کتاب به امید دیدار در آن دنیا

آلبر به‌خوبی می‌دانست که باورنکردن نزدیکی آتش‌بس به‌خصوص از اعتقاد به جادو مایه می‌گیرد: هرچه بیش‌تر در انتظار صبح باشیم، برای خبرهایی که آن را اعلام می‌کنند اعتبار کم‌تری قائل می‌شویم و این راهی برای باطل‌کردن تقدیر بد است.

تقصیر هیچ‌کس نبود و تقصیر همه بود.

اعیان‌زادگان و نوکرصفتان همیشه می‌توانند با هم به تفاهم برسند.

روحیه‌اش یکباره آب شده است، مثل بستنی‌های رقیق میوه‌ای،

آلبر به خود می‌گفت آخر از همه مردن مثل اول از همه مردن است؛ چیزی احمقانه‌تر از این پیدا نمی‌شود.

آقای پریکور از پیش از جنگ ثروت هنگفتی به هم زده بود. او از آن دسته آدم‌هایی بود که بحران‌ها مایه ثروتمندی‌شان می‌شود، انگار این بحران‌ها برای بهره‌جویی آن‌ها پدید می‌آیند

دانستن این‌که هیچ خطری تهدیدمان نمی‌کند و همه‌چیز به‌خوبی خاتمه می‌یابد، سبب می‌شود هیچ مانعی در برابر خود نبینیم. می‌توانیم هرچه دلمان می‌خواهد بگوییم، آن هم هرطور که دلمان می‌خواهد.

اوضاع واحوال فاجعه‌آمیز نوعی عمل‌گرایی را اقتضا می‌کند

مرد لایقی بود، اما قدی کوتاه داشت؛ ده سانتی‌متر کم‌تر از همه

جنگ رو به پایان بود. وقت جمع‌بندی گذشته نبود، بلکه به لحظه هولناکی رسیده بودند که باید به زمان حال می‌پرداختند تا به وسعت خرابی‌ها پی ببرند.