بریده‌هایی از کتاب ترس ها و مزخرفات ذهنی

سعادت انسان را می‌توان با درختان مقایسه نمود. هر هنگام که از دور به تماشای آن‌ها می‌نشینی بسیار زیبا و دلنشین به نظر می‌رسند، اما وقتی به میان آن‌ها می‌روی این زیبایی محو می‌شود و دیگر قادر به تماشای آن نیستی. دلیل حسادت ورزیدن ما به دیگران نیز همین است.

جدایی تمرینی است برای مرگ، و وصال تمرینی است برای تولد.

مقولهٔ عادت از سکونی نشات می‌گیرد که خواهان بی‌اثر کردن نیروی ذهن و اراده و دوری گزیدن از مشکلات و خطری است که برخی اوقات به انجام رفتاری جدید منجر می‌شود، و این‌گونه به ما این اجازه را می‌دهد که همان رفتار گذشته را دوباره و دوباره تکرار کنیم، یعنی همان کاری که ممکن است صدها بار انجام داده باشیم و نتیجهٔ آن را هم دیده باشیم.

جهان متمدن ما چیزی نیست جز یک نقاب بزرگ. در زندگی‌تان با شوالیه‌ها، کشیشان، سربازان، پزشکان، وکلا، اسقف‌ها، فیلسوف‌ها و انسان‌های بیشمار دیگری مواجه می‌شوید، اما آن‌ها همانی که می‌نمایند نیستند، تنها نقاب‌هایی هستند که در پس‌شان افرادی طماع و پول‌پرست حضور دارد. یک نفر نقاب عدالت بر چهره می‌زند تا بدان وسیله راحت‌تر بتواند رعایا را سرکیسه کند، شخصی دیگر با نقاب وطن پرستی مقصودی مشابه قبلی دارد و شخص سوم، با نقاب زهد و ایمان. بسیاری نیز در پس نقاب فلسفه، نوع دوستی و امثال آن‌ها پنهان می‌شوند و آن را ابزاری در جهت رسیدن به خواهش‌هایشان می‌دانند. و اما زن‌ها معمولا از حق انتخاب کمتری برخوردارند، ایشان معمولاً از نقاب‌های پاکدامنی، فروتنی و سادگی استفاده می‌کنند. در جهان نقاب‌های مشابهی وجود دارد که تفاوت چندانی با یکدیگر ندارند، و درست به مانند نقاب‌هایی با یک طرح اما در رنگ‌های مختلف ظاهر می‌شوند. در میان این نقاب‌ها به ندرت می‌توان اثری از صداقت، ادب، مهربانی و ترحم واقعی پیدا کرد. همان‌طور که گفته شد، معمولاً در پس این نقاب‌ها چیزی جز کارخانه‌داران، سرمایه‌داران، بازرگانان و تجار وجود ندارد.

یافتن ذات فردی در فرد دیگر، آشکارا عیان می‌دارد زمانی که انسان به مرگ نزدیک می‌شود به فکر آرامش و نجات دیگران می‌افتد و شخصیتش به بارزترین شکل ممکن نمود پیدا می‌کند.

با نگاه عمیق‌تری به افکار و رویاهایمان در می‌یابیم که چه بسیار اعمالی با ظاهری پرهیزگارانه در درونمان وجود دارد که در واقع تلاشی است برای پوشاندن شرارت‌ها و نقصان‌های درونی‌مان که در عمیق‌ترین و ناپیداترین زوایا نیز به وضوح دیده می‌شوند.

در درون هر انسانی تناقض‌های فاحشی وجود دارد و به همین دلیل ممکن است که از دیدن شخصیت واقعی دیگران وحشت‌زده شویم.

هر فریبی، هرچند مقدس، باز هم یک فریب است.

وقتی اطمینان می‌یابید که انسان سوار بر مرکب دروغ می‌تواند به سرزمین حقیقت برسد، اسلحهٔ خطرناک و ویرانگری در اختیار او قرار می‌دهید!

مذاهب و اعتقادات مانند گیاهانی هستند که تنها در یک منطقه خاص می‌رویند. تنها تفاوت آن‌ها با گیاهان این است که شاید اعتقادات افرادی که بر پایهٔ عقاید محلی یک منطقه پایه‌ریزی شده، امکان دارد در محل دیگری نیز گسترش پیدا کند.

