کتاب دوباره با برادران گریم؛ جلد دوم

منشأ این دروغ یه کارخونهٔ قدرتمند و مشهور ساخت مداد شمعیه که ازش اسم نمی‌برم و این ماجرا برمی‌گرده به وقتی که اون‌ها بعد از کلی تلاش، فهمیدن که نمی‌تونن رنگ سبزی تولید کنن که دقیقاً با رنگ پوست دیوها تطابق داشته باشه.

وقتی داستانش تمام شد، جک گفت: «داستان معرکه‌ای بود.» قورباغه گفت: «ممنونم.» جک اضافه کرد: «اون‌جاش رو دوست داشتم که سموره پات رو خورد.» قورباغه این بار از او تشکر نکرد.

اگه شما از اون دسته آدم‌هایی هستید که دوست ندارن چیزی دربارهٔ رنج و خونریزی و اشک بخونن، چرا وانمود نمی‌کنید که روز همین جا به پایان رسیده، تا همین حالا کتاب رو ببندید؟ از طرف دیگه، اگه شما از اون دسته آدم‌هایی هستید که دوست دارن دربارهٔ رنج و خونریزی و اشک بخونن... خب، امکانش هست مٶدبانه بپرسم: «مشکلتون چیه؟»

او زانوهایش را خم کرد. بعد تا جایی که می‌توانست دست‌هایش را زیر تخته‌سنگ فرو برد. بعد زور زد. بعد کمی دیگر زور زد. بعد کمی بیشتر زور زد. البته تخته‌سنگ از جایش جُم نخورد. به‌هیچ‌وجه.

حالا انتظار دارم هر بار که این کلمه رو نوشتم شما هم تکرارش کنید؛ چون تایپ کردنش یه دقیقه و نیم زمان می‌بره و اگه قراره این همه زحمت بکشم شما هم بهتره یه تکونی به خودتون بدید.

باورم نمی‌شه کسی به خوندن این قسمت داستان ادامه داده باشه. فرض می‌کنم که همه رفتن سراغ فصل بعدی، البته امیدوارم. اما اگه کسی هست که هنوز داره این داستان رو می‌خونه... خب... براش آرزوی موفقیت می‌کنم.

فرای تافتن شانچه دز خشتخویس وستی، که اذت فنگر.

بعد حکیمانه‌ترین حرفی را که در تمام عمرش زده بود، به زبان آورد. او گفت: «شاید آرزوهای اشتباهی دارم.»