بریده‌هایی از کتاب شجاعانه رهبری کن

طبق یافته‌های براون، بازی مغز ما را شکل می‌دهد، همدلی را تقویت و کمک می‌کند تا جای خود را در گروه‌های اجتماعی پیچیده باز یا پیدا کنیم، و عاملی است که در بطن خلاقیت و نوآوری جای دارد. به‌نوعی کمک می‌کند مغزی که داغ کرده است، خنک شود

قرار نیست ما کسی را تحت‌تأثیر قرار دهیم.

باید از کار کردن تا حد از پادرآمدن، پرمشغلگی، بهره‌وری به‌عنوان نمادهای شأن و مقام، و معیارهای احساس ارزشمند بودن دست برداریم. قرار نیست ما کسی را تحت‌تأثیر قرار دهیم.

ما در تلاشی مذبوحانه برای یافتن شادی و نشاط در زندگی، این نکته را از یاد برده‌ایم که اگر می‌خواهیم زندگی پرمعنا و مشارکت‌جویانه را تجربه کنیم، باید رسیدگی به خواب و بازی را سرلوحهٔ کارمان قرار دهیم.

فقدان اوقات فراغت، فقدان بازی، تأثیری مخرب در کارآیی ما در محیط کار دارد.

به‌عقیدهٔ دکتر استوارت براون، روان‌شناس، پژوهشگر بالینی و بنیانگذار مؤسسهٔ ملی بازی، فقدان اوقات فراغت، فقدان بازی، تأثیری مخرب در کارآیی ما در محیط کار دارد.

چرا باید بخوابید وقتی می‌توانید کار کنید؟

ما خودمان را متقاعد می‌کنیم که اوقات فراغت، مثل بازی کردن با فرزندان، وقت گذراندن با یار یا همسرمان، چرت زدن، با آچار پیچ‌گوشتی ور رفتن به خرت‌وپرت‌های داخل انباری و گاراژ، یا دویدن در پارک یا اطراف منزل، تلف کردن وقت ارزشمند ماست.

این ایده که فلان اقدام چیزی به جمع کل درآمد شرکت نمی‌افزاید، در ما تنش و اضطراب ایجاد می‌کند. این دقیقآ برعکس آن چیزی به‌نظر می‌آید که به باورمان می‌خواهیم در زندگی به‌دست بیاوریم

باید شهامت پیدا کنیم تا به افرادی بنگریم که برای رهبری چشم‌شان به ماست،

«دوران سختی است. پاسخ ساده‌ای وجود ندارد. تقصیر این ترس و رنج را می‌توان به‌آسانی گردن این و آن انداخت، اما این غیرمنصفانه و به‌دور از شرافت است. ما این وضعیت را پشت سر می‌گذاریم به‌نحوی که احساس غرور کنیم. سخت است، ولی دست‌به‌دست هم انجامش می‌دهیم.»

در کمبود، مردم بدترین سناریوها را از خودشان درمی‌آورند.

مدیریت در زمان کمبود یا بلاتکلیفی شدید، ایجاب می‌کند که بلاتکلیفی را بپذیریم. لازم است به تیم‌های خود گوشزد کنیم هرقدر که بتوانیم، و اگر بتوانیم، مسائل را با آنها درمیان می‌گذاریم. باید در دسترس باشیم تا واقعی یا کاذب بودن داستان‌هایی را که اعضای تیم ممکن است سرهم کرده باشند، وارسی و بیان کنیم زیرا در کمبود، مردم بدترین سناریوها را از خودشان درمی‌آورند. باید فضا را برای درگیری با آسیب‌پذیری باز کنیم.

رهبران شجاع بدون تشدید و سودجویی از تفرقه، برخورد عقاید و تفاوت‌ها را به‌رسمیت می‌شناسند، با احترام از آن یاد می‌کنند، و آن را تحت قاعده و قانون درمی‌آورند.

رهبران شجاع بدون تشدید و سودجویی از تفرقه، برخورد عقاید و تفاوت‌ها را به‌رسمیت می‌شناسند، با احترام از آن یاد می‌کنند، و آن را تحت قاعده و قانون درمی‌آورند.

مسئولیت اخلاقی رهبران ایجاب می‌کند هوای افرادی را که در ناراحتی به‌سر می‌برند، داشته باشند ــ اینکه التهاب را به‌رسمیت بشناسند ولی به آن دامن نزنند، اطلاعات را به گوش مردم برسانند ولی بادش نکنند، و آن‌قدر در نقشش فرو نروند که راستی راستی به واقعیت بدل شود.

متأسفانه، این فرمولی ساده در سراسر تاریخ ــ در سیاست، مذهب و کسب‌وکار ــ بوده است که اگر بتوانی مردم را در ترس و لرز نگه داری، دشمنی برای‌شان عَلَم کنی که مسئول ترس آنها باشد، می‌توانی آنان را مثل موم در دستت داشته باشی و به هر کاری وادارشان کنی. این دستورالعمل بازی برای رهبران خودکامه در جای‌جای این کرهٔ خاکی است.

دست اعضای تیم را باز می‌گذارد و به آنها اعتمادبه‌نفس می‌دهد تا تکانی به خودشان بدهند و بیشتر یاد بگیرند، و حتی در کارهای کوچکی که به آنها محول می‌شود، نشاط و شادی و خلاقیت پیدا کنند.

ما افرادی را می‌خواهیم که پلیس خودشان باشند و کاری که تحویل می‌دهند فراتر از انتظارات ما باشد.

رهبری متابعت‌محور اعتماد را نابود می‌کند، و عجیب اینکه می‌تواند آنها را به این وادی بکشاند که امتحان کنند، ببینند چه‌جوری می‌توانند از زیر آن قسر در بروند.