بریده‌هایی از کتاب شاد بودن کافی نیست

برای ایجاد عادتی جدید چه مدت زمان نیاز است؟ برخلاف تصورات مرسوم، برای تعداد روزهای شکل‌گیریِ عادتی جدید عددی جادویی وجود ندارد. همچنین، تحقیقات نشان داده‌اند مغزِ ما رفتارهای پرتکرار را جمع نمی‌کند تا بعداز رسیدن به عددی مشخص ناگهان آن رفتارها را به عادتی خودکار تبدیل کند. به‌جای آن، روندی تدریجی، که مرز مشخصی ندارد، را برای تبدیل‌شدن به عادت دنبال می‌کند.

اگر ورزش، مجلات تغذیه و انجمن‌های لاغری را دنبال کرده باشید، هرکسی که موفق شده وزنش را کاهش بدهد (یا عضله اضافه کند) و از آن نگهداری کند به‌تان خواهد گفت که این موضوع به نیروی اراده ربطی ندارد، بلکه مربوط است به گنجاندنِ عادت‌های خوب در زندگیِ روزمره‌تان.

در فرهنگ لذتِ آنیِ ما، به‌راحتی ممکن است فراموش کنیم اکثر تغییرات شخصی‌مان در لحظهٔ خاصی از زمان رخ نمی‌دهند، بلکه به‌صورت تحولی درازمدت و تدریجی‌اند که به‌ندرت متوجه می‌شویم رخ داده‌اند. این‌طور نیست که صبح از خواب بیدار شویم و متوجه تغییراتِ شدید و دگرگون‌کننده در خودمان بشویم. هویتمان به‌آرامی تغییر می‌کند، مانند شن‌های ساحل که توسط اقیانوس رانده و درطول زمان به‌صورت خط‌های منحنیِ جدید روی هم انباشته می‌شوند. فقط بعداز گذشتِ سال‌ها و دهه‌ها می‌توانیم به گذشته نگاه کنیم و متوجه تغییراتِ شگفت‌انگیزی که رخ داده‌اند بشویم.

چیزی که امروز اهمیت دارد چیزی نیست که چندین سال پیش اهمیت داشته است؛ چیزی که فردا اهمیت خواهد داشت با چیزی که امروز اهمیت دارد یکسان نیست. معنا باید پیاپی جست‌وجو و بازسازی شود.

چهل‌وسه درصد از رفتارهای روزانهٔ ما براساس عادت‌های ما هستند

توانایی کودک در به‌تعویق‌انداختن لذتش بیش‌از هرچیز دیگری با موفقیتِ حرفه‌ای و تحصیلیِ او در ارتباط است، بیش‌تر از هوش، امتحانات هماهنگ کشوری، درآمد خانواده، تست‌های شخصیت‌شناسی یا هرچیز دیگر.

درحال حاضر زندگی این‌گونه است: جریانی ثابت و بی‌پایان از زباله‌های بی‌پایان و من‌درآوردی که به سرعتِ لمس‌کردنِ صفحهٔ گوشی از برابرِ چشمانمان می‌گذرند و به مغزمان می‌رسند.

افراد ناسالم به‌دلیل این‌که خودشان را دوست ندارد و برای خود احترام قائل نیستند هرگز نمی‌توانند کامل بپذیرند که شخص دیگری ممکن است آن‌ها را دوست داشته باشد و برای آن‌ها احترام قائل باشد و اگر کسی در اطرافشان باشد که به‌شان عشق بورزد و برای آن‌ها احترام قائل باشد، آن‌ها اعتماد نمی‌کنند یا نمی‌پذیرند.

دلیل این‌که افراد در وهلهٔ اول در روابطشان شکست می‌خورند این است که نمی‌توانند خودشان را دوست داشته باشند و به خودشان اهمیت بدهند.

وقتی کاری کاملاً مربوط به روان باشد، و تجربهٔ آن صرفاً در ذهن اتفاق بیفتد، رابطهٔ تلاش و پاداش معکوس می‌شود. دنبال‌کردن خوشبختی شما را از آن دور می‌کند. تلاش زیاد برای کنترل احساس تنها ما را بی‌احساس می‌کند. تمایل به آزادی اغلب موجب می‌شود احساس کنیم زندانی هستیم. نیاز به دوست داشته شدن و پذیرفته‌شدن مانع عشق‌ورزیدن و پذیرشِ خودمان می‌شود.

هرچه بیش‌تر سعی کنید سر خود را از آب بیرون نگه دارید، بیش‌تر غرق می‌شوید.

شکست راهی برای رشد است. اما ما همچنان دائماً به مغزمان القا می‌کنیم که شکست غیرقابل‌قبول است، که اشتباه‌کردن شرم‌آور است، که شما تنها یک شانس دارید و اگر گند بزنید، دیگر تمام است، مردود می‌شوید و تمام. اما زندگی اصلاً این‌طور نیست.

