگه هر کاری که می‌کردیم درست بود، دیگه هیچ‌وقت نمی‌دونستیم چی اشتباهه.»

وقتی برگشتم لس‌آنجلس، آدمِ دیگری شده بودم. احساس می‌کردم بیش‌تر از هر زمانِ دیگری زلال و عمل‌گرا هستم.

حکمتی مضاعف از گفتارهای حکیمانهٔ افریقایی! آن‌ها سعی ندارند در مشاجره‌ها بابت درست یا غلط برنده شوند، بلکه سعی دارند یکدیگر را بفهمند. این دو مورد با هم فرق دارند.

برای با تمامِ وجود پذیرفتنِ کسانی‌که می‌دانیم نیازمندِ مایَند، و برای این‌که با شفقت و با دیدی عمیق آن‌ها را به‌شکل خودِ حقیقی‌شان ببینیم، تصویری فوری، مروری بر خاطراتی با عزیزترین‌هامان؛ وقتی خودِ خودشان‌اند، نه شادترین یا مغرورترین، نه غمگین‌ترین یا متفکرترینِ حالت‌شان، بلکه تصویری از آن‌ها که گویای حقیقت‌شان است،

اگر در ترکیبِ ثابت نیستید و فکر می‌کنید لیاقتِ حضور در آن‌را دارید، حق انتخاب را از مربی‌ها بگیرید؛ آن‌قدر خوب بازی کنید که انکارناپذیر شوید.

تمامِ انسان‌های تجمل‌گرا زمانی خودپسند بوده‌اند و تمامِ انسان‌های خودپسند هم زمانی تجمل‌گرا.

ایمان می‌آوریم که انتخاب‌هامان اهمیت دارند، ایمان می‌آوریم که هر چیزی دلیلی دارد، و همه‌چیز برای همه‌چیز است.

گاهی برای جلورفتن باید به عقب برگردی. البته نه برای خاطره‌گویی و تعقیب ارواح! باید به عقب برگردی تا ببینی از کجا آمده‌ای، کجا بوده‌ای، و چطور به این‌جا رسیده‌ای.

معتقدم حقیقت فقط زمانی ناراحت‌کننده است که دروغ می‌گوییم.

گاهی برای جلورفتن باید به عقب برگردی. البته نه برای خاطره‌گویی و تعقیب ارواح! باید به عقب برگردی تا ببینی از کجا آمده‌ای، کجا بوده‌ای، و چطور به این‌جا رسیده‌ای.

گاهی به نصیحت نیازی نداریم. گاهی فقط نیاز داریم بشنویم که در تحملِ رنجِ زندگی تنها نیستیم. چراغ‌سبز.

یادمان باشد که با تلاش برای نمُردن، بیش‌تر زنده نمی‌مانیم.

شاید حقیقت بود که مرا پیدا کرد. چرا؟ چون خودم را سر راهش قرار دادم. خودم را جایی قرار دادم که مرا ببیند و من هم بپذیرم‌اش.

ما این انتخاب را داریم که عشق بورزیم، دوستی کنیم، به حرکت بیاوریم، شریک شویم، و حمایت کنیم.

همه‌مان باید اول بتوانیم به خودمان ایمان داشته باشیم و بعد راه بیفتیم دنبال ایمان به دیگران. اول ایمانِ خودت را به دست بیاور، بعد ایمانِ من را، و بعد باهم ایمان‌مان را به دست بیاوریم.

«اگر هر آن‌چه می‌خواهم انجام دهم، نشستن و حرف‌زدن با تو باشد... گوش می‌کنی؟»

گاهی به نصیحت نیازی نداریم. گاهی فقط نیاز داریم بشنویم که در تحملِ رنجِ زندگی تنها نیستیم.

به نظرم انتظاری که برآورده نشود بیش از امیدی که برآورده نشود آسیب‌رسان است، درحالی‌که امیدِ برآورده‌شده بیش از انتظارِ برآورده‌شده ما را خوشحال می‌کند. امید بیش از انتظار سود می‌رساند و نقضِ آن کم‌تر آسیب‌زاست، چون در حد انتظار قابل‌اندازه‌گیری نیست.

یادمان باشد که با تلاش برای نمُردن، بیش‌تر زنده نمی‌مانیم. وقتی درگیر و مشغولِ زندگی‌کردن باشیم، بیش‌تر «زندگی» می‌کنیم.

افسوس، یعنی چیزی می‌خواسته‌ای و به آن نرسیده‌ای. حالا به هر دلیلی. یا به‌خاطر بی‌عرضگیِ خودت، یا به‌خاطر زورِ روزگار. گاهی این آخر خط است و باید با وقار پا پس بکشیم. ولی بیش‌تر وقت‌ها فقدان‌هامان فقط برای این است که زود دست می‌کشیم.