بریده‌هایی از کتاب آشیانه اشراف

ما باید خودمان را با همان چیزی درمان کنیم که از آن آسیب دیده‌ایم.

اگر انسان نتواند خود را فریب دهد، زندگی در این دنیا برایش ممکن نخواهد بود

مردم روس آسان می‌ترسند و آسان دل می‌بندند، ولی به‌سختی می‌توان احترامشان را جلب کرد؛ این کار به زمان نیاز دارد و از عهدهٔ هرکسی برنمی‌آید.

مگر می‌شود یک موردِ ــ به قول معروف ــ خاص را به قانونی کلی و قاعده‌ای بی‌چون وچرا تبدیل کرد؟

در نقاشی، و کلا زندگی، سبُکی و جسارت مهم‌ترین چیز است.

چه می‌توان گفت دربارهٔ انسان‌هایی که هنوز زنده‌اند، ولی دیگر از کار و بار زندگی زمینی دست شسته‌اند.

«نمی‌خواستم به جاده‌ای بیفتم که همه از آن گذشته‌اند. می‌خواستم شریک زندگی‌ام را با عشق و علاقه انتخاب کنم. ولی ظاهرآ تقدیر چیز دیگری رقم زده. بدرود، آرزوهای من!»

«دل را تا روز پیری باید جوان نگه داشت»

(کسانی که در جنگ جراحات شدیدی برمی‌دارند، همواره زخم‌های خود را «چرند» می‌نامند. اگر انسان نتواند خود را فریب دهد، زندگی در این دنیا برایش ممکن نخواهد بود).

لحظاتی و احساساتی در زندگی هست که... تنها باید اشاره‌ای به آن‌ها کرد و از کنارشان گذشت.

همه‌چیز مُرده و ما هم مرده‌ایم (todt sind wir und todt, ist Alles).

از این ازدواج‌های عاشقانه هیچ‌وقت چیز به‌دردبخوری عاید آدم نمی‌شود.»

فقط مرگ است که درمان ندارد!

به مگس‌ها حسودی می‌کردم. می‌گفتم مگس‌ها از زندگی‌شان کمال لذت را می‌برند. ولی یک شب شنیدم که مگسی زیر دست وپای عنکبوت چه ناله‌ای می‌کرد. فهمیدم که نخیر، آن‌ها هم گرفتاری‌های خودشان را دارند.

فقط کسی موفق است که راه خود را بی‌شتاب باز کند، درست مانند شخم‌زنی که با خیش در زمین شیار می‌کشد