حقیقت را رواج دهید، حتی اگر به بهای نابودی جهان باشد. هر ادعایی باید پشتوانه‌ای منطقی داشته باشد.

بر همگان روشن است که ادیان به منطق علاقه‌ای نشان نمی‌دهند و معتقد به ایمانی بر مبنای وحی هستند.

آیا شایسته است دینی که تا این حد به صبر و مدارا توصیه می‌کند در برابر عقاید دیگر چنین بی‌طاقت و بی‌رحم باشد؟

برای آگاهی از حیات یک فرد، دو راه کاملاً متفاوت وجود دارد، راه نخست راه تجربی است، یعنی مشاهدهٔ وجود شخص در این دنیا، و سپس نابودی تدریجی همان شخص در یک جهان نامحصور از بابت زمان و مکان، به عنوان بخشی از میلیون‌ها انسانی که در سراسر زمین برای مدت محدودی زندگی می‌کنند و تقریباً هر سی سال موجودی همانند خویش به دنیا می‌آورند. اما راه دوم، عمیق شدن در ذات شخص و دریافتن تمام جوهرهٔ وی به عنوان یک شخص حقیقی، درست همان‌طور که می‌توان ظاهر خویش را در مقابل یک آینه مشاهده کرد، است. شیوهٔ نخست صرفاً شناخت مفهوم اصل فردیت است، اما راه دوم شناخت بدون واسطهٔ ذات شی است. این نظریه در بخش نخست نظریات کانت دیده می‌شود، اما ودا به صورت کامل‌تری به این مقوله پرداخته است.

اگر توانایی‌هایتان در حدی متوسط است، تواضع پیشه کنید، اما اگر دارای استعدادهای بیشمار هستید، تواضع، نشان دهندهٔ دورویی شماست.

سادگی، نمایانگر حقیقت است. حقیقت عریان برای اینکه بتواند به شکل صحیح و بدون نیاز به پیچیدن در لفافهٔ حکایات و اسطوره یا یک مشت دروغ به ذهن انسان راه پیدا کند، باید ساده و بدون هرگونه پیچیدگی باشد، یعنی به صورت عریان و بدون هیچ لباس و لفافه‌ای.

. دین همانند شرارتی لازم‌الحضور است که بر بال حماقت اکثریت نوع بشر سوار گشته، همان اکثریتی که قادر به درک حقیقت نیستند و نیازمند جانشینی برای آن هستند.

نتیجه این است که ایمان، حتی بیشتر از معجزاتی که از آن‌ها سخن می‌گوید، عقلانیت را زیر سوال می‌برد، زیرا هنگامی که در دوران کودکی با تکرار بسیار، اصول و قواعدی را به فرد دیکته کنند و تمام راه‌های شک و تردید را بسته نگه دارند، آثاری که در ذهن فرد به جا می‌گذارد چنان عمیق است که می‌توان گفت همان‌طوری که آن شخص به وجود خودش اطمینان دارد، در وجود آن اصول نیز تردیدی به خود راه نمی‌دهد، و به ندرت و احتمالاً یکی در میان هزاران نفر یافت می‌شود که به عقلش رجوع می‌کند و از خود می‌پرسد: تا چه میزان مسائلی که آموختم حقیقت دارد؟ روح و ارادهٔ فراگیر متعلق به افرادی است که شیوهٔ استفاده از آن را در اختیار دارند.

بنابراین چگونگی رفتار هر فرد بر پایهٔ خواست او نیست، حتی ممکن است که خواسته درونی‌اش با آن رفتاری که از خود نشان می‌دهد متفاوت باشد، در واقع رفتار هر فرد از شخصیت ذاتی و بدون تغییر او سرچشمه می‌گیرد، که به شکل خاص و محدود توسط انگیزش مشخص می‌شود و نتیجه آن که رفتار هر فرد حاصل این دو عامل، یعنی شخصیت ذاتی و انگیزش وی می‌باشد.

حقارت شخصیت از فقدان دانایی سرچشمه می‌گیرد و شرارت و دروغ پدید می‌آورد، در مقابل، دانایی این صفات را دور می‌سازد.