بریده‌هایی از کتاب نامه به کودکی که هرگز زاده نشد

چندان طول نمی‌کشد تا با این حقیقت آشنا شوی: با دنیایی روبه‌رو می‌شوی که پر از اندوه و زاری است. اولین کاری که قادر به انجام آنی، گریستن است. همه‌چیز تو را به گریه وا می‌دارد: گرسنگی، خشم. هفته‌ها و ماه‌ها باید بگذرد تا لبت به خنده باز شود

دنیای ما را مردان و برای مردان ساخته‌اند.

اشتباه می‌کردی که من زندگی را باور ندارم. زندگی را باور دارم. با همه رسوایی‌هایش آن را دوست دارم و به هر قیمتی شده، زندگی می‌کنم.

من از درد نمی‌ترسم. ما با درد به دنیا می‌آییم. درد با ما رشد می‌کند، به آن عادت می‌کنیم، همانطور که به داشتن دست و پاهایمان عادت کرده‌ایم.

هرگز نفهمیدم چگونه می‌تواند آنطور بخندد؛ اما شاید به این دلیل باشد که او بسیار گریه کرده است. فقط کسانی که زیاد گریه می‌کنند، قدر زندگی و زیبایی‌های آن را می‌دانند و می‌توانند این‌طور دلنشین خنده سر دهند. گریه‌کردن آسان است و خندیدن دشوار.

هرگز نفهمیدم چگونه می‌تواند آنطور بخندد؛ اما شاید به این دلیل باشد که او بسیار گریه کرده است. فقط کسانی که زیاد گریه می‌کنند، قدر زندگی و زیبایی‌های آن را می‌دانند و می‌توانند این‌طور دلنشین خنده سر دهند. گریه‌کردن آسان است و خندیدن دشوار.