بریده‌هایی از کتاب استالین

(پاول کوگان) فقط ملت شوروی خواهد بود و همهٔ انسان‌ها از ملت شوروی خواهند بود.

پیروزی حکومت کارگران و کشاورزان از زندگی‌های «ناچیز» انسان‌ها ارزشمندتر است؛ باز همان منطق و هدف والا!

و تزار و خدا شد. همیشه می‌دانست که الوهیتِ قدرت در مرموزبودن آن است،

بله، ارباب پس از یوژوف هم خیال توقف نداشت. پس از آن‌که کار خود را با حزب، ارتش و سران حکومت شوروی تمام کرد،

: «استالین شیمیدان بزرگی است. او می‌تواند هر شخصیت برجستهٔ دولتی را به مدفوعی تبدیل کند و هر مدفوعی را به یک شخصیت برجستهٔ دولتی.»

ارباب جامعه‌ای یکدست از «راضیان» می‌ساخت.

. ترور می‌بایست با همان آتش مقدس، ماهیت خصمانه و پنهان اهل هنر را دگرگون می‌ساخت.

«شاراشکا» ها ابداع شدند، پژوهشکده‌هایی که دانشمندان زندانی در آن‌ها مشغول به کار بودند. غالب مغزهای فنی برجسته می‌بایست به‌تدریج در این «شاراشکا» ها گرد

پیرزن تعریف می‌کرد: «شوهرم، پسرانم، برادرم و برادرشوهرم همگی دستگیر و کشته شدند. فقط من سالم ماندم. ولی می‌دانید، من با وجود همهٔ این‌ها به کمونیسم ایمان دارم.»

فریتس پلاتن، بنیانگذار حزب کمونیست سوییس و سازمان‌دهندهٔ سفر لنین و یارانش به روسیه، در اردوگاه‌ها جان سپرد.

، ارباب به فکر تشکیل سازمانی بین‌المللی افتاد که در آن حتی صرف فکرکردن به چون و چرای تصمیمات او نیز باید کاری کفرآمیز به شمار می‌آمد.

شما حکومتی عاری از شرافت و سوسیالیسمی عاری از عشق به انسان پایه‌گذاری می‌کنید... شما کشور را با ترسی مخوف به بند کشیده‌اید... با توسل به دروغ‌هایی کثیف محاکماتی تدارک دیده‌اید که، به لحاظ یاوه‌بودن اتهامات، گوی سبقت را از محاکمات قرون وسطایی جادوگران ــ که از کتاب‌های درسی مدرسهٔ مذهبی به‌خوبی با آن‌ها آشنایید ــ می‌ربایند...» راسکولنیکوف بدین شکل به افشای ارباب پرداخت.

آرلوف طلا را با نام بلکستون ــ نمایندهٔ بانک ملی ایالات متحد ــ خارج کرد.

: ۶۰۰ تُن طلا... ارباب خواستار آن بود که هنگام انتقال طلاها هیچ «رد پای روسی» باقی نماند،

در سراسر سال ۱۹۳۷، انقلابیون قدیمی را که آفرینندهٔ هر دو انقلاب بودند (۱۹۰۵ و ۱۹۱۷)، نابود می‌کردند: اِس‌اِرهای راست‌گرا و چپ‌گرا، «نارودنیک» های کهنسال، آنارشیست‌ها. سلول‌های زندانْ دشمنان قسم‌خورده را در کنار هم گرد می‌آورد: منشویک‌ها، بلشویک‌ها، اِس‌اِرها،

«اعتراف متهمْ ملکهٔ همهٔ مستندات است»؛

رقابت اصلی در زندگی فوتبالی کشور میان دو باشگاه جریان داشت: «دینامو» (باشگاه ان.کا.و.د.) و اسپارتاک (تیم اتحادیه‌های صنفی). همهٔ روشنفکران از اسپارتاک پشتیبانی می‌کردند. این جبهه‌گیری مجاز بود...

زیرا این‌جا کشور فاتحان بود. آنان در جنگ داخلی بر سلطنت‌طلبان، منشویک‌ها،

با دقت روزنامه‌های بی‌رمقی را می‌خواندند که خبر محاکمات در آن‌ها درج شده بود، محاکماتی که توانایی چکیست‌ها را به اثبات می‌رساند. مردم از روزگار سخت زحمتکشان غرب باخبر بودند و بر سیاهپوستان ستمدیده و همهٔ کسانی که قرعهٔ زندگی در اتحاد جماهیر شوروی به نامشان نخورده بود، دل می‌سوزاندند.

. ارباب بار دیگر دریافت که هیچ‌چیز آنان را سر عقل نمی‌آورد، جز قبر.