بریده‌هایی از کتاب شجاعانه رهبری کن

آیا شواهدی هست که نشان دهد افراد در جایگاه‌های رهبری به دیگران زور می‌گویند، زیردست‌ها را جلوی همکارانشان سرزنش می‌کنند، به مؤاخذه و توبیخ علنی دست می‌زنند، یا روشی برای پاداش‌دهی وضع کرده‌اند که به‌عمد افراد را خجالت‌زده، شرمنده یا تحقیر می‌کند؟

اگر در اداره، محل عبادت (کلیسا، کنشِت و...) یا مدرسه‌ای عملا با موارد شرمندگی روبه‌رو شدید ــ دیدید که مدیر به کارمندش سرکوفت می‌زند، یا معلمی شاگردش را تحقیر می‌کند، یا یک روحانی از شرمندگی به‌عنوان سازوکار کنترل استفاده می‌کند، یا یک کنشگر از شرمندگی به‌عنوان ابزار عدالت اجتماعی بهره می‌گیرد، شما شاهد تهدیدی تمام‌عیار نسبت به فرهنگ‌تان هستید. باید سر در بیاورید چگونه و چرا چنین اتفاقی دارد می‌افتد و فورآ (و بدون شرمندگی) با آن مقابله کنید.

اگر وارد خانه‌ای شدید و چندتا موریانه پیدا کردید، با مشکلی حاد روبه‌رو هستید که احیانآ مدت‌ها جریان داشته است.

جستجوی شرمندگی در سازمان‌ها مثل این است که در خانه‌ای مسکونی دنبال موریانه بگردید.

علامت مشخص خجالت این است که وقتی کاری خجالت‌آور از ما سر بزند، خود را تنها احساس نمی‌کنیم. می‌دانیم که دیگران هم همین کار را کرده‌اند و درست همان‌طور که یک‌آن چهره‌مان سرخ می‌شود و فوری برطرف می‌شود، این احساس هم به‌جای اینکه ما را تعریف کند، می‌گذرد.

ما زمانی احساس گناه می‌کنیم که انجام یا عدم انجام کاری را خلاف یا ناهمخوان با ارزش‌هایمان بدانیم.

وقتی از بابت کاری که از ما سر زده پوزش بخواهیم، دست به جبران بزنیم، یا رفتاری را که با ارزش‌های ما همخوان نیست تغییر بدهیم، نیروی محرکهٔ ما غالبآ احساس گناه بوده است، نه شرمندگی.

هرجا شرمندگی وجود داشته باشد، تقریبآ همیشه از همدلی خبری نیست.

من خودشیفتگی را این‌طور تعریف می‌کنم: ترس از پیش‌پاافتاده و معمولی بودن

هرگز بدون ورزش کردن و توجه به زندگی معنوی‌ام سرحال نبوده‌ام. وقتی پشت این‌جور کارها را می‌گیرم، جادو می‌کند. اصلا جادو، انضباط، یک عالم کار... خلاصه هرچه هست، راستی راستی دمش گرم.

همدلی به‌معنای ارتباط برقرار کردن با یک تجربه نیست. همدلی ارتباط برقرار کردن با هیجانات و احساساتی است که شاکلهٔ آن تجربه را تشکیل می‌دهد.

بارها درخواست کردیم دستور جلسه را قبلا در اختیارمان قرار بدهند. وقتی ده دقیقه قبل از شروع جلسه دستور کار را به‌دست‌مان می‌دهند، به آدم برمی‌خورد. اگر واقعآ خواهان مشارکت ما بودید، به ما فرصت می‌دادید دستور کار را مرور و خودمان را آماده کنیم

خجالت و شرمندگی فقط تا حد معینی کارساز است، بعد از آن مردم به‌سراغ زره می‌روند و گاهی خودشان را از قید تعهد خلاص می‌کنند تا در امان بمانند.

میان ما آدم‌ها کسانی که دل‌شان شکسته از همه شجاع‌ترند، زیرا از نَفس و منیت خود عبور کرده‌اند و قلب‌شان را از زندانی که در آن محبوس بوده فراری داده‌اند تا بتوانند عشق بورزند.

رهبری شجاعانه رهبری کردن از روی محبت است، نه از روی درد و رنج.

رهبرجان! باید وقت‌مان را برای رسیدگی به ترس‌ها، احساسات و تاریخچهٔ زندگی‌مان سرمایه‌گذاری کنیم وگرنه مجبور می‌شویم رفتارهای غیرسازنده‌مان را مدیریت کنیم

«رهبران باید مقدار قابل قبولی از وقت خود را در رسیدگی به ترس‌ها و احساسات سرمایه‌گذاری کنند، یا مقدار غیرقابل قبولی از وقت خود را در تلاش برای اداره کردن رفتار بی‌ثمر و غیرسازنده هدر دهند.»

شناسایی منبع درد و رنجی که افسار نحوهٔ رهبری کردن و نحوهٔ ظاهر شدن ما در برابر دیگران را به‌دست دارد مهم است، زیرا تنها راه شفای واقعی از این وضع این است که به آن نقطه بازگردیم و همان کار را انجام دهیم.

شایع‌ترین عاملی که باعث عقده و رنج می‌شود و داغ بر دل آدم می‌گذارد، از اعضای درجه یک خانواده نشئت می‌گیرد.

از جمله رفتارهای «رهبری کردن از روی درد و رنج» این است که احساس می‌کنیم همسر یا فرزندانمان برای‌مان ارزش قائل نیستند، پس درصدد برمی‌آییم این کمبود را با «مهم» جلوه کردن در محیط کار به این شیوه‌ها جبران کنیم: ایده‌های دیگران را به اسم خودمان جا می‌زنیم؛ چشم‌وهم‌چشمی می‌کنیم؛ و به‌جای اینکه همیشه بیشتر یاد بگیریم، ادعا می‌کنیم که همه‌چیز سرمان می‌شود و علامهٔ دهریم