شکست راهی برای رشد است. اما ما همچنان دائماً به مغزمان القا می‌کنیم که شکست غیرقابل‌قبول است، که اشتباه‌کردن شرم‌آور است، که شما تنها یک شانس دارید و اگر گند بزنید، دیگر تمام است، مردود می‌شوید و تمام. اما زندگی اصلاً این‌طور نیست. ۳. می‌آموزید به قدرت متکی باشید

ما باید یاد بگیریم با افزایش تمرکز و خودآگاهی به‌درستی از اقتصاد توجه بهره ببریم. دسترسیِ نامحدود به اطلاعات فرصت‌های نامحدود خلق می‌کند، اما فقط برای کسانی که می‌دانند چگونه اقتصاد جدید (توجه‌شان) را مدیریت کنند. در اقتصاد جدید، باارزش‌ترین دارایی‌ای که می‌توانید تصاحب کنید ممکن است پول نباشد، ممکن است ثروت نباشد، حتی ممکن است دانش نباشد، بلکه ممکن است توانایی‌تان در کنترل توجه و تمرکزتان باشد.

شرمساری را با آغوش باز بپذیرید. احساس حماقت کردن بخشی از مسیرِ رسیدن به چیزهای مهم و معنادار است. هرچه تصمیم مهمی در زندگی بیش‌تر شما را بترساند، به‌احتمال زیاد شما بیش‌تر نیاز دارید آن‌را انجام بدهید.

از اوضاع بدی که برای‌تان پیش آمده است سه درس زندگی بیاموزید. کار سختی است و شاید جالب نباشد. شاید پلکیدن در اینترنت و مقصردانستنِ کسی دیگر و گذاشتنِ کامنت‌های خشن در اینترنت آسان‌تر باشد. اما این قدم بسیار مهمی است، پس آن‌را جدی بگیرید. این تجربهٔ ناخوشایند چه‌چیزی را می‌تواند به‌تان بیاموزد؟ چطور می‌توانید از آن استفاده کنید تا از خودتان شخص بهتری بسازید؟ به سه جواب برسید و اگر لازم است آن‌ها را یادداشت کنید.

تنوعِ بیش‌تر در تجارب احساسی باعث می‌شود زودگذربودنِ احساسات را بهتر درک کنید. وقتی به خودتان اجازه می‌دهید تنها یک یا دو حس را در تمام مدت احساس کنید، فکر می‌کنید این احساسات دائمی‌اند. (یا باید دائمی باشند.) دنیا «همیشه» افتضاح است. زندگی «همیشه» عالی است. شما «همیشه» احساس گناه می‌کنید، چون آدم افتضاحی هستید. شما «همیشه» احساس غرور می‌کنید، چون خودشیفته‌اید و به عکس‌های دبیرستانتان می‌بالید. وقتی دنیا را تنها با یک گونه احساس ببینید، فراموش می‌کنید احساسات زودگذرند و الزاماً معنای خاصی ندارند.

وقتی متوجه شدم اطلاعاتی که به‌صورت آنلاین مصرف می‌کنیم عمدتاً از پنج درصد افراطی‌ترین و تفریطی‌ترین دیدگاه‌ها تشکیل شده‌اند، و نود درصدِ زندگیِ واقعی در فضای آرامِ دیدگاه‌های میانه‌رو اتفاق می‌افتند که اکثراً سروصدایی ندارند، همین باعث شد زندگی‌ام پانصدوچهل‌ودو درصد بهتر شود. اگر کسی زیاد مطالب اینترنتی بخواند، حق دارد که فکر کند جنگ جهانی سوم قریب‌الوقوع است و مؤسساتی با دسیسه بر جهان حکم‌فرمایی می‌کنند، همهٔ مردان مجرم‌اند (یا حداقل همدست مجرم)، همهٔ زنان دروغ می‌گویند، سفیدپوستان قربانیانِ نژادپرستیِ معکوس‌اند، و تمام افراد فقیر تنبل و باعث نابودی دولت‌اند و... و... .

انسان‌ها روی‌هم‌رفته مشابه‌اند. تنها جزئیات‌اند که متفاوت‌اند؛ این زادگاه به‌جای آن زادگاه، این اصول اجتماعی به‌جای آن اصول اجتماعی. اکثر تفاوت‌هایی که ما قابل‌توجه می‌دانیم پیشامدهای اتفاقیِ حاصل از جغرافیا و تاریخ‌اند. آن‌ها سطحی‌اند؛ صرفاً طعم‌های فرهنگیِ متفاوتی‌اند از انسانیتی بزک‌دوزک‌شده که بر همه‌چیز سایه افکنده است.

فکر می‌کنید لاک‌پشت‌های نینجا فقط یک برنامهٔ کودک است؟ این‌طور نیست. درس عمیق‌تری در پسِ آن نهفته است. هرکدام از آن‌ها نشانگرِ استادی در هدایت یک دسته از احساساتِ موجودِ در زندگی‌اند: رافائل خشم، دوناتلو کنجکاوی، لئوناردو ناامنی، و مایکل آنجلو پیتزا.