بریده‌هایی از کتاب شجاعانه رهبری کن

در کار با رهبران مشاهده کرده‌ام این است که بسیاری از آنها مردم را از جایگاه آسیب‌دیدگی و حقارت خود رهبری می‌کنند و با استفاده از اقتدارشان سعی می‌کنند شکاف احساس ارزشمند بودن را پر کنند. اما داستان این است که ما نمی‌توانیم با اهرم رهبری و با استفاده از جایگاه اقتدار بر مردم، این شکاف را پر کنیم،

ما عاشق واقعیت هستیم چون هر روز بیش از پیش نادر و دست‌نیافتنی است.

آنجا که داریم زیگزاکی می‌رویم ــ قایم‌باشک‌بازی درمی‌آوریم، تظاهر می‌کنیم، خودمان را کنار می‌کشیم، لِفتش می‌دهیم، پشت‌گوش می‌اندازیم، صغراکبرا می‌چینیم، سرکوفت می‌زنیم، دروغ می‌گوییم ــ لازم است به خودمان یادآور شویم که فرار کردن یعنی اتلاف شدید انرژی، که احتمالا فرسنگ‌ها از ارزش‌های ما فاصله دارد.

باید بایستیم و نفس تازه کنیم ــ نسبت به آنچه سعی داریم از آن فرار کنیم شفافیت و آگاهی پیدا کنیم

برانداز کردن موقعیت از همان برخورد اول از روبه‌رو، عملا خیلی کمتر از فرار کردن درحالی‌که از روی شانه به عقب نگاه کنیم ترسناک و رعب‌آور است.

زیگزاکی رفتن استعاره‌ای است برای انرژی و نیرویی که صرف تلاش برای فرار از گلوله‌های آسیب‌پذیری می‌کنیم و فرقی نمی‌کند که قضیه تعارض، ناراحتی و برخورد باشد یا پتانسیل شرمندگی، آسیب یا انتقاد.

«اگر تمساحی به سمت‌تان آمد، زیگزاکی در بروید. تمساح‌ها سریع می‌دوند ولی در گردش به راست و چپ فرز نیستند.»

زمانی که نقش تازه‌ای به‌عنوان رهبر پیدا کنیم، به‌قول بیل جِنتری، «باید متنی را که برای نقش قبلی‌مان به ما داده بودند دور بیندازیم».

پاداش دادن به دیگران به‌جای تلاش برای پاداش گرفتن، تنها راه ادامهٔ رشد در درون سازمان و تجسد کامل کسوتی برازندهٔ رهبری شجاعانه است.

عجیب به‌نظر می‌آید، ولی آنچه در وهلهٔ نخست باعث می‌شد ترفیع بگیریم و آنچه ما را نزد سازمان عزیز می‌کرد، می‌تواند مزاحم مهارت‌های خوب رهبری باشد.

به‌محض ورود به جایگاه مدیریت یا رهبری، دیگر کسب مدال و لوح تقدیر هدف نیست و حتی می‌تواند برای رهبری مؤثر نتایجی خلاف انتظار و زیان‌بخش به‌بار آورد.

طبیعی است که بخواهیم از ما بابت موفقیت‌هایی که به‌دست می‌آوریم، تجلیل کنند.

رهبران شجاع تلاش می‌کنند که مردم بتوانند خودشان باشند و حس تعلق را احساس کنند.

رهبران شجاع برای لحاظ کردن همه‌جور آدم، عقیده و دیدگاه مبارزه می‌کنند، زیرا این عاملی است که از ما آدم‌های بهتر و قوی‌تری می‌سازد.

مردم به‌ناچار می‌خواهند بخشی از چیزی باشند و می‌خواهند پیوند عمیق با دیگران را تجربه کنند، اما دل‌شان نمی‌خواهد اصالت، آزادی و قدرت خود را در این راه قربانی کنند.

اینکه آدمی دیگر شویم تا بتوانیم مورد قبول قرار بگیریم، زمانی که فرهنگ همرنگی با جماعت و تلاش برای تأیید شدن را در محیط کار اشاعه دهیم، نه‌تنها فردیت را خفه می‌کنیم، بلکه مانع بروز حس تعلق واقعی در افراد می‌شویم. مردم به‌ناچار می‌خواهند بخشی از چیزی باشند و می‌خواهند پیوند عمیق با دیگران را تجربه کنند، اما دل‌شان نمی‌خواهد اصالت، آزادی و قدرت خود را در این راه قربانی کنند.

بزرگ‌ترین مانع برای تعلق واقعی همرنگ شدن با جماعت است؛

به‌قول استوارت براون: «بازی ضد کار نیست، بازی ضد افسردگی است.»

لازم نکرده افرادی را که تعطیلات آخر هفته را کار می‌کنند تحسین کنید یا فخر بفروشید که فلانی در تمام طول تعطیلات کریسمس سرش توی کامپیوتر بوده. تهش این است که این رفتار غیرقابل دوام است و با عوارض جانبی خطرناکی همچون فرسودگی شغلی، افسردگی و اضطراب همراه است و همین‌طور فرهنگ رقابت‌جویانهٔ اعتیادبه‌کار را به وجود می‌آورد که برای همه زیان‌آور است.

رهبران برای لحاظ کردن بازی در فرهنگ محیط کار باید با بستن صندوق پست الکترونیکی برای مدت زمانی قابل قبول و تمرکز بر خود یا خانواده‌شان، برای مرزبندی‌های مناسب سرمشق دیگران باشند