بریده‌هایی از کتاب شاد بودن کافی نیست

۲۷. قانون هزار روز قانون هزار روز می‌گوید نسبت‌به شغل قبلی‌تان باید انتظار داشته باشید هزار روزِ اولِ کسب‌وکارِ جدیدتان در وضعیت بدتری قرار داشته باشید.

۷. باید به رشد و پرورش خودت ادامه بدهی دو دارایی‌ات هستند که اگر از دستشان بدهی دیگر نمی‌توانی به‌دستشان بیاوری: بدن و ذهنت.

در دههٔ چهارم زندگی متوجه می‌شویم روابط خوب به‌سختی شکل می‌گیرند و همیشه افرادِ بیش‌تری برای ملاقات و دوستی وجود دارند. دلیلی ندارد وقتمان را با افرادی سپری کنیم که به مسیر زندگی‌مان کمکی نمی‌کنند.

مرزبندی‌های سالم یکی از دلسوزانه‌ترین کارهایی است که می‌توانی برای خودت یا شخصی دیگر انجام بدهی.

«یک کار بزرگ» متشکل از صدها و هزاران کارِ کوچکِ روزانه است که باید در سکوت و بدون تشریفات در مدت‌زمان طولانی با اندکی هیاهو انجام شود. به زندگی خوش آمدید.

معنا نیازمند عمل است. معنا چیزی است که باید به‌صورت مستمر و مداوم آن‌را بیابیم و پرورش دهیم. معنا مثل آب برای سلامتِ روانیِ ماست. بدون آن، ذهن و دلمان پژمرده شده و می‌میرد. و معنا مانند آب در وجودمان جریان دارد؛ چیزی که امروز اهمیت دارد چیزی نیست که چندین سال پیش اهمیت داشته است؛ چیزی که فردا اهمیت خواهد داشت با چیزی که امروز اهمیت دارد یکسان نیست. معنا باید پیاپی جست‌وجو و بازسازی شود.

چیزی که بیش‌ترِ مردم متوجهش نیستند این است که اشتیاقْ نتیجهٔ عمل است، نه لازمهٔ آن.

قبل‌از این‌که در تخصصی مهارت پیدا کنید و بتوانید در آن کار مهمی انجام دهید، ابتدا باید در آن گند بزنید و اصلاً ندانید چکار می‌کنید.

درنهایت، تواناییِ ما در انجام کارهایی که برای‌مان مهم‌اند با تواناییِ ما در تحمل و گذر از سختی‌ها و پشت‌سرگذاشتنِ روزهای سختِ اجتناب‌ناپذیر ارتباطِ مستقیم دارد.

اولین قدم برای رسیدن به تنوعِ احساسیِ بهتر خودآگاهی است، توجه‌کردن و پذیرفتنِ احساسی که دارید در زمانی‌که آن‌را حس می‌کنید.

افرادی که دامنهٔ وسیعی از احساسات را تجربه می‌کنند به‌قدری خودآگاه‌اند که می‌دانند چه‌چیزی باعث بروز این احساسات می‌شود و متناسب با آن عمل می‌کنند. این باعث می‌شود احساس کنترل بیش‌تری بر زندگی‌شان داشته باشند، چیزی که در تعیین شادی و سلامتِ کلی عامل اساسی محسوب می‌شود.

گر بدانید احساسی که دارید دقیقاً از چه‌چیزی ناشی می‌شود، بسیار راحت‌تر قادر خواهید بود دربرابر آن واکنشِ مناسبی نشان دهید.

برای مشاهدهٔ افکارتان و عوضی‌نبودن، باید افکارتان را مقابلتان بگذارید و تظاهر کنید که افکارِ شما نیستند. تنها دراین‌صورت متوجه می‌شوید چقدر مسخره‌اند.

تنوع احساسی به ما نشان می‌دهد احساسات می‌آیند و می‌روند. اگر حالا خشمگینید، ایرادی ندارد، چند ساعت بعد دیگر خشمگین نیستید. اگر شادید، عالی است، از آن لذت ببرید، چون گرفتاریِ بعدی در راه است. اگر احساس گناه یا ناراحتی دارید، آن‌هم مهم نیست، همه‌چیز در آیندهٔ نزدیک بهتر خواهد شد.

وقتی به خودتان اجازه می‌دهید تنها یک یا دو حس را در تمام مدت احساس کنید، فکر می‌کنید این احساسات دائمی‌اند. (یا باید دائمی باشند.) دنیا «همیشه» افتضاح است. زندگی «همیشه» عالی است. شما «همیشه» احساس گناه می‌کنید، چون آدم افتضاحی هستید. شما «همیشه» احساس غرور می‌کنید، چون خودشیفته‌اید و به عکس‌های دبیرستانتان می‌بالید. وقتی دنیا را تنها با یک گونه احساس ببینید، فراموش می‌کنید احساسات زودگذرند و الزاماً معنای خاصی ندارند.

افرادی که تنوع وسیعی از احساساتِ مثبت و منفی را تجربه می‌کنند ازلحاظ روحی و جسمی بهتر از افرادی‌اند که تنها احساساتی خاص، چه خوب چه بد، را مدام تجربه می‌کنند.

زندگی به‌معنای کنترل احساساتمان نیست. این کار غیرممکن است. چه بخواهیم چه نخواهیم، احساسات می‌آیند و می‌روند. زندگی هدایت احساسات است. هر احساسی مهارتِ خاصِ خودش را می‌طلبد

وقتی افراد می‌گویند «باید با زندگی چکار کنم؟» یا «هدف زندگی من چیست؟»، درواقع سؤالی که می‌پرسند این است: «با زمانم چه کاری می‌توانم انجام بدهم که مهم باشد؟» این سؤال بی‌نهایت سؤالِ بهتری برای پرسیدن است. مدیریت‌کردن این سؤال بسیار راحت‌تر است و آن باروبُنه‌های مسخره‌ای را که سؤال «هدف زندگی» دارد ندارد. هیچ دلیلی وجود ندارد که وقتی تمام روز روی کاناپه دارید غلات صبحانه می‌خورید به هدف کهکشانیِ زندگی‌تان بیندیشید. درعوض باید خودتان را از روی کاناپه بلند کنید و بفهمید چه‌چیزی برای‌تان مهم است.

وقتی افراد می‌گویند «باید با زندگی چکار کنم؟» یا «هدف زندگی من چیست؟»، درواقع سؤالی که می‌پرسند این است: «با زمانم چه کاری می‌توانم انجام بدهم که مهم باشد؟»

ذهن ما همیشه فکر می‌کند «چیزی» هست که خوشحالمان می‌کند، «چیزی» هست که تمام مشکلاتمان را رفع می‌کند. ازهمین‌رو، ما هم به‌اشتباه خیال می‌کنیم با دستیابی به یک هدف در آینده می‌توانیم تا ابد شاد و خرم زندگی کنیم.