بریده‌هایی از کتاب شنود

آن جمله این است: «برای رضای خدا، هر کاری می‌توانم برای پایداری و حفظ تنها دولتی که منتظر ظهور امام زمان (عج) است انجام دهم.»

با خداوند هر طور باشید، او نیز با شما همان‌گونه است. من در زندگی‌ام و در مقابل خداوند، هیچ‌گاه حسابگر نبودم که بگویم چه داده‌ای و چه ندادی و چقدر عبادت کنم. من سعی می‌کنم آنچه در توان دارم برای خدا انجام دهم. خیلی اهل حساب و کتاب با خداوند نبودم، خدا هم به چشم بر هم زدنی کارم را رسیدگی کرد و تمام شد. من معنای «ان الله سریع الحساب» را لمس کردم. از طرفی تحمل تمام این سختی‌ها برای من بسیار ساده بود، چرا که می‌دانستم خداوند می‌بیند

که هیچ چیزی در این عالم به اندازه قدم برداشتن در مسیر رضای خدا باارزش نیست. دنیا حقیرتر از آن است که انسان کارهایش را برای به دست آوردن آن انجام دهد. هزاران برابر دنیا و ثروت دنیا در خزائن الهی موجود است و کافی است خداوند مهربان اراده کند که کسی از مواهب دنیا بهره‌مند شود. اما من در آن تجربه‌ها فهمیدم که کمال یک انسان، رسیدن به مواهب و ثروت دنیایی نیست، چرا که اگر کمال ما در ثروت و دنیا بود، اهل بیت: باید الگوی ثروت‌اندوزی می‌شدند. کمال انسان در این است که چقدر در مسیر خداوند متعال و در راه عمل به وظیفه‌اش قدم برمی‌دارد. آن وقت اگر مطیع فرمان خداوند شویم، خدا آنچه نادیدنی است و برای ما اهمیت دارد به ما نشان خواهد داد. حتی چیزهایی به انسان نشان می‌دهد که به حرکت در مسیر الهی دلگرم شود.

من می‌دیدم که برخی کارهای الهی‌ام، چقدر در حل مشکلات دنیایی‌ام تأثیر داشت و حسرت می‌خوردم که چرا تمام کارهایم، حتی ساده‌ترین کارهای زندگی روزمره را با نیت الهی انجام نداده‌ام.

وزن اعمالم فقط به میزان اخلاص در کارها بستگی داشت و ربطی به کمیت آن‌ها نداشت.

من دیدم که هرچه دیگران را بخشیده‌ام، باعث بخشش گناهان من شده و همین مطلب بار مرا سبک کرده. ٭٭٭

هیچ چیزی در این عالم به اندازه قدم برداشتن در مسیر رضای خدا باارزش نیست. دنیا حقیرتر از آن است که انسان کارهایش را برای به دست آوردن آن انجام دهد. هزاران برابر دنیا و ثروت دنیا در خزائن الهی موجود است و کافی است خداوند مهربان اراده کند که کسی از مواهب دنیا بهره‌مند شود.

خانواده‌ام را خیلی دوست دارم، اما این را برایت بگویم که به راحتی می‌توانم از آن‌ها دل بکنم. اصلاً به هیچ چیز این دنیا نباید دل بست. دنیا جایی برای دل بستن ندارد. آخرت ابدی و پایدار است. اینجا را تا چشم بر هم می‌زنی باید بروی.

من از کودکی آموخته بودم که از کسی جز دشمنان اسلام، کینه به دل نداشته باشم. لذا بسیاری از افرادی که فکر می‌کردند زرنگ هستند و در زمینه حق‌الناس به من بدهکار می‌شدند را می‌بخشیدم، البته نه اینکه دست روی دست بگذارم تا هر که هر کاری می‌خواهد انجام دهد، بلکه کینه‌ای از کسی نداشتم و علاقه نداشتم کسی در آن سوی هستی به خاطر حق‌الناس نسبت به من، معطل و گرفتار باشد. لذا همه را بخشیدم. در لحظات بررسی اعمال، همین مطلب به من نمایان شد. من دیدم که هرچه دیگران را بخشیده‌ام، باعث بخشش گناهان من شده و همین مطلب بار مرا سبک کرده.

از دیگر تجربیاتی که در بیمارستان مشاهده کردم، هجوم موجودات وحشتناکی بود که مانند حشرات عظیم‌الجثه یا حیوانات درنده مثل گرگ و کفتار بودند. آن‌ها کل محوطه اورژانس و یا آی‌سی یو را پر می کردند! بیمارانی که مانند من در کما بودند، آن‌ها را می‌دیدند و از وحشت چشمانشان از حدقه بیرون زده بود! آن‌ها به این موجودات خیره بودند، اما کادر پزشکی و دیگر بیماران، این موجودات را نمی‌دیدند. این حیوانات به هر بیماری که به حالت کما می‌رفت و یا در حال مرگ بود حمله می‌کردند و نمی‌گذاشتند لحظات آخر را توجه و تمرکز داشته و به یاد خداوند متعال باشد. در آن لحظات یاد روایت امام رضا (ع) افتادم که فرمودند: هرکس به زیارت من بیاید، سه زمان به فریادش می‌رسم که یکی از آن‌ها لحظه جان دادن است.

یکی از تجربه‌گران می‌گوید: «آنچه درک کردم این بود که من هرگز فانی نیستم و از ازل وجود داشته‌ام و تا ابد وجود خواهم داشت و محال است که نابود شوم... و من برای همیشه در امنیت و محافظت کامل بوده و خواهم بود.»

من دیدم بودجه خوبی برای پرداخت حقوق نیروهای پیمانی و اضافه‌کاری کارکنان در آن اداره بود، ولی به خاطر روحیه تجمل گرایی این آقای رئیس، با همان بودجه که باید حقوق و اضافه‌کار پرداخت می‌شد، مبل‌های جدید خریدند و نمای ساختمان اداره را بازسازی و زیبا کردند، برخی مسئولین بالاتر هم این مدیر را تشویق کردند! من دیدم که برخی کارکنان دیگر هم دچار مشکلات و سختی‌هایی شدند، حتی زندگی برخی از آن‌ها در معرض نابودی قرار گرفت. اما نکته مهم این بود که گناه تمام این‌ها، علاوه بر نامهٔ اعمال خود شخص، برای این جناب رئیس نوشته شد!

این را فهمیدم که جن‌های شیعه، چه ما بخواهیم و چه نخواهیم، در زندگی مؤمنین تأثیر مثبت دارند و کمک‌های بسیاری می‌کنند که خود مردم بی‌اطلاع هستند.

من از نوجوانی آموخته بودم که حریم محرم و نامحرم را به خوبی رعایت کنم. با نامحرم در جای خلوت قرار نگیرم و... می‌ترسیدم گرفتار وسوسه‌های شیطانی شوم. خداوند در آن لحظات، به من نشان داد که در زمان وقوع امتحانات الهی، شیاطین با تمام توان و تمام یاران جنی و انسی خود به میدان می‌آیند و تلاش می‌کنند تا انسان از امتحانات الهی مردود شود.

آنجا تکلمی صورت نمی‌گرفت. حرفی رد و بدل نمی‌شد، اما تمام سؤالات من به طور کامل جواب داده می‌شد. من نتیجه تمام کارهایم را در همان لحظه دیدم و مرور کردم! من آنچه از خوبی‌ها و بدی‌ها انجام داده بودم به طور کامل مشاهده کردم. من می‌دیدم کدام کارهایم کاملاً برای رضای خدا بوده و کدام کارهایم نیت غیر خدایی داشته!

به قول شهید رجایی؛ در جهنم جایی هست که گناه ۳۶ میلیون انسان را برای ما (مسئولین) می‌نویسند.

مگر اهل دنیا ارزش این را دارند که انسان، کارهایش را برای رضای خاطر آن‌ها انجام دهد!؟

دشمنان اهل بیت: مانند کفی بر روی آب هستند. بنیاد آنان سُست‌تر از تار عنکبوت است،

البته خداوند باب توبه را برای تمام بندگان باز گذاشته، اما اثر وضعی برخی گناهان با توبه هم پاک نمی‌شود. مانند کسی که به جسم خود آسیب برساند. این شخص اگر هم توبه کند، اثر کاری که کرده بر بدنش باقی خواهد ماند.

حسرت می‌خوردم که چرا تمام کارهایم، حتی ساده‌ترین کارهای زندگی روزمره را با نیت الهی انجام نداده‌ام.