بریده‌هایی از کتاب تئاتر مدرن اروپا

زندگی توهینی‌ست به فهم و شعور ما، و حالا من به خوبی درکش می‌کنم: نمایشی‌ست که بد نوشته شده، بد به اجرا درآمده و ظاهراً اصلاً کارگردانی هم نداشته.

زندگی رو نباید جدی گرفت. سراسرش تقلید سبُک و بی‌مزه‌ای‌ست از سریال‌های تلویزیونی. خیلی هم سطحی ... عجیب‌ترین چیزا همین‌جوری بی‌دلیل اتفاق می‌افتند انگار که دست تصادف اونا رو به طرف ما فرستاده. و در پرده‌ی آخر هم هیچ چیزی حل نمی‌شه. زندگی توهینی‌ست به فهم و شعور ما، و حالا من به خوبی درکش می‌کنم: نمایشی‌ست که بد نوشته شده، بد به اجرا درآمده و ظاهراً اصلاً کارگردانی هم نداشته.

چقدر قشنگه که آدم کسی رو کنار خودش داشته باشه. روز به آرامی می‌گذره و آدم می‌دونه چی کار باید بکنه.

کلمات مهم هستند. اگر با کلمات نتونیم کنار بیاییم، پس دیگه با چی می‌تونیم کنار بیاییم؟

حتماً شما هم می‌دانید که مردها حق دارند زن جوان بگیرند، حالا با عشق یا بدون عشق، فرقی نمی‌کند. اما یك زن حق ندارد! اگر یك زن، مثلاً یك زن جاافتاده‌ای، به مرد جوانی دل ببندد، داد همه به آسمان می‌رود: «خجالت هم خوب چیزیه، زنکه‌ی عجوزه!» مرده‌شور ببرد این جامعه‌ی کوفتی را! آی من کفری می‌شوم! ببینید آدم توی این زندگی مزخرف چه چیزهایی را باید تحمل بکند!

هنر به زندگی مثل ماده‌ی خام نگاه می‌کنه، روی اون کار می‌کنه، اونو صیقل می‌ده، به اون معنا می‌ده و برای تمام زمان‌ها جاودانه‌اش می‌کنه. زندگی از یه رشته پیشامدهای غالباً بی‌معنا تشکیل شده. در این دنیا، همه چیز بی‌معنا و گذراست. برعکس، هنر قادره كه خلق کنه، معنا بده، نظم بیافرینه و ارگانیسمی به وجود بیاره که از خود زندگی زنده‌تره و از خود واقعیت واقعی‌تر.

«دیوانه، از زندگی رد شو. توی آن غرق نشو، از بالا بهش نگاه کن، این‌جوری دیگر از حسادت رنج نمی‌بری. دیگر از هیچ چیز متأثر نمی‌شی!»

دوستان در خوشی کنارت هستند، اما وقت بدبختی تنها هستی. وای به حال تو اگر از بهترین دوستت انتظار داشته باشی که وقتی داری زمین می‌افتی دستت رو بگیرد.

بعضی چیزا این‌قدر مزخرفند که برای آدم حال و حوصله باقی نمی‌ذارند. منظورم اینه که زندگی توی یک روال معمولی و مسیر عادی مثل یك خط صاف و یکدست پیش می‌ره، تا این‌که ناگهان یك اتفاق مسخره‌ای پیش می‌یاد و همه چیز را به هم می‌ریزد.

کارهای احمقانه همیشه عمدی هستند.

هری همیشه می‌گفت که زندگی تبلور عقل و منطق است. می‌گفت که دعوا آخرین حربه‌ی آدمای سبک‌مغز است. به عقیده‌ی اون شگفتی و یأس و امید، سه خواهر پلیدی هستند که از دوران جاهلیت برای انسان به یادگار مانده‌اند.

پنلوپ: من کی گفتم می‌خوام برید؟! فقط دلم می‌خواد با دوستایی حرف بزنم که صمیمی هستند و قبل از هر چیز منو درک کنند، به جای این‌که فوری محکومم کنند. راجر: چی رو؟ پنلوپ: من رو. کامیلا: آخر چرا؟ پنلوپ: آره واقعاً چرا؟ چرا باید كسی بتونه در این زندگی غریب و ناپایدار و تصادفی یك آدمی رو محکوم کنه؟

پنلوپ: زندگی ... اصلاً به اون سادگی و آسانی که آدم فکر می‌کنه نیست.

به نظرم زندگی پر از اتفاقاتی‌ست که اصلاً قابل ‌فهم نیستند. تقریباً تمام کارهای ما غیرقابل ‌توضیح هستند.