بریده‌هایی از کتاب بیست و یک کار مهم بعد از سی سالگی ...

فروید چیزی را شناسایی کرد که "وسواس تکرار" نامید، انگیزه‌ای درونی برای تکرار گذشته، حتی اگر دردناک باشد و به بن‌بست‌های قابل‌پیش‌بینی، اما آشنا منتهی شود.

وارد میدان شدن و بهترین تلاش خود را انجام دادن را بزرگ شدن می‌نامیم. این، همهٔ آن کاری است که دنیا از ما می‌خواهد. اینکه برخیزیم و بهترین کاری را که از دست‌مان بر می‌آید، انجام دهیم.

ما مسئول چگونه پیش رفتن امور هستیم. وقتی به این درک نائل شدیم، اینجاست که نداهای دعوت قهرمانی آغاز می‌شوند: من از آن "دیگری" چه چیزی را می‌خواهم که خودم به آن رسیدگی نمی‌کنم؟

فرهنگ ما طوری ما را بار آورده است که باعث شده از مسوولیت فرار کنیم، دوست داشته باشیم فورا به خواسته های خود دست یابیم، و توان تحمل تنش تناقضات را از ما گرفته است. ولی لازم است که تحمل ابهام را بیاموزیم، و بر میل خود به شفاف‌سازی فوری امور پیچیده زندگی غلبه کنیم.

از کجا بدانیم کدام کار برای‌مان خوب است؟ خب، بدن می‌داند، احساسات عمیق‌مان می‌دانند، روان می‌داند و هر یک عقیده خود را بیان می‌کنند، حتی وقتی از کودکی آموخته‌ایم از این پیام‌های مداومی که از اعماق وجودمان می‌آید فرار کنیم. پس، تلاش برای این بازپس‌گیری معمولاً باید با تجربه ناهماهنگی درونی، تعارض بیرونی و گاهی دل‌شکستگی و فقدان آغاز شود.

دو مورد از بزرگ‌ترین تهدیدهای زندگی که با خود داریم عبارت‌اند از ترس و تنبلی.

ما اغلب به دلیل نیازمان به همرنگ جماعت شدن، دریافت تأیید از دیگران و دوری از آسیب، خدمتگزار محیط خود می‌شویم.

ما با مفاهیم اجتماعی تسخیر شده‌ایم که به ما می‌گوید، زن چیست و چه کارهایی می‌تواند انجام دهد و چه کارهایی را نمی‌تواند و مرد چیست و اگر فراتر از مرزهای تعیین شده زندگی کند، چقدر شرم‌آور خواهد شد.

در هر فرهنگ داستان‌ها، قوانین، رسم و رسوم و مجازات‌هایی وجود دارد که ظاهراً در آن زمان محترم شمرده می‌شوند، اما نسل بعد آنها را اختیاری و مبتنی بر نفع شخصی و حتی گاهی بی‌حرمتی به روح انسان می‌داند

ما با نرسیدن به خودِ رشدیافته‌ترمان باعث محرومیت دیگران می‌شویم، در می‌یابیم که اجازه "دادنی" نیست، بلکه "گرفتنی" است

فرد دیر یا زود باید مبانی را درک و مورد تجدیدنظر قرار دهد: ما مدتی طولانی در اینجا نیستیم؛ ما مسئول زندگی‌ای هستیم که زیسته‌ایم یا نزیسته‌ایم؛ ما با زیستن این زندگی به انتخاب، شجاعت و پشتکار دعوت شده‌ایم. با این تشخیص، لزوم اجازه بسیار بدیهی می‌شود؛ به اکسیژن حیاتی تبدیل می‌شود که باید تنفس کنیم و در غیر این صورت از دودهای زندگی نزیسته خفه خواهیم شد.

در دنیای سطحی اغلب فعالیت‌های روان‌شناختی دنیای غرب، ما را یک رفتار تعریف می‌کنند که البته هستیم، ساخت‌های فکری تعریف می‌کنند که البته داریم و فرآیندهای زیست‌شناختی می‌دانند که البته ما خود گواه آنیم، اما چنین تعریفی از بشر از مهم‌ترین نکته غافل مانده است: ما حیوانی معناجو و خلق‌کننده معنا هستیم، حیوانی که بخاطر جدایی از معنا به‌شدت رنج می‌برد. هیچ علتی به اندازه این جدایی باعث ایجاد علائم بیماری، اعتیادها و جامعه‌ستیزی‌ها نمی‌شود.

در پایان "انسان قرن بیست و یکم" کسی است که درک کند بار و مسئولیت معنویت از مذهب قبیله‌ای به شانه‌های خودِ فرد منتقل شده است.

اینکه ما در طول تاریخ بشر همواره شاهد نمایش ناخوشایند جنگ‌های مذهبی‌قبیله‌ای ـ که نیروی محرک آنها عقده است ـ بوده‌ایم، خبر می‌دهد از مشکل همگانی ما برای پذیرش ابهام یا پذیرش این قضیه اثبات‌شده که تنها راه احترام به رمزوراز این است که اجازه دهیم رمزوراز باقی بماند،

برای یونگ مفهوم فردیت به معنای پادشاهی ایگو نیست، بلکه به معنای قربانی است. اما چه چیزی قربانی می‌شود؟ آسایش ایگو، مسیر راحت، مسیر شناخته شده و بارها طی‌شده.

مفهوم فردیت اجازه تن‌آسایی مبتنی بر خودشیفتگی و آزادی از خرد و تکه‌تکه شدن روح از طریق فرار از هنجارهای زمان و مکان خود برای فرد صادر نمی‌کند، بلکه به معنای انجام آن فداکاری و قربانی‌ای است که معمولاً لازمه رسالت است.

یکی از مطمئن‌ترین راه‌ها برای شناختن سایهٔ خود این است که از افرادی که ما را واقعاً می‌شناسند، مثلاً کسانی که با ما زندگی می‌کنند، بخواهیم به ما بگویند چه چیزی در ما آنها را می‌آزارد، آسیب می‌زند یا برای‌شان مانع ایجاد می‌کند. تعداد کمی از ما مشتاقانه چنین کیفرخواست بالقوه‌ای را علیه خود طلب می‌کند، اما این کیفرخواست همیشه در روابط ما، از طریق فرزندان‌مان و در سهم غیرعمدی ما در آسیب‌های زمانه خود علیه ما تنظیم می‌شود.

تلاش می‌کنیم راه خود را پیدا کنیم، اما با توجه به قدرت چنین تصویرهای آرمانی‌شده، به آنها خدمت می‌کنیم، سعی می‌کنیم جبران‌شان کنیم، یا ناخودآگاه خواستار اصلاح و تثبیت‌شان هستیم و این‌گونه است که نسل بعد نه تنها یادگار ما را، بلکه اغلب نسل ناپیدای قبل از آن را نیز دریافت می‌کند. فرد فقط از طریق رنج، به خودآگاهی رسیدن و متواضع شدن می‌تواند از نو آغاز کند.

زندگی منتظر ما می‌ماند تا دست به عمل بزنیم و مدعی آن آرزوهایی شویم که از طریق ما خواهان تحقق هستند؟

هر روز صبح بیدار می‌شویم و دو موجود خیالی را پایین تختخواب خود می‌بینیم. نام یکی از آنها ترس است و می‌گوید: "دنیا برای تو زیادی بزرگ است، تو از پس آن بر نخواهی آمد و امروز هم دوباره راهی برای فرار پیدا کن." دیگری نامش تنبلی است و می‌گوید: "هی، سخت نگیر. روز سختی داشتی. تلویزیون را روشن کن، چرخی در اینترنت بزن. کمی شکلات بخور. فردا هم روز خداست."