بریده‌هایی از کتاب شاد بودن کافی نیست

رفتارهای دیگران خوشایند نیستند، پس باید تجدیدنظری در رفتارها و باورهای‌مان بکنیم، چراکه تنها چیز ثابت در ارتباطاتتان خود شمایید و اگر تمام روابطتان به‌هم‌ریخته و خراب‌اند، پس باید مشکل از چیزی باشد که در تمام آن‌ها ثابت است.

اگر زندگی گل‌وبلبل بود، هیچ اتفاق خوبی نمی‌افتاد و هیچ‌کس هیچ‌وقت رشد نمی‌کرد.

افراد در روابط شرطی فقط یاد می‌گیرند به افرادِ اطرافشان به‌چشم سودی که عاید آن‌ها می‌کنند نگاه کنند، احتمالاً به این دلیل که در محیطی رشد کرده‌اند که فقط به‌خاطر سودی که برای دیگران داشته‌اند از آن‌ها قدردانی شده است.

پس واقعاً خود تو برایم مهم نیستی، بلکه استفاده از تو برایم مهم است تا نسبت‌به خودم احساس خوبی داشته باشم.

به‌جای این‌که از خودتان بپرسید می‌خواهید به چه هدفی برسید، یک قدم فراتر بروید و از خودتان بپرسید چه عادت‌هایی را باید ایجاد کنید تا هدفتان قابل‌دستیابی باشد،

این موضوع فکر کنید: افرادی که هر روز صبح بیدار می‌شوند، تختشان را مرتب می‌کنند، تمام کارهای‌شان را تا ظهر انجام می‌دهند، بعداز ظهر سازی می‌نوازند، در وقت اضافه‌شان زبانی جدید می‌آموزند، یک شب در میان به باشگاه می‌روند، منابع مالی‌شان را به‌خوبی بودجه‌بندی می‌کنند، به مادرشان زنگ می‌زنند، به سگشان غذا می‌دهند و کودکان را از ساختمانِ درحال سوختن نجات می‌دهند، آیا فکر می‌کنید این افراد هر روز برخلاف میل باطنی‌شان خودشان را مجبور می‌کنند دربارهٔ تمام کارهای روزمره‌شان تصمیم بگیرند؟

موضوع بر سرِ داشتنِ نیروی اراده برای نخوردنِ غذایی مشخص نیست، بلکه مهم ایجاد علاقه به غذاهایی مفید است. موضوع سر اجبار خودتان به هر هفته باشگاه رفتن نیست، بلکه موضوع پیداکردن راهی برای لذت‌بردن از باشگاه‌رفتن است.

راه موردعلاقهٔ ذهن ما برای انجام این کار این است که خودش را متقاعد کند هر کاری که حس خوبی می‌دهد همان کارِ درست و صحیح است.

مغزتان بین درد فیزیکی و درد احساسی هیچ تفاوتی قائل نیست

بخش جهت‌یابی مغز در رانندگان تاکسی، در مقایسه با افرادی که رانندهٔ تاکسی نیستند، بزرگ‌تر است، و در مغزِ نوازندگانِ حرفه‌ایِ ویلن، قشر حرکتیِ مرتبط با دست کمان‌گیر، در مقایسه با افرادی که موسیقی نمی‌نوازند، بزرگ‌تر است.

ما دوران کودکی‌مان را فراموش می‌کنیم، چون سلول‌های مغزمان جایگزین می‌شوند

شاید مواقعی برسد که خیلی ناراحت باشی. دردت را ساکت یا از آن فرار نکن. غم بخشی از زندگیِ هرکسی است و به این معناست که قلبی دلسوز و پراحساس دارد. به آن افتخار کن. مهم‌تر از همه، با خودت و دیگران مهربان باش. زندگی جاده‌ای زیبا و حیرت‌انگیز است و هرچه جلوتر بروی بهتر می‌شود.

اگر جزو معدود افرادی هستی که به آموزش خودشان ادامه می‌دهند، طرز فکرشان را تکامل می‌بخشند و به سلامت ذهن و جسمِ خودشان اهمیت می‌دهند، وقتی به چهل‌سالگی برسی، هزاران فرسنگ از بقیه جلوتری.

«خودخواهی و خودمراقبتی دو مقولهٔ کاملاً مجزا هستند. گاهی برای مهربان‌بودن باید بی‌رحم باشی.»

برای «مواقع ضروری» مقداری پس‌انداز داشته باش؛ هزاران داستان وحشتناک نقل شده بودند، در مورد افرادی که به‌دلیل مشکلات سلامتی، قانونی، طلاق، معاملات بد و... زندگی‌شان تباه شده است؛

روی چیزی که از آن سر درنمی‌آورید سرمایه‌گذاری نکنید. به واسطه‌های سرمایه‌گذاری اعتماد نکنید.

همه می‌خواهند عالی به‌نظر برسند و احساس مهم‌بودن داشته باشند، حتی افرادی که ظاهری عالی دارند و مهم‌اند. همه به زادگاه خودشان مفتخرند. همه ناامنی‌ها و نگرانی‌هایی دارند که آن‌ها را به‌ستوه درمی‌آورند، فارغ از این‌که چقدر موفق‌اند. همه از شکست‌خوردن و احمق به‌نظر رسیدن وحشت دارند. همه دوستان و خانوادهٔ خود را دوست دارند، درحالی‌که بیش‌از همه باعث رنجش آن‌ها می‌شوند. انسان‌ها روی‌هم‌رفته مشابه‌اند

«یک کار بزرگ» متشکل از صدها و هزاران کارِ کوچکِ روزانه است که باید در سکوت و بدون تشریفات در مدت‌زمان طولانی با اندکی هیاهو انجام شود. به زندگی خوش آمدید.

ارزش هر تلاشی به فرایند شکست‌خوردن و کوشش‌کردن است، نه در دستیابی به آن.

معنا ساختارِ ذهنیِ قراردادی است. پنجاه نفر می‌توانند ناظر یک اتفاق باشند و پنجاه معنای متفاوت از آن برداشت کنند.