بریده‌هایی از کتاب شکوه اشراق

خودسازی دقیقاً از آنجایی شروع می‌شود که آشفتگی اتفاق می‌افتد. زیرا آشفتگی نشانه تولد خرد و آگاهی درون است.

زیرا ذهن اگر یک «فرمانبردار» باشد، می‌شود «معجزه‌گر» و اگر یک «فرمانروا» باشد، می‌شود «ویرانگر»...!

ذهن مملو از خواستن و نیاز و جاه‌طلبی است و این‌هاست که آرامش تو را می‌گیرد. ذهن پر شده است از باورهای اکتسابی که بیشتر آن‌ها اشتباه و توهمات ساختگی اذهان دیگران بوده است که از کودکی به تو انتقال داده شده و روبه‌رو شدن با آن‌ها یا زیر سؤال بردنشان ممکن است شما را آشفته کند، ولی این رویارویی درواقع روبه‌رو شدن با آن خودی است که از کودکی توسط جامعه و خانواده ساخته شده

وقتی اراده و خواست ما با اراده جهان هستی همسو و هم‌جهت باشد، ما در خلق تمام اتفاقات جهان پیرامونمان دست خواهیم داشت. درواقع ما همیشه در انتخاب آن احتمال‌هایی که منتظر عینیت یافتن‌اند، نقش خواهیم داشت. مسئله اینجاست که ترس‌هایمان انتخاب می‌کنند یا ایمانمان!! وقتی آگاهانه و از روی ایمانی قلبی، رؤیایی را انتخاب می‌کنیم و آن را رشد می‌دهیم، گویی اراده و قدرت درونمان را به اراده و قدرت بی‌پایان هستی پیوند زده‌ایم. این اتفاق یعنی پیمودن روند تکامل و نزدیک شدن به آگاهی از یگانگی. ایمان یعنی وقتی با قلبی شکسته از دشواری‌های زندگی، یک دلِ سیر اشک می‌ریزی، پلک‌های خیست را پاک کنی و بگویی «قطعاً قوی‌تر خواهم شد».

هر جا ذهنت تو را وادار به قضاوت کرد، تو سکوت را بر او تحمیل کن و سعی کن معمولاً درباره رویدادها بی‌قضاوت باشی!

انسان‌ها بر اساس فطرتشان رفتار می‌کنند نه عقایدشان!!

انسان، تنها و تنها می‌تواند بر خود حاکم شود و این ارزشمندترین نوع حکومت است. وقتی بتواند خود را مهار کند و از سرکشی‌های نفس، خشم، ترس و نفرت و درواقع از آن خودِ ظاهری که دنیای بیرون آن را ساخته است، عبور کند و از اهمیت دادن به دنیای بیرون دست بکشد، یعنی بر خود مسلط شده است. انسانی که بر خود مسلط باشد، هیچ‌گاه قضاوت‌ها یا نامهربانی‌ها و عدم تأیید و پذیرش دیگران نمی‌تواند درون او را متلاطم کند! کسی که قدرت را از درونش دریافت می‌کند، خود را با ارزش‌های دیگران مقایسه نخواهد کرد!

جهان هستی در قلبِ یک یگانگی ژرف و عظیم فرو رفته است و پیامد این حقیقت ِ مهم «صلح» است. زیرا وقتی به بیداری می‌رسیم و این یگانگی را لمس می‌کنیم، می‌توانیم درک کنیم که هر آسیبی به جان و روحِ این هستی، آسیب به بخشی از پیکره روحِ خودمان است. هر زخم و دردی بر تکه‌ای از این کائنات، زخمی عمیق بر نیروی جاری در وجودمان است و رنجی برای روح کیهانی‌مان خواهد بود. هر کس که این بصیرت را در ژرفای وجودش دریابد، از میدان مسابقه‌ای که با دیگران گذاشته بود، بیرون خواهد آمد و دیگر از قربانی کردن دیگران برای رسیدن به مقاصد خویش دست برمی‌دارد. انسان بودن به فیزیک متفاوت بودن و روی دو پا راه رفتن و بر زمین حکومت کردن نیست، انسان بودن وقار و ارزش خاصی می‌طلبد... باید توهم جدا بودن را از ذهن خود پاک کنیم، این توهم که ما انسان‌ها از یکدیگر جدا هستیم و دیگران به ما مرتبط نیستند، باعث تمام ناهماهنگی‌های این سیاره شده است!

آنجا که تو از انکار و اثبات و بحث و گفت‌وگو ساکت شوی، حقیقت در وجودت زمزمه خواهد کرد... همانجا که تو از منیت و خودپرستی، نژادپرستی، ملیت و جنسیت‌پرستی دست برداری و خاموش شوی و درواقع خالص شوی، حقیقت نورش را بر تو می‌نمایاند...! باید در سکوتی ژرف فرو روی، باید از درون خاموش و آرام باشی، زیرا «سکوت زیباترین کلام خداست». در سکوت و خاموشی و تسلیم محض است که وسعت خواهی یافت و رشد خواهی کرد تا جایی که گستردگی درونت می‌تواند تابِ پذیرش و دریافت حقیقت را داشته باشد.

انسانِ ضعیف تمایل دارد که مسئولیت تمام رویدادها را به گردن خدا بیندازد. انسان بی‌خِرد فقط کارهایی را انجام می‌دهد که در مقابلشان پاداشی دریافت کند یا کارهایی که به‌عنوان وظیفه برای او تعریف شده باشد یا اگر برای عملی هر چند اشتباه، مجازاتی تعریف نشده باشد، خود را ملزم به انجام دادن آن می‌داند و حتی لحظه‌ای درباره تأثیر انتخاب‌هایش در جهان هستی نمی‌اندیشد و همین امر سبب می‌شود که هر روز از هشیاری و بیداری فاصله بگیرد و نور درونش رو به خاموشی و غفلت برود! پس آنچه ما را از گوهر ناب درونمان جدا کرده است، رفتارهای غیرمسئولانه و دوری از آگاهی و خرد باطنی ماست!