بریده‌هایی از کتاب بیست و یک کار مهم بعد از سی سالگی ...

آموختن در مورد سایه خود و روبه‌رو شدن با آن یک مسئله اخلاقی مهم است. به این معنا که ما باید درونمایه‌های خودشیفتگی خود، عقب‌نشینی‌های بزدلانه خود و قرارداد بی‌ثبات خود با ارزش‌های‌مان را بپذیریم، ولی در عین حال به‌خاطر "بخش‌های دوست‌نداشتنی" خود در احساس گناه غرق نشویم.

ظاهراً آنچه برای‌مان رخ می‌دهد، مهم نیست، اینکه ما چگونه آنها را درونی می‌کنیم و اینکه چگونه با آن ارتباط برقرار می‌کنیم، مهم است.

هرچه بیشتر تأیید بیرونی را جست‌وجو کنیم، روان بیشتر مجبور می‌شود تأیید خود را از ما دریغ کند، تا اینکه احساس خشکی، فرسودگی و افسردگی کنیم.

فرد برای اینکه به اندازه کافی بیدار و هشیار شود تا بتواند به این قدرت‌های ستمگر رفتارهای تطبیقی تکراری و سازگاری‌ها و خدمت به مدیریت اضطراب رسیدگی کند، به مقدار زیادی رنج، اراده راسخ و رویدادهای متحول‌کننده نیاز دارد.

ما از آنچه با قدرت حک شده است، از نمونه‌ها و الگوها تبعیت می‌کنیم و به شناخته و معلوم می‌چسبیم، حتی وقتی‌که به ملالت، بیزاری، افسردگی، رفتارهای بی‌حس‌کننده و سرگرمی‌های مزمن منتهی می‌شود.

چگونه جرأت می‌کنیم آنچه را خواستار تجلی از طریق ماست نادیده بگیریم، در تاریکی ترس بلرزیم و در برابر هدیه و استعدادی مقاومت کنیم که این جهان خاکستری را روشن می‌کند و رنگ می‌بخشد.

در نهایت ما اینجا نیستیم تا همرنگ جماعت شویم، به‌خوبی سازگار شده و خود را تطبیق دهیم، یا کاری کنیم والدین‌مان به ما افتخار کنند. ما اینجاییم تا خودمان باشیم و این اغلب زیبا نیست، اما صادقانه است. هدیه ما به پازل بزرگ جهان، منحصر به‌فرد بودن ماست. هر یک از ما چیزی برای افزودن به قطعات پازل زمان ـ که چه آگاه باشیم، چه نباشیم در ما و از طریق ما آشکار می‌شود ـ دارد.

هر یک از ما استعدادی دارد، یک استعداد حیاتی، یعنی استعدادِ بودنِ کسی که هستیم با تمام نقص‌ها، عیب‌ها، اشتباهات و ترس‌هایی که همگی از آنها آگاهیم. یکی از اثرات مخرب اکثر مذاهب و نیز والدینِ ناخودآگاه، فرآیند شرمنده کردن است، تذکر آشکار به کامل بودن، به تطبیق با چند دستورکار غیرواقعی. چون هیچ‌یک از ما قادر به زیستن با یک الگوی تمام و کمال نیست، کارمان به غرق شدن در شرمندگی، جبران افراطی یا خودتخریبی می‌رسد.

هر یک از ما استعدادی دارد، یک استعداد حیاتی، یعنی استعدادِ بودنِ کسی که هستیم با تمام نقص‌ها، عیب‌ها، اشتباهات و ترس‌هایی که همگی از آنها آگاهیم. یکی از اثرات مخرب اکثر مذاهب و نیز والدینِ ناخودآگاه، فرآیند شرمنده کردن است، تذکر آشکار به کامل بودن، به تطبیق با چند دستورکار غیرواقعی. چون هیچ‌یک از ما قادر به زیستن با یک الگوی تمام و کمال نیست، کارمان به غرق شدن در شرمندگی، جبران افراطی یا خودتخریبی می‌رسد.

بارها هنگام گفتگو و مشاوره درباره یک رویا یا ظهور مجدد برخی علائم از مراجعه‌کننده خود این سؤال را پرسیده‌ام: "فکر می‌کنی از کدام نقطه در درونت آمده است؟" یا اینکه "چیزی که در درونت خود را این‌گونه بروز داده است، چه معنایی می‌تواند داشته باشد؟" و بارها گفته‌ام: "اکنون می‌بینی که چیزی در درونت صرف‌نظر از اراده و زندگی خودآگاه تو وجود دارد؟ نمی‌بینی که چیزی در درونت، تو را می‌بیند و از تو خواسته‌ای دارد؟" حتی آشفته‌ترین خواب‌ها تجلی خودمختار چیزی بزرگ در درون‌مان است که خواستار احترام و گفت‌وگو است.

چه به خدایی هدفمند باور داشته باشیم چه رویدادهای جهان را تصادفی بدانیم، فرقی نمی‌کند. مهم این است که تا چه میزان می‌توانیم خودمان را همان‌طور که هستیم، با تمام نقص‌هایی که یک انسان می‌تواند داشته باشد، بپذیریم.

موفقیت پدر و مادر در داشتن فرزندانی با دستاوردهای قابل‌توجه تعریف نمی‌شود ـ زیرا این می‌تواند جبرانی برای زندگی نزیسته والدین باشد ـ بلکه در داشتن فرزندانی است که خود را همان‌گونه که هستند ارزشمند می‌دانