بریده‌هایی از کتاب زنان نامرئی

پژوهش جدیدتری در سال ۲۰۱۱ دریافت که آسپیرین نه‌تنها برای زنان بی‌تأثیر است، بلکه بالقوه «برای بیشتر بیماران» مضر است. به همین شیوه مطالعه‌ای در سال ۲۰۱۵ نشان داده که مصرف هرروزهٔ دوز پایینی از آسپیرین به‌منظور کاهشِ خطر سرطان یا بیماری قلبی «بی‌تأثیر است یا در اکثر زنانِ در مرحلهٔ پیشگیری مقدماتی مضر است.»

شاید آزاردهنده‌ترین یافته از منظر شکاف-جنسیتی-داده‌ها این بود که حتی برای بیماری‌های شایع زنانه، از ماده‌ها در آزمایش‌های حیوانی استفاده نشده بود. مثلاً زنان به احتمال ۷۰ درصد بیشتر از مردان دچار افسردگی می‌شوند، اما آزمایش‌های حیوانی روی اختلالات مغزی به احتمالِ پنج برابر بیشتر روی حیوانات نر انجام می‌شود.

تاکنون تأثیرات چرخهٔ قاعدگی بر داروهای ضدروان‌پریشی، آنتی‌هیستامین‌ها و آنتی‌بیوتیک‌ها و همچنین داروهای قلبی معلوم شده است. مشخص شده که برخی ضدافسردگی‌ها در دوره‌های مختلف چرخهٔ قاعدگی تأثیر متفاوتی بر زنان دارند، این یعنی دوز دارو گاهی خیلی زیاد است و گاهی خیلی کم.

علاوه بر اصرار بر بی‌اهمیت‌بودن تفاوت‌های جنسی، برخی محققان بر این اساس با گنجاندن زنان در تحقیقات مخالف‌اند که هرچند شاید جنس بیولوژیک اهمیت داشته باشد، فقدان داده‌های قابل‌قیاس درنتیجهٔ شکاف تاریخی در داده‌ها باعث می‌شود گنجاندن زنان به‌صرفه نباشد (این هم از نمک به‌زخم‌پاشیدن). استدلالشان این است که بدن‌های زنانه (از هر دو گونهٔ انسانی و حیوانی) آن‌قدر پیچیده و آن‌قدر متغیر است که آزمایش روی آن‌ها هزینهٔ گزافی دارد.

از طرح‌های توسعه گرفته تا گوشی‌های هوشمند، از فناوری درمانی گرفته تا اجاق‌های گاز، ابزارها (چه فیزیکی و چه مالی) بدون توجه به نیازهای زنان ساخته شده‌اند و درنتیجه در مقیاس وسیعی برای زنان بی‌فایده هستند. و این بی‌فایدگی در مقیاس همین‌قدر بزرگی بر زندگی زنان تأثیر می‌گذارد: فقیرترشان می‌کند، بیمارترشان می‌کند و وقتی کار به خودرو می‌رسد، آن‌ها را می‌کشد.

یکی از آن‌ها زمانی را به‌خاطر آورد که یک بیمار «یک صندلی را بالای سر برد» و اشاره کرد که «ایستگاه پرستاری دو سه بار تخریب شده است.» سایر بیماران از لگن بیمارستانی، بشقاب و حتی مصالح ساختمانیِ تق‌ولق به‌عنوان سلاح علیه پرستاران استفاده کرده بودند.

وقتی دانشجویان با مشکلی احساسی مواجه می‌شوند به استادان مؤنث خود رو می‌کنند، نه استادان مذکرشان. همچنین دانشجویان به احتمال بیشتری از استادان مؤنث خود تقاضای مهلت، افزایش نمره و نادیده‌گرفتن قواعد را می‌کنند.

طی بیست سال گذشته مردان ۷۰ درصد بیشتر از زنان به خودشان ارجاع داده‌اند؛ و زنان معمولاً بیشتر از مردان به زنان دیگر ارجاع می‌دهند، یعنی شکاف در انتشار نوعی چرخهٔ معیوب است: انتشار کمتر مطالب زنان به شکاف در ارجاع منتهی می‌شود، این به‌نوبهٔ خود یعنی زنان کمتری به‌اندازه‌ای که باید پیشرفت حرفه‌ای می‌کنند، و دوباره از سر.

سوئد یکی از سخاوتمندانه‌ترین (و در آغاز کارش، نوآورانه‌ترین) سیاست‌های مرخصی پدری را در جهان دارد. سوئد از سال ۱۹۹۵ به این‌سو یک ماه مرخصی پدری (با پرداخت ۹۰ درصد از حقوق) را مخصوص پدران کنار گذاشته است. این یک ماه را نمی‌توان به مادران منتقل کرد: پدر باید از آن استفاده کند وگرنه مدت آن از میزان مرخصی کل مجاز برای زوج کسر می‌شود. سال ۲۰۰۲ این مدت به دو ماه و سال ۲۰۱۶ به سه ماه افزایش یافت.

به بریجید جونز، عضو شورای شهر بیرمنگام، گفته شد که اگر باردار شود، باید از عضویت در کابینهٔ خدمات کودکان کناره‌گیری کند.

به بریجید جونز، عضو شورای شهر بیرمنگام، گفته شد که اگر باردار شود، باید از عضویت در کابینهٔ خدمات کودکان کناره‌گیری کند.

آیا کار بی‌مزد زنان ارزش کمتری دارد چون آن را نمی‌بینیم؛ یا این کار نامرئی است چون به آن بهایی نمی‌دهیم؟

آیا کار بی‌مزد زنان ارزش کمتری دارد چون آن را نمی‌بینیم؛ یا این کار نامرئی است چون به آن بهایی نمی‌دهیم؟

این مرد اصلاً نمی‌توانست -یا شاید نمی‌خواست- آن‌همه کار بی‌مزدی را ببیند که پیرامونش انجام می‌شد. کار بی‌مزدی که به او فرصت می‌داد فرزند داشته باشد و در ضمن به‌سادگی تمام‌وقت مشغول کار دستمزدی باشد. به ذهنش هم خطور نکرده بود دلیل اینکه لازم نیست چهارشنبه‌ها مرخصی بگیرد بهتربودنش از همکار مؤنثش نیست، بلکه این است که همکارش برخلاف او زن تمام‌وقتی در خانه نداشت.

پژوهشی در آمریکا در سال ۲۰۱۰ دربارهٔ عدم‌توازن بین میزان کار بی‌مزدی که دانشمندان مؤنث و مذکر انجام می‌دهند نشان داد که زنان دانشمند ۵۴ درصد از آشپزی، تمیزکاری و شستشوی لباس‌ها در خانهٔ خود را انجام می‌دهند که بیش از ده ساعت کار به کار هفتگیِ حدوداً شصت‌ساعته‌شان اضافه می‌کند، درحالی‌که به سهم مردان (۲۸ درصد) فقط نیمی از این زمان اضافه می‌شود. زنانِ این پژوهش ۵۴ درصد از کارهای مربوط به والدین را هم در خانه انجام می‌دهند، درحالی‌که این رقم برای مردان دانشمند ۳۶ درصد است.

مردان حتی در کشوری با بیشترین زمان کار بی‌مزد مذکر (دانمارک) هنوز در مقایسه با زنان کشوری با کمترین زمان کار بی‌مزد مؤنث، یعنی نروژ، زمان کمتری صرف کار بی‌مزد می‌کنند.

پژوهش سال ۲۰۱۵ روی صفحات ویکی‌پدیای زبان‌های مختلف نشان داد مقالاتی که دربارهٔ زنان هستند شامل کلماتی مثل «زن»، «مؤنث» یا «خانم» می‌شوند، اما مقالاتی که دربارهٔ مردان‌اند کلماتی مانند «مرد»، «مذکر» یا «آقا» ندارد (چون جنس مذکر بدیهی فرض می‌شود).

آمار رسمی نشان می‌دهد که در واقع مردان بیشتر قربانی جرم، در فضاهای عمومی و ازجمله سیستم حمل‌ونقل عمومی می‌شوند. و این تناقض به‌گفتهٔ لوکایتوسیدریس «به این نتیجه منتهی شده که ترس زنان از وقوع جرم غیرمنطقی است و بیشتر از خود جرم مشکل می‌سازد.»

تحقیقی در سازمان حمل‌ونقل انگلستان بر تفاوت مشهود بین برداشت مردانه و زنانه از خطر تأکید کرد و نشان داد که ۶۲ درصد از زنان هنگام راه‌رفتن در پارکینگ‌های چندطبقه هراسان می‌شوند، ۶۰ درصد هنگام انتظار روی سکوی ایستگاه قطار می‌ترسند، ۴۹ درصد هنگام انتظار در ایستگاه اتوبوس می‌ترسند و ۵۹ درصد هنگام پیاده‌رفتن از ایستگاه قطار یا اتوبوس به خانه می‌هراسند. ارقام مربوط به مردان به ترتیب ۳۱ درصد، ۲۵ درصد، ۲۰ درصد و ۲۵ درصد است.

نرینهٔ عام چنان قاطعانه مذکر خوانده می‌شود که حتی به کلیشه‌هایی که در شرایط دیگری قدرتمند محسوب می‌شوند غلبه می‌کند