بریده‌هایی از کتاب شجاعانه رهبری کن

همه هم خشن هستیم و هم ملایم، هم ترسو و هم شجاع، هم لطیف و هم یغور

در محیط کار لازم است از درگیری سالم با آسیب‌پذیری حمایت کنیم، به مرزها احترام بگذاریم، و آرامش و سکون را در دریای متلاطم اضطراب تمرین کنیم.

«آنچه تفاوت ایجاد می‌کند این نیست که چه‌کار می‌کنید، بلکه دلیل انجام آن کار است.»

سایهٔ راحتی می‌تواند هر شکلی به خودش بگیرد. آنچه تفاوت ایجاد می‌کند کاری که انجام می‌دهید نیست، بلکه چرای آن است.

وقتی احساس فشار می‌کنید، به‌جای اینکه از خودتان بپرسید «سریع‌ترین راه برای خلاص شدن از دست این احساس چیست؟»، بپرسید: «این احساس چیست و از کجا آمده؟» دوم، ببینید چه چیزی راحتی واقعی شما را فراهم می‌آورد و روح‌تان را تازه می‌کند،

ولش کن و همه‌چیز را به خدا بسپار

زندگی کن و بگذار دیگران هم زندگی کنند. با خودت روراست باش.

اگر از شدت درد و ناراحتی خود بکاهیم، خودبه‌خود از شدت شادی، عشق، احساس تعلق و سایر هیجاناتی هم که به زندگی ما معنا می‌بخشند، کاسته‌ایم.

هرگز ما را از این واقعیت دور نخواهد کرد که احتیاج داریم دستاورد خود را همین حالا با هم جشن بگیریم

«باید دست نگه داریم و هرقدر جزئی، از یکدیگر تجلیل کنیم و پیروزی‌ها را جشن بگیریم. درست است که ظرف آن یک ساعت کارهای بیشتری روی هم تلنبار می‌شود و ممکن است خیلی چیزها از دست برود، ولی هرگز ما را از این واقعیت دور نخواهد کرد که احتیاج داریم دستاورد خود را همین حالا با هم جشن بگیریم.»

قدرشناسی عاملی در افزایش مشارکت، رضایت، و ابقای کارکنان در بازار جهانی و رقابتی استعدادها به‌حساب می‌آید

سپاسگزار باش چیزی داری که آن را می‌خواهی، چیزی در دستت، که نگه داشتن و لمس کردنش حسی خوشایند دارد.

شما به خودتان اجازه می‌دهید طعم شادی، عشق یا لذت موفقیت را بچشید و با سپاسگزاری بابت این لحظه و این فرصت با تمام وجود آن را لمس کنید و از آن بهره‌مند شوید.

اعضای خانوادهٔ من این کار را سر میز شام انجام می‌دهند. حالا، بعد از خواندن دعا (به‌سبک اردوی تابستانی) هرکدام از ما مورد خاصی از سپاسگزاری خود را با جمع به اشتراک می‌گذاریم. این ما را دگرگون کرده و پنجرهٔ ارزشمندی را در اختیارمان قرار داده است تا ببینیم در زندگی و قلب فرزندانمان چه می‌گذرد.

وجه مشترک افرادی که می‌توانند شادی را به‌طور کامل در آغوش بگیرند چیست؟ سپاسگزاری. سپاسگزاری می‌کنند. ادای سپاسگزاری را درنمی‌آورند؛ عملا این کار را انجام می‌دهند. در دفتر روزانه‌شان ثبت می‌کنند یا در تلفن‌شان یادداشت می‌گذارند که بابت چه چیزی سپاسگزارند، یا آن را با اعضای خانواده‌شان درمیان می‌گذارند.

طریقهٔ دومی که شادی دلشوره‌آور خود را در محیط کار نشان می‌دهد، خودداری از قدرشناسی است. نمی‌خواهیم کارکنانمان زیادی هیجان‌زده شوند زیرا هنوز خیلی از کارها هست که باید انجام گیرند. میل نداریم پا را از روی پدال گاز بردارند، به خود غرّه شوند. این است که دستاوردها را جشن نمی‌گیریم.

قضیهٔ کمال‌گرایی بیشتر به ادراکات فرد بستگی دارد تا انگیزهٔ درونی، و هرقدر هم که وقت و انرژی صرف کنیم، کنترل ادراکات ممکن نیست.

صرفآ به این دلیل که کمالی در کار نیست. کمال هدفی دست‌نیافتنی است.

تلاش سالم بر خود شخص تمرکز دارد. چگونه می‌توانم پیشرفت کنم؟

بیشتر کمال‌گرایان این‌گونه پرورش یافته‌اند که برای موفقیت و عملکرد خود (نمرات، ادب و نزاکت، پیروی از مقررات، خوش‌خدمتی و خودشیرینی برای دیگران، ظاهر، مسابقات یا بازی‌های ورزشی) مورد تشویق و تمجید قرار گیرند. جایی در طول راه، این نظام عقیدتی خطرناک و ناتوان‌کننده را پذیرفته‌اند که من و دستاوردم یکی هستیم؛ من همان هستم که به مرحلهٔ عمل می‌رسانم و چقدر خوب این کار را اانجام می‌دهم. کسی را خشنود کن. کاری انجام بده. کاری را تکمیل یا بهتر کن. ثابت کن