بریده‌هایی از کتاب ترس ها و مزخرفات ذهنی

برای فهماندن یک حقیقت ژرف به مردم عامه باید از چه روش‌های پیچیده و هوشمندانه‌ای کمک گرفت. مردم عامه به شیوهٔ مستقیم، متوجه حقیقت نمی‌شوند؛ ادیان مختلف تنها نمونه‌هایی هستند که به موجب آن‌ها تنها نمایی از حقیقت به عوام‌الناس نشان داده می‌شود، اما در حقیقت تمام آن‌ها حلقه‌های یک زنجیر هستند.

دین تنها وسیله‌ای است که به واسطهٔ آن می‌شود برخی از مفاهیم عالی زندگی را به مغز خام عوام حالی کرد و درست به همان اندازه‌ای که مشاغل سختشان در ذهنشان حک شده این مفاهیم را نیز برایشان جا انداخت. انسان به طور غریزی تنها در اندیشهٔ ارضای نیازهای جسمانی و تمایلات خویش است، و هنگامی که از آن‌ها رفع نیاز کند به فکر اندکی سرگرمی و تفریح می‌افتد. فلاسفه و بنیانگذاران دینی به این جهان آمدند تا انسان را از حیرت و آشفتگی رهانیده و توجه او را به سوی معنای والای حیات معطوف نمایند. در این میان، فلاسفه تعداد کمی را رهایی بخشیده‌اند، اما بنیانگذاران دینی تعداد بیشماری را به سوی رهایی رهنمون ساختند. فلسفه برای همه مناسب نیست.

طبق شعار عالمان: عدالت را بگسترانید، حتی اگر این امر منجر به نابودی جهان شود. شعار من هم این است که: حقیقت را رواج دهید، حتی اگر به بهای نابودی جهان باشد. هر ادعایی باید پشتوانه‌ای منطقی داشته باشد.

چیزی که برایش حرمت قائلم حقیقت است، بنابراین نمی‌توانم برای ضد حقیقت احترامی قائل شوم.

دموفلس: دوست عزیزم، بین خودمان باشد، من شیوه‌ای که برای بروز استعدادت در فلسفه انتخاب کرده‌ای را نمی‌پسندم، منظورم استفاده از جملات کنایه‌آمیز در باب مذهب و استهزای آن است. عقیدهٔ هر انسانی برای خود او محترم است، پس بنابراین برای تو نیز باید محترم باشد.

هنگامی که در دوران کودکی با تکرار بسیار، اصول و قواعدی را به فرد دیکته کنند و تمام راه‌های شک و تردید را بسته نگه دارند، آثاری که در ذهن فرد به جا می‌گذارد چنان عمیق است که می‌توان گفت همان‌طوری که آن شخص به وجود خودش اطمینان دارد، در وجود آن اصول نیز تردیدی به خود

در میان این نقاب‌ها به ندرت می‌توان اثری از صداقت، ادب، مهربانی و ترحم واقعی پیدا کرد.

عدالت را بگسترانید، حتی اگر این امر منجر به نابودی جهان شود.

کم‌کم باید به این موضوع فکر کنید که چرا هر موجود زنده‌ای باید ابتدا با زندگی کردن و سپس با مرگ خویش، کفاره‌ای بپردازد و تاوان پس دهد.

اگر به هر دلیلی پیچ و مهرهٔ دستگاه قانون از هم باز شود و هرج و مرج حاکم شود، این حیوان وحشی، طبیعت واقعی خود را نشان می‌دهد.

دین همان چیزی است که مردم عامی به شدت به آن نیاز دارند، شاید این تنها دلیلی باشد که باید به خاطر آن دست از انتقاد از دین برداریم.

دین مجموعه‌ای از دروغ‌ها و ابزاری عجیب برای القای زهد و پرهیزکاری است. پرچمی که من به آن سوگند وفاداری یاد کردم، پرچم حقیقت است

می‌توان دین را به شخصی تشبیه کرد که دست مرد نابینایی را می‌گیرد و راه را به او نشان می‌دهد

دین، حقیقت را در لباس داستان و اسطوره و امثال آن ارائه می‌دهد تا برای تمام انواع بشر با هر سطح شعوری قابل پذیرش باشد، زیرا اکثریت مردم تاب پذیرش حقیقت بی‌پرده و ناب را ندارند

مذهب، تودهٔ مردم را از شرارت و پلیدی دور نگاه می‌دارد و ایشان را از ارتکاب اعمال زشت و ظالمانه نهی می‌کند

کوچک شمردن ایمان عوام‌الناس به این دلیل است که اعتقاد عامهٔ مردم به دین، باوری منطقی نیست و صرفاً نتیجهٔ آموزش‌هایی است که در دوران کودکی در ذهنشان کاشته شده است.

زمان پاشیدن بذر ایمان، دوران کودکی و خامی ذهن است نه هنگام بلوغ و کمال ذهنی

ادیان به منطق علاقه‌ای نشان نمی‌دهند و معتقد به ایمانی بر مبنای وحی هستند.

مردم عامه به شیوهٔ مستقیم، متوجه حقیقت نمی‌شوند؛ ادیان مختلف تنها نمونه‌هایی هستند که به موجب آن‌ها تنها نمایی از حقیقت به عوام‌الناس نشان داده می‌شود، اما در حقیقت تمام آن‌ها حلقه‌های یک زنجیر هستند.

فلاسفه تعداد کمی را رهایی بخشیده‌اند، اما بنیانگذاران دینی تعداد بیشماری را به سوی رهایی رهنمون ساختند. فلسفه برای همه مناسب نیست.