بریده‌هایی از کتاب شاد بودن کافی نیست

مطمئن شوید که آن شخص واقعاً نصیحتتان را می‌خواهد. هیچ نصیحتی بدتر از نصیحت ناخواسته نیست. هیچ‌کس به‌اندازهٔ شخصِ همه‌چیزدان و پرسروصدا نادیده گرفته نمی‌شود.

وقتی جوان‌تر هستید، خوشی و هیجان برای‌تان یکسان است، کشف چیزهای جدید خوشحالتان می‌کند؛ اما هرچه سنتان بالاتر می‌رود، خوشی بیش‌تر ازطریق فراغت فراهم می‌شود: استراحت‌کردن!

شما هم حامل چندین ابراعتقادات هستید و هرجا که می‌روید با خودتان می‌برید. این‌ها شالودهٔ فهم و درک شما از جهان هستی و محتویات داخل آن‌اند.

ذهن ما. فیلتری عالی است. هرآن‌چه انجام می‌دهیم و هر اتفاقی که برای ما رخ می‌دهد از فیلتر ذهن و تفکراتِ ما می‌گذرد.

شکست راهی برای رشد است. اما ما همچنان دائماً به مغزمان القا می‌کنیم که شکست غیرقابل‌قبول است، که اشتباه‌کردن شرم‌آور است، که شما تنها یک شانس دارید و اگر گند بزنید، دیگر تمام است، مردود می‌شوید و تمام. اما زندگی اصلاً این‌طور نیست.

شاید جهان را با دید مثبت و دوستانه ببینید، اما اکثر مردم این‌طور نیستند. و این بخشی از انسان‌بودن است، پذیرشِ این‌که معیارهای دیگران و جهان متفاوت‌اند؛

معیاری که برای خودمان در نظر می‌گیریم همان معیاری است که برای دیگران در نظر می‌گیریم اگر باور داشته باشیم فردی سخت‌کوشیم و تمام چیزهایی را که داریم خودمان به‌دست آورده‌ایم، پس معتقد خواهیم بود که هرکسی هرچه دارد خودش به‌دست آورده است و اگر چیزی ندارد، به این معناست که چیزی به‌دست نیاورده است.

روشی که خودتان را می‌سنجید روشی است که دیگران را می‌سنجید و تصور می‌کنید دیگران هم شما را با همان روش می‌سنجند

دسترسی به اطلاعاتِ نامحدود و رایگان. این مزیت‌ها به‌قدری فراگیر شده و عمومیت پیدا کرده‌اند که به خاطر نمی‌آوریم زندگی بدون آن‌ها چگونه بوده است و درنتیجه ارزیابی می‌کنیم که چقدر این فناوری‌ها به‌مان آسیب می‌زنند و کمک‌هایی را که به ما می‌کنند دست‌کم می‌گیریم.

در فرهنگ ما جا افتاده است که جهان به‌طور قریب‌الوقوعی در مرز نابودی است.

هویت شما ـ منظور چهارچوب ذهنی‌ای که در مغزتان به‌عنوان «من» بر آن برچسب می‌زنید ـ درحقیقت وجود ندارد. موضوعی قراردادی است. تنها نوعی نماست.

یعنی در بهترین حالت، شما فقط از ۰٫۰۰۰۰۰۵۴۵۴ درصد از همهٔ اطلاعاتی که مغزتان در زمان بیداری‌تان و به‌صورت به‌شدت تغییریافته دریافت می‌کند آگاهی خواهید داشت.

«ایدهٔ داشتنِ شخصیتی مرکزی» ـ شخصیتی تغییرناپذیر، «شما» یی ابدی ـ توهمی بیش نیست و تحقیقاتِ جدید نشان می‌دهند که ذهن چگونه حس وجودداشتن یک «خود» را خلق می‌کند و چگونه داروهای روان‌گردان به‌طور موقت ساختار ذهن را طوری تغییر می‌دهند که حس وجود «خود» را از بین می‌برد.

شکایت‌کردن مشکل را می‌گیرد و آن‌را کش می‌دهد.

برای مشاهدهٔ افکارتان و عوضی‌نبودن، باید افکارتان را مقابلتان بگذارید و تظاهر کنید که افکارِ شما نیستند. تنها دراین‌صورت متوجه می‌شوید چقدر مسخره‌اند.

یک مثال ساده: مشکلی در محل کارم دارم و رئیسم از من متنفر است. بنابراین یا می‌روم دنبال راه‌حل (صحبت با رئیسم، درخواست انتقالی، سخت کار کردن و...) یا می‌توانم بروم دنبال انحرافات (هر شب جشن گرفتن، سیگارکشیدن و...).

کمال فرایند حذفِ نقص است. کمال فرایند انجام کار، نقد آن کار، شکست و بعد پیشرفت در آن است.

درنهایت هریک از آن پروژه‌ها را رها می‌کرد و بالاخره فهمیدم به‌خاطر این است که به نقطه‌ای می‌رسید که متوجه می‌شد نمی‌تواند به چیزی که در ذهنش تصور می‌کرد برسد و آن چیزی نبود جز کمال.

قدردانی از چیزهایی که دارید شما را مجبور می‌کند از ذهنیت قربانی‌بودن و سرزنش دیگران و جست‌وجوی ارزش و احترام دست بردارید.

آن‌ها همیشه بر بیرون از خود تمرکز می‌کنند و هیچ‌گاه این توانایی را به‌دست نخواهند آورد که بنشینند و افکار و احساساتِ خودشان را بررسی کنند.