بریده‌هایی از کتاب شاید عروس دریایی

هیچ‌کس متوجه نشد؛ هیچ‌کس.

اما معلوم است که حرف‌هایش برایم بی‌معنا بود. هزار دلیل برای آن وجود دارد. معنا نداشت، چون مدت زیادی از دیدن تو نگذشته بود و تو به‌اندازهٔ بقیه زنده بودی. معنا نداشت، چون تو شناگر خوبی بودی؛ حتی از من هم بهتر. معنا نداشت، چون قرار نبود همه‌چیز این‌طور تمام شود. هیچ‌چیز نباید این‌طور تمام شود. اما باوجود این، مادر روبه‌روی من ایستاده بود و این

اما معلوم است که حرف‌هایش برایم بی‌معنا بود. هزار دلیل برای آن وجود دارد. معنا نداشت، چون مدت زیادی از دیدن تو نگذشته بود و تو به‌اندازهٔ بقیه زنده بودی. معنا نداشت، چون تو شناگر خوبی بودی؛ حتی از من هم بهتر. معنا نداشت، چون قرار نبود همه‌چیز این‌طور تمام شود. هیچ‌چیز نباید این‌طور تمام شود. اما باوجود این، مادر روبه‌روی من ایستاده بود و این

گاهی‌وقت‌ها بعضی چیزها اتفاق می‌افتند تو دو روز پیش، حتی قبل از اینکه من خبردار شوم، مُرده بودی.

در سه هفتهٔ اول کلاس هفتم، به موضوع مهمی پی بردم: اگر آدم ساکتی باشی، نامرئی می‌شوی!

یک روز او ویدئویی نشانمان داد که در آن، دانشمندی چیزی را که «شگفت‌آورترین حقیقت» می‌نامید، توضیح می‌داد. او می‌گفت همهٔ موجودات زنده از اتم‌های ستارگانی که سقوط کرده‌اند، به وجود آمده‌اند؛ بنابراین، ستاره‌ها در درون ما هستند.

قوانین خطوط هوایی صراحتاً اعلام کرده مسافران ۱۲ سال یا بالاتر، به‌شرط داشتن برگهٔ عبور معتبر، می‌توانند به‌تنهایی و بدون نظارت والدین سفر کنند. معنی‌اش این است که می‌شود به همه‌جا سفر کرد. فقط به یک برنامه‌ریزی خوب، مقصد، پول برای رسیدن به آنجا و چند نفس عمیق نیاز است، تا فرد دچار اضطراب نشود.

بی‌حرکتی بدترین چیز است. منتظرماندن و ندانستن و ترسیدن؛ این‌ها از هر چیزی که قرار است اتفاق بیفتد، بدتر است.

زمان زیادی از آن روزها نمی‌گذرد که توی کمدت یادداشت‌هایی می‌انداختم که رویشان نوشته بودم «بهترین دوست‌ها»، «برای چشم‌هایت» یا اسم‌های مستعارمان؛ یعنی دختر توت‌فرنگی و خانم موفِرفِری. اما این یادداشت متفاوت است. تو نباید به من می‌خندیدی. نباید به من می‌گفتی عجیب. نباید آب دهانت را روی من می‌ریختی. بااین‌حال، می‌خواهم بدانی قصد انتقام گرفتن ندارم. فقط دارم کاری را که از من خواسته بودی، انجام می‌دهم. دارم سعی می‌کنم کاری کنم که به من گوش بدهی؛ که واقعاً توجه کنی. دارم سعی می‌کنم قبل از اینکه کاملاً ناپدید شوی، خودمان را نجات بدهم.

به مادر گفتم معلممان از ما خواسته زودتر به مدرسه برویم و در تمیز کردن کلاس کمک کنیم. از او خواستم من را زودتر برساند. او سؤالی نکرد. حتی وقتی دید پارکینگ مدرسه خالی است، چیزی نپرسید. فکر می‌کنم به من اطمینان دارد. او هنوز به من اعتماد دارد؛ با وجود اینکه لیاقتش را ندارم. شاید وقتی آدم‌ها بزرگ می‌شوند، چنین اتفاقی می‌افتد و شاید فاصلهٔ فرد با دیگران آن‌قدر زیاد می‌شود که می‌توان آن را با چیزهایی مثل دروغ پُر کرد.

مردم به چیزهای دیگر اهمیت می‌دهند؛ به ویدئوی گربه‌هایی که پیانو می‌زنند، افراد معروفی که در کمپ ترک اعتیاد هستند و حرف‌های خاله‌زنکی دیگر. دغدغه‌هایشان در حد سایهٔ چشم، بازی‌های کامپیوتری و ژستی بهتر برای عکس است.

گاهی‌وقت‌ها اگر بخواهی بعضی چیزها تغییر کنند، حتی نمی‌توانی اتاقی را که در آن هستی، تحمل کنی.

همیشه تصور می‌کردم مردم با چشم‌هایشان می‌بینند، اما وقتی از طرف مدرسهٔ راهنمایی یوجین‌فیلد مموریال برای اردوی پاییزی به آکواریوم رفتیم، من، یعنی «سوزی سوانسون» کاملاً نامرئی شدم! انگار دیده شدن، بیشتر از چشم، به گوش مربوط است.

وقتی می‌نشینی، چشم‌هایت مدام تکان می‌خورند، انگار که می‌خواهی دربارهٔ چیزی صحبت کنی. حتی سلام نکردی. و من می‌فهمم که قرار است همه‌چیز تغییر کند و به بدترین شکل ممکن درهم گره بخورد. من به موهایم و گره‌هایی که هر روز با آن می‌جنگم فکر می‌کنم. ساعت‌های زیادی از زندگی‌ام را صرف بازکردن و شانه‌کردن آن‌ها کرده‌ام؛ اما هرقدر دقیق‌تر آن‌ها را از هم جدا می‌کنم، بیشتر درهم می‌پیچند.

من پِی‌ات می‌آیم. وارد آب می‌شوم، نه به‌خاطر اینکه مربی از من خواست، برای اینکه دوست دارم مثل تو شنا کنم؛ چون از کَک‌ومَک‌ها و موهای کاهی‌رنگت و لبخندی که نشان من دادی، خوشم می‌آید؛ چون در این لحظه، انگار پیداکردن دوست و داشتن آن، آسان‌ترین کار دنیاست.

من پِی‌ات می‌آیم. وارد آب می‌شوم، نه به‌خاطر اینکه مربی از من خواست، برای اینکه دوست دارم مثل تو شنا کنم؛ چون از کَک‌ومَک‌ها و موهای کاهی‌رنگت و لبخندی که نشان من دادی، خوشم می‌آید؛ چون در این لحظه، انگار پیداکردن دوست و داشتن آن، آسان‌ترین کار دنیاست.

زمانی بود که مادرم می‌دانست چه اتفاقی برایت افتاده است؛ تاب‌وقرار نداشت و من مثل روزهای دیگر، میان چمن‌ها می‌دویدم. زمانی هم بود که افراد دیگری باخبر بودند، اما مادر نمی‌دانست؛ و لحظه‌ای هم بود که تنها فرد مطلع از این ماجرا در این سیاره، مادر تو بود. و این‌ها یعنی اینکه لحظه‌ای هم بود که تو رفته بودی و هیچ‌کس روی زمین نبود که بداند. تو، تنهای تنها در آب ناپدید شدی و هیچ‌کس فکرش را هم نمی‌کرد. فکر کردن به تنهاییِ باورنکردنی تو سخت است.

گاهی این واقعیت که «گاهی بعضی چیزها بی‌دلیل رُخ می‌دهند» ترسناک‌ترین و غم‌انگیزترین حقیقت است.

فکر می‌کنم به من اطمینان دارد. او هنوز به من اعتماد دارد؛ با وجود اینکه لیاقتش را ندارم.

شاید وقتی آدم‌ها بزرگ می‌شوند، چنین اتفاقی می‌افتد و شاید فاصلهٔ فرد با دیگران آن‌قدر زیاد می‌شود که می‌توان آن را با چیزهایی مثل دروغ پُر کرد.