بریده‌هایی از کتاب زنان نامرئی

مردان به دیسمنوره اهمیت نمی‌دهند یا درکش نمی‌کنند. یک هیئت تصمیم‌گیری تمام زنانه به من بدهید!

وقتی به‌خاطر درد پریودم که شب‌ها از خواب بیدارم می‌کند و در طول روز مرا ناله‌کنان در وضعیت جنینی نگه می‌دارد پیش پزشکم (که مرد بود) رفتم، کم‌وبیش با خنده به بیرون از اتاق هدایتم کرد. دیگر به خودم زحمت دکتررفتن ندادم.

سندروم پیش از قاعدگی (PMS) مجموعه‌ای از نشانگان است که ممکن است در کنار موارد دیگر شامل این‌ها باشد: نوسانات خلقی، اضطراب، دردناکی پستان، نفخ، آکنه، سردرد، دل‌درد و مشکلاتی در خواب. سندروم پیش از قاعدگی ۹۰ درصد زنان را درگیر می‌کند، اما مصرانه تحقیقات اندکی روی آن انجام شده

حساسیت زنان به درد در طول چرخهٔ قاعدگی کم و زیاد می‌شود

زنان دوونیم برابر مردان داروهای ضدافسردگی مصرف می‌کنند.

زنان معمولاً هنگام رانندگی جلوتر از مردان می‌نشینند. این به این خاطر است که ما به طور متوسط کوتاه‌تر هستیم. پاهای ما باید نزدیک‌تر باشد تا به پدال‌ها برسد و باید صاف‌تر بنشینیم تا بالای داشبورد را به‌راحتی ببینیم. اما این «وضعیت معیار نشستن» نیست. زنان رانندگانی «در جای نامناسب» هستند.

طراحی خودرو تاریخ دراز و بدنامی از نادیده‌گرفتن زنان دارد.

تحقیقات دریافته‌اند که زنان «گفتار به‌شدت قابل‌فهم‌تری» دارند، شاید چون زنان معمولاً مصوت‌های کشیده‌تری تولید می‌کنند و معمولاً شمرده‌تر از مردان حرف می‌زنند. درعین‌حال مردان «نامفهوم‌تر حرف می‌زنند، کلماتی با طول واج کمی کوتاه‌تر ادا می‌کنند و از تلفظ‌های جایگزین («تپق‌دار») بیشتری استفاده می‌کنند.»

سندی تاکسویگِ کمدین در مقاله‌ای که سال ۲۰۰۴ در گاردین منتشر کرد، از زمانی نوشت که در دانشگاه انسان‌شناسی می‌خواند و یکی از استادان مؤنثش عکسی از شاخ گوزنی را بالا گرفت که ۲۸ نشانه رویش وجود داشت. او گفت: «می‌گویند این نخستین تلاش مردان برای ساخت تقویم است.» همهٔ ما با تحسین به آن شاخ خیره شدیم. ادامه داد: «به من بگویید که وقتی ۲۸ روز گذشت، مرد چه چیزی را می‌خواهد بداند؟ به گمان من این نخستین تلاش زنان برای ساخت تقویم است.»

پناهگاه‌های بی‌خانمان‌ها در انگلستان می‌توانند از سازمان‌های ملی بهداشت درخواست کاندوم رایگان کنند (و این کار را هم می‌کنند)، اما نمی‌توانند محصولات قاعدگی بخواهند. درنتیجه پناهگاه‌ها فقط وقتی می‌توانند محصولات قاعدگی رایگان ارائه دهند که ازقضا بودجهٔ اضافی داشته باشند (که بعید است) و یا اعانه‌ای دریافت کنند.

اغلب به‌خاطر همین خشونت مذکر است که زنان پناه‌جو می‌شوند. ما معمولاً تصور می‌کنیم مردم به‌خاطر جنگ و فاجعه آواره می‌شوند: معمولاً مردان هستند که به این دلیل فرار می‌کنند. اما این پنداشت نمونهٔ دیگری از اندیشهٔ پیش‌فرض مذکر است: بااینکه مردان بر این مبنا پناهنده می‌شوند، آوارگی زنان بیشتر برآمده از خشونتی است که از مردان می‌بینند. زنان از تجاوز «تصحیحی» (وقتی مردان به زن لزبین تجاوز می‌کنند تا «او را دگرجنس‌خواه کنند»)، از تجاوز نهادی‌شده (مانند چیزی که در بوسنی اتفاق افتاد)، از ازدواج اجباری، کودک‌همسری و خشونت خانگی می‌گریزند.

هنگام طوفان کاترینا مراکز بحران محلی برای مشاورهٔ تجاوز را تعطیل کردند، یعنی در روزهای پس از آن، هیچ‌کسی تعداد زنانی را که به آن‌ها تجاوز شده بود نمی‌شمرد یا تأیید نمی‌کرد. خانه‌های امن نیز که در موارد خشونت خانگی، پناهِ زنان بود به اجبار تعطیل شدند و پیامدهای مشابهی به بار آمد. در همان حین مانند بنگلادش زنان در پناهگاه‌های خنثاجنسیت، طوفان خشونت جنسی را تجربه می‌کردند. هزاران نفری که قادر نبودند پیش از رسیدن کاترینا نیواورلئان را تخلیه کنند موقتی در استادیوم سوپردام لوییزیانا اسکان داده شدند. طولی نکشید که داستان‌های ترسناکی از خشونت، تجاوز و ضرب‌وشتم دهان‌به‌دهان چرخید. گزارش‌هایی از زنان دریافت شد که شریک زندگی‌شان کتکشان زده بود.

فوردم می‌گوید که هشدارهای طوفان در مکان‌های عمومی مانند بازار یا مسجد اعلام می‌شوند. اما زنان به این اماکن عمومی نمی‌روند. «آن‌ها در خانه‌اند. پس وابستگی مطلق دارند به اینکه مردی برگردد و به آن‌ها بگوید که باید خانه را تخلیه کنند.» پیام‌های اضطراری اصلاً به گوش بسیاری از زنان نمی‌رسد.

معلوم شده بخت بیشتری هست که مردان هندی از زلزله‌هایی که در شب رخ می‌دهد جان به در ببرند، «چون در شب‌های گرم بیرون از خانه و پشت‌بام می‌خوابند، کاری که برای اغلب زنان محال است.» شناکردن و از درخت بالارفتن در سری‌لانکا «بیش از هر چیز» به مردان و پسران آموخته می‌شود؛ درنتیجه وقتی سونامی در دسامبر ۲۰۰۴ از راه رسید (که زنان را چهار برابر مردان کشت)، راحت‌تر توانستند از سیل جان سالم به در ببرند. یک پیش‌داوری اجتماعی هم در بنگلادش علیه زنانی هست که شناکردن یاد می‌گیرند که بخت آن‌ها را در نجات‌یافتن از سیل «به‌شدت» کاهش می‌دهد، و این آسیب‌پذیریِ ساختهٔ دست جامعه با این مسئله تشدید می‌شود که زنان حق ندارند بدون عضو مذکرِ خانواده، خانه را ترک کنند.

غفلت از لحاظ‌کردن جنسیت طی شیوع H۱N۱ (ویروس آنفولانزای خوکی) در سال ۲۰۰۹ باعث شد «مقامات دولتی سرگرم مردان شوند، چون تصور بر این بود که آن‌ها مالک دامداری‌ها هستند، به‌رغم این حقیقت که اغلب، زنان بودند که بیشتر کارهای مربوط به حیوانات را در دامداری‌های خانگی انجام می‌دادند.»

به‌تازگی تحلیل کمّی داده‌ها «شواهد انکارناپذیری» یافته که نشان می‌دهد کشورهایی که زنان را خارج از مواضع قدرت نگه می‌دارند و با آن‌ها همچون شهروندان درجه دوم رفتار می‌کنند به احتمال کمتری صلح‌طلب هستند. به بیان دیگر: بستن شکاف جنسیتی در داده‌ها به نفع همه است.

تحلیلی بر ۱۸۲ پیمان صلح که از ۱۹۸۹ تا ۲۰۱۱ امضا شده بود نشان داد که وقتی زنان در فرآیندهای صلح گنجانده می‌شوند ۲۰ درصد به احتمال اینکه توافق دست‌کم دو سال طول بکشد افزوده می‌شود و احتمال اینکه توافق دست‌کم پانزده سال به طول بینجامد ۳۵ درصد بیشتر می‌شود. مسئله لزوماً این نیست که زنان در مذاکره بهتر عمل می‌کنند: دست‌کم تا حدی مربوط به آن چیزی می‌شود که بر سرش مذاکره می‌کنند.

در نهایت، چیزی که اکثر زنان (حتی اگر پیش خودشان هم آن را تصدیق نکنند) همیشه و دست‌کم به‌طور ضمنی می‌دانسته‌اند به‌طور تجربی اثبات می‌شود: کنارآمدن با پدرسالاری سود کوتاه‌مدت و فردی برای زنان دارد. فقط یک مشکل جزئی هست، زنان در این حالت، گویی در برزخی به سر می‌برند که دیر یا زود به پایان خواهد رسید.

اما یک جنبهٔ عمده از تولید بود که از آن‌چه بعدها به «قرارداد بین‌المللی دربارهٔ نحوهٔ اندیشیدن شما به اقتصاد و اندازه‌گیری آن» بدل می‌شد حذف شده بود و آن سهم کار خانگی بی‌مزد مانند پخت‌وپز، تمیزکاری و مراقبت از کودک بود. کویل می‌گوید: «همه تصدیق می‌کنند که در این کار ارزش اقتصادی هست، فقط جزئی از اقتصاد حساب نمی‌شود.» این اتفاق سهو صرف نبود: یک تصمیم سنجیده بود که در پی بحث‌وجدل به‌نسبت شدیدی گرفته شد.

بااین‌حال داروهای مختلفی برای درمان اختلال نعوظ وجود دارد، اما برای زنان داروهای اندکی در دسترس هست، تا حدی که بیش از ۴۰ درصد از زنانی که به PMS مبتلا هستند به درمان‌های فعلی پاسخی نمی‌دهند. زنانی که دچار این سندروم هستند هنوز گاهی با برداشتن رحم درمان می‌شوند؛ در برخی موارد حاد زنان دست به خودکشی زده‌اند. اما هنوز هم درخواست بودجهٔ پژوهشگران برای تحقیق روی این موضوع رد می‌شود، چون «PMS وجود خارجی ندارد.»