بریده‌هایی از کتاب رویای دویدن

خسته شده‌ام از بس تظاهر به قوی‌بودن کرده‌ام.

خواب‌آلود به ساعت نگاهی می‌اندازم. ۵: ۴۵. واقعاً به خواب بیشتری احتیاج دارم. بعد همان‌طور که مست خوابم، توی ذهنم به نتیجهٔ خوبی می‌رسم: همیشه برای برگشتن به مدرسه وقت هست ... می‌توانم بعداً بروم؛ مثلاً دوشنبه. یا سه‌شنبه. یا حتی شنبهٔ دیگر. یا...

تعجب می‌کنم چرا به خوابم آمده. این رویا را مدت‌ها به یک‌شکل دیده بودم و با این قسمت جدید، حس می‌کنم... به خوابم تجاوز شده. این رویای من است؛ راه فرار به جایی که بیشتر از هرجایی در این دنیا دوستش دارم. آن راه‌ها، آن رودها، آن درختان و پل‌ها...

متأسفانه همیشه بین نیت خوب و چیزی که در عمل اتفاق میفته شکافِ عمیقی وجود داره.

چه فرقی می‌کند چقدر طول بکشد؟ اصلاً نمی‌توانم فکرش را بکنم که حتی آن را تحمل کنم.

یادم هست که به مامان زنگ بزنم. وقتی می‌خواهم گوشی را قطع کنم، مامانِ رُزا می‌گوید که خیلی دوست دارد با مامانم صحبت کند. برای همین گوشی را به او می‌دهم. برای صحبت به اتاق دیگری می‌رود و من و رُزا پشت میز آشپزخانه مشغول ریاضی‌خواندن می‌شویم.

«همیشه به ما می‌گه زندگی اون‌چیزی نیست که براتون اتفاق می‌افته، بلکه مهم کاریه که واسه اون اتفاق انجام می‌دین.»

مامان من را از افکارم بیرون می‌آورد. «خیلی خوبه که اومدی اینجا پیشِ من.» دستکش‌هایش را درمی‌آورد و صورتم را توی دست‌هایش می‌گیرد. «از این دنیا، خونواده‌م و گُلهام برام بسه.» لبخند می‌زنم و سعی می‌کنم از گرمای وجودش لذت ببرم.

هنوز هیچی نشده تسلیم شدین؟» هیچ‌کس تکان نمی‌خورد، ولی می‌توانم حس کنم یکی‌یکی از من فاصله می‌گیرند. می‌پرسد: «انگیزه‌تون کجا رفته؟ تصمیم‌تون رو فراموش کردین؟ تا به باد مخالف برخوردین، گذاشتین زمین‌تون بزنه؟ بودن توی این تیم، بهتون نشون نداده همیشه بعد از هر باد مخالفی، باد موافقی هم هست؟»

ولی وقتی توی پارک جمع می‌شویم و نیمرو و آب پرتقال و نان شیرینی می‌خوریم، چیزی را متوجه می‌شوم؛ چیزی که از آن عبور کردم، برایم خط پایان نبود. هشت ماه پیش کار حضرت فیل بود که بخواهم خودم و پایهٔ سِرُمم را به دستشویی برسانم؛ امروز دوستم را شانزده کیلومتر دواندم و او را از اولین خط پایان زندگی‌اش عبور دادم. هشت ماه پیش هیچ‌کاری نمی‌توانستم بکنم. این مسابقه باعث شد باورم شود چیزی نیست که از عهده‌اش برنیایم. و این خط شروع جدیدی برای من است.

پهلوهایم گرفته و چیزی نمانده مجبورم کنند بایستم. بخصوص پهلوی چپم؛ درد شدیدی به جانم افتاده. و استامپ پایم... داغ است، و خیس. انگار از دستم حسابی عصبانی شده. قوی باش، قوی باش، قوی باش.... ولی من دارم قدم‌به‌قدم زندگی می‌کنم.

از خودم می‌پرسم روزهایی که مطمئناً سخت‌ترین روزهای زندگی‌اش بوده را چطور گذرانده؟ چطور هر دقیقه، هر ساعت، هر روز، هر ماه را یکی‌یکی و یکی‌یکی پشت سر گذاشته؟ یک‌مرتبه شکر می‌کنم. چیزهایی که من دارم می‌شمارم و پشت سر می‌گذارم، راه و کیلومترهای آن است. کیلومترهایی که می‌توانم بدوم؛ کیلومترهایی که آرزویش را داشتم؛ کیلومترهایی که برایشان خیلی زحمت کشیده‌ام. چیزهایی که من می‌شمارم مسافت بین من و پیروزی است؛ نه بین من و فاجعه‌ای از زندگی.

با خودم می‌گویم نُه‌ونیمکیلومتر، فقط چهارونیم کیلومتر دیگه مونده. یک به علاوهٔ یک به علاوهٔ یک به علاوهٔ یک. ذهنم یک‌کم گُنگ است. انگار تعداد یک‌هایی که باهم جمع کرده‌ام، اشتباه است. انگار به اندازه‌ای خسته‌ام که حتی تا چهار هم نمی‌توانم بشمارم. یک به علاوهٔ یک به علاوهٔ یک به علاوهٔ یک. بعد با همان ذهن گُنگم چیزی را می‌فهمم... همه‌چیز همین‌طور انجام می‌شود. یکی‌یکی و یکی‌یکی.

دوباره رنگ به چهرهٔ او برمی‌گردد. نیش‌خند موذیانه‌ای می‌زند که خیلی زود به خنده تبدیل می‌شود؛ یک خندهٔ از ته دل و دوست‌داشتنی؛ خنده‌ای که مدت‌هاست نشنیده‌ام. این خنده یعنی اینکه او برای فصل مسابقه خواب‌هایی دیده؛ خواب‌های اساسی.

راحت نفس می‌کشم. ریتمم خوب است. سرعتم را بیشتر می‌کنم. دست‌هایم را تکان می‌دهم. حواسم را جمع می‌کنم. تپ، دنگ، تپ، دنگ... دیگر حاشیه‌های زمین را نمی‌بینم، دیدم تونلی می‌شود. تپ، دنگ، تپ، دنگ...

برای همین طول زمین را می‌دوم. من تنها دوندهٔ توی زمین هستم و حدوداً بعد از صد متر اول ریتمم را پیدا می‌کنم. به خودم فشار نمی‌آورم. سبک می‌دوم. کمی زمان می‌برد تا به صدای پای دوندگی‌ام عادت کنم که با صدای ساکت‌تر و فش‌فش مانند پای طبیعی‌ام جفت می‌شود... تِپ، دنگ، تِپ، دنگ. حالا دیگر آهنگش برایم دلنشین شده و گشتن به دور زمین برایم آسان است؛ روحانی است. در نقطهٔ موقتی شروع، می‌رسم به کی‌رو و دوباره وارد دنیای واقعی می‌شوم.

کمکم می‌کند به وزن صندلی اضافه کنم. و وقتی از من می‌پرسند چرا صندلی‌چرخ‌دار را با این کیسه‌های خاک هُل می‌دهم، با خوش‌حالی برایشان در مورد رُزا و مسابقهٔ دوی رودخانه توضیح می‌دهم؛ و همیشه به آن‌ها می‌گویم: «برام دعا کنید!» و آن‌ها هم همین‌کار را می‌کنند. خیلی‌ها برایم آرزوی موفقیت دارند. من هم از آن‌ها تشکر می‌کنم.

موقع دویدن همیشه با خودم فکر می‌کنم چندنفر از آن‌ها کمکم کرده‌اند تا این پا را بخرم. به پرتگاه بلند و عمیق بین نیّت خوب و واقعیت فکر می‌کنم و اینکه چند نفر از آن‌ها افتاده‌اند توی آن. برای همین است این‌قدر خوش‌حال هستند که من را درحال دویدن می‌بینند؟ برای اینکه کمکم کرده‌اند این اتفاق بیفتد؟ یا فقط از دیدن دختری که در موردش توی روزنامه خوانده‌اند یا او را روی صفحهٔ نمایش تلویزیون دیده‌اند، خوش‌حال هستند؟ به‌هرحال حس می‌کنم هیجانشان مسری است. به من کمک می‌کند به راهم ادامه بدهم.

من از درد قوی‌ترم.

برای عزیزانی که خدا جسم‌شان را خاص آفرید؛ و بودنشان زیبایی دنیا را خاص‌تر کرد. آ.ح