بریده‌هایی از کتاب شاد بودن کافی نیست

حاضرید چه فداکاری یا رنجی را تحمل کنید؟

احساسات به‌گونه‌ای طراحی شده‌اند که برای رفع تضادهای موجود در محیط اطراف و انتظاراتمان، در ما برای انجام کاری انگیزه‌ای قوی ایجاد کنند.

هیچ معنایی به احساسات متصل نیست. گاهی به‌خاطر دلیل خوبی صدمه می‌بینید، گاهی به‌خاطر دلیلی بد و گاهی بی‌دلیل. خودِ صدمه‌دیدن نوعی اتفاق است. دلایل مستقل از اتفاق‌اند.

گوگل ایدهٔ جدیدی نبود. فیسبوک ایدهٔ جدیدی نبود. مایکروسافت ایدهٔ جدیدی نبود. همهٔ این شرکت‌ها صرفاً ایده‌ای را بهتر از بقیه اجرا کردند.

اولین طرح‌های کسب‌وکارم را مثل اکثر کارآفرینانِ جسور آنلاین آغاز کردم. می‌خواستم در آن زمان به «درآمد آسان» دست پیدا کنم. (ها هاها ها! «سرفه»... اهم.)

خوانندگان بسیاری از این جملهٔ کلیشه‌ایِ قدیمی استفاده کرده بودند: «برای مسائلِ کوچکِ زندگی حرص نخور؛ و تقریباً همهٔ مسائلِ زندگیْ مسائل کوچک‌اند.»

من در آستانهٔ چهل‌ویک‌سالگی‌ام و در سی‌سالگی به خودم می‌گفتم نباید زندگی‌ات را براساس ایدئالی که به آن اعتقاد نداری بسازی. تو سوارِ زندگی شو، نه این‌که زندگی سوار تو بشود. نترس از این‌که مجبور شوی هرچه ساخته‌ای را خراب کنی، چون قدرتش را داری که همه را ازنو بسازی.

اما شاید اولین وظیفهٔ بزرگ‌سالی ـ بزرگ‌سالی واقعی، نه‌فقط بزرگ‌سالی به حرف ـ آگاهی، پذیرش و (شاید) بخشیدن خطاهای والدین است. آن‌ها هم انسان‌اند. آن‌ها بهترین تلاششان را می‌کنند، اگرچه همیشه نمی‌دانند بهترین چیست.

دنیا محل ترسناکی که بخواهد شما را به دام بیندازد نیست

ما مایلیم فکر کنیم همه‌چیز همان‌طور که هست اتفاق افتاده است. به‌عنوان ناظری خارجی تمایل داریم فقط نتیجهٔ هرچیزی را ببینیم، نه فرایند مشقت‌بار آن‌را (و تمام شکست‌ها) که به پدیدآمدن این نتیجه منجر شده است.

زیرشاخه‌های احساسی همچون هیجان، ذوق، رضایت، سپاسگزاری، غرور، عشق، امید و احساساتی چون خشم، ناراحتی، گناه، خفت، اضطراب، تنفر، شرمساری، و... داشته باشید. محققان معتقدند افرادی که دامنهٔ وسیعی از این‌گونه زیرشاخه‌های خاصِ احساسی را تجربه می‌کنند در مواجهه با مصیبت‌ها واکنشِ بهتری نشان می‌دهند.

هرچه در زندگی بیش‌تر تنوع احساسی داشته باشید، دربرابر فرازوفرودهای تجارب زندگی‌تان مقاوم‌تر خواهید بود.

ما نه‌تنها احساساتی دربارهٔ تجاربمان داریم، بلکه احساساتی دربارهٔ «احساساتمان» داریم. من این احساسات را «فرااحساس» می‌نامم که تقریباً همه‌چیز را از بین می‌برند. فرااحساس‌ها به چهار دسته تقسیم می‌شوند: نفرت از داشتنِ احساسِ بد (بیزاری از خود)، نفرت از داشتنِ احساسِ خوب (عذاب‌وجدان)، لذت از داشتن احساس بد (حق‌به‌جانب‌بودن)، لذت از داشتن احساس خوب (خودشیفتگی).

شرمساری را با آغوش باز بپذیرید. احساس حماقت کردن بخشی از مسیرِ رسیدن به چیزهای مهم و معنادار است. هرچه تصمیم مهمی در زندگی بیش‌تر شما را بترساند، به‌احتمال زیاد شما بیش‌تر نیاز دارید آن‌را انجام بدهید.

درنتیجه، بنابر خاصیت ترایایی باحال‌بودن، اگر از انجام چیزی که ممکن است باعث شرمندگی‌تان شود دوری کنید، هرگز نمی‌توانید کاری مهم انجام دهید.

هیچ دلیلی وجود ندارد که وقتی تمام روز روی کاناپه دارید غلات صبحانه می‌خورید به هدف کهکشانیِ زندگی‌تان بیندیشید. درعوض باید خودتان را از روی کاناپه بلند کنید و بفهمید چه‌چیزی برای‌تان مهم است.

به‌احتمال زیاد شما هم مثل منید و هیچ سرنخی ندارید که می‌خواهید در زندگی‌تان چکار کنید. این تقلایی است که تقریباً همهٔ افراد بالغ باید آن‌را پشت‌سر بگذارند. «می‌خواهم با زندگی‌ام چکار کنم؟»، «علاقه و گرایشم به چه موضوعی است؟»، «چه کاری وجود دارد که در آن بد نباشم؟». اغلب از افرادی که در سن چهل و پنجاه سالگی هستند و هنوز هیچ نظری ندارند که می‌خواهند با خودشان و زندگی‌شان چه کنند ایمیل‌هایی دریافت می‌کنم.

اکثر ما از این‌که می‌خواهیم با زندگی‌مان چکار کنیم هیچ سرنخی نداریم. حتی پس‌از پایان دوران مدرسه، حتی پس‌از پیداکردن شغل، حتی پس‌از پول‌درآوردن. من از ۱۸ تا ۲۵ سالگی علایق شغلی‌ام را بیش‌تر از لباسم عوض می‌کردم. و حتی پس‌از داشتنِ کسب‌وکار، بازهم تا ۲۸ سالگی دقیقاً نمی‌دانستم در زندگی‌ام چه هدفی دارم.

انسانی که احساساتش را به‌خوبی تنظیم کرده دقیقاً همین است. مسئله شادبودن و داشتن حبابی از احساسِ رضایمندی در تمام اوقات نیست. منظور شناساییِ لایه‌های احساساتِ موجود در وجودتان و استفاده از آن‌ها در راه‌های مفید است. خشم می‌تواند به عمل تبدیل شود. ناراحتی می‌تواند به پذیرش ختم شود. گناه می‌تواند به تغییر منتهی شود و هیجان می‌تواند باعث انگیزه شود.

احساسات به‌گونه‌ای طراحی شده‌اند که برای رفع تضادهای موجود در محیط اطراف و انتظاراتمان، در ما برای انجام کاری انگیزه‌ای قوی ایجاد کنند. حال این کار می‌تواند تغییر محیط اطراف یا انتظاراتمان باشد.