بریده‌هایی از کتاب تمرین نیروی حال

روابط، مولد درد و غم نیستند، بلکه آن‌ها درد و اندوهی را که در درون شما خانه دارد، آشکار می‌کنند.

در حالی که تسلیم می‌شوید، توجه خود را به درون معطوف نمایید و بررسی کنید که آیا هیچ اثری از مقاومت در شما باقی مانده است یا نه.

آن گاه رابطه تبدیل به سادانا یا تمرین معنوی شما می‌شود. اگر رفتار ناآگاهانه‌ای در شریک زندگی خود مشاهده می‌کنید، آن را در آغوش پرمهرِ دانستن بگیرید تا واکنش نشان ندهید.

نیروی حال، در زمانی کوتاه جای خود را در میان بزرگ‌ترین کتاب‌های معنوی معاصر یافته است

روابط، مولد درد و غم نیستند، بلکه آن‌ها درد و اندوهی را که در درون شما خانه دارد، آشکار می‌کنند

عشق حالتی از وجود است. عشق شما در بیرون نیست، بلکه در اعماق وجود شماست. نه شما می‌توانید عشق را از دست بدهید و نه عشق می‌تواند شما را ترک کند. عشق به هیچ شخص و شکل ظاهری دیگر وابسته نیست.

هر چه بیش‌تر بر زمان - گذشته و آینده - متمرکز باشید، بیش‌تر حال، یعنی گران‌بهاترین مورد ممکن را از دست می‌دهید.

تسلیم، پذیرش درونی وضعیت موجود به طور کامل و بی هیچ قید و شرط است.

هر دوی شما به جسدهای پوسیده، سپس توده‌ای خاک و پس از آن به هیچ تبدیل می‌شوید. این درک تأمل‌برانگیز، انسان را فروتن می‌کند و نشان می‌دهد که موردی برای غرور وجود ندارد.

وجودتان را به دو پاره تقسیم کرده‌اید: «من» و «خودم»، فاعل و مفعول.

اگر نمی‌توانید در تنهایی با خودتان راحت باشید، برای پوشاندن ناراحتی خود به دنبال ایجاد رابطه خواهید گشت. اما مطمئن باشید که ناخشنودی شما به شکلی دیگر در هر رابطه‌ای جلوه‌گر خواهد شد و احتمالاً شما شریک خود را مسبب آن خواهید دانست.

همین که شروع به جر و بحث کنید، خود را یک دیدگاه ذهنی می‌پندارید و نه تنها از آن دیدگاه،‌ بلکه از آن چه «خود» می‌انگارید، به دفاع می‌پردازید.

شق، حالتی از وجود است. عشق شما در بیرون نیست، بلکه در اعماق وجود شماست. نه شما می‌توانید عشق را از دست بدهید و نه عشق می‌تواند شما را ترک کند. عشق به هیچ شخص و شکل ظاهری دیگری وابسته نیست.

ابتدا دست از داوری خود بکشید، سپس دست از داوری شریک زندگی‌تان بردارید.

درد شما در دو سطح است: دردی که اکنون ایجاد می‌کنید و دردی که از گذشته باقی مانده و هنوز در ذهن و بدن شما زندگی می‌کند. تا زمانی که نتوانید به نیروی حال دست یابید، هر درد عاطفی که تجربه می‌کنید، پس‌مانده‌ای از درد را از خود بر جای می‌گذارد که به زندگی با شما ادامه می‌دهد. این درد به دردهای مانده از گذشته می‌پیوندد و در ذهن و بدن شما خانه می‌کند. روشن است که این مجموعه شامل دردهای دوران کودکی و ناشی از ناآگاهی دنیایی که در آن متولد شدید نیز می‌گردد.

بخش بزرگی از درد و رنج انسان‌ها غیر ضروری‌ست، اما تا زمانی که ذهنی کنترل‌نشده زندگی فرد را در اختیار دارد، توسط خود شخص ایجاد می‌شود. دردی که اکنون به وجود می‌آورید همواره نوعی عدم پذیرش است؛ نوعی مقاومت ناآگاه در برابر آن چه که هست.

عشق حالتی از وجود است. عشق شما در بیرون نیست، بلکه در اعماق وجود شماست. نه شما می‌توانید عشق را از دست بدهید و نه عشق می‌تواند شما را ترک کند. عشق به هیچ شخص و شکل ظاهری دیگر وابسته نیست.

زمان بیش‌تر نمی‌تواند شما را از اسارت زمان رهایی بخشد. به نیروی حال دست یابید.

آن چه به عنوان آینده درک می‌کنید، یک بخش درونی و جدایی‌ناپذیر از آگاهی کنونی شماست.

واکنش یا احساس بر شما غلبه می‌کند و شما آن واکنش یا احساس «می‌شوید». شما بازی درمی‌آورید، توجیه می‌کنید، مقصر می‌شمارید، حمله می‌کنید، دفاع می‌نمایید ... فقط بدانید که این شما نیستید، بلکه الگوی واکنشی شماست و ذهن در حالت عادتی تلاش برای بقا قرار گرفته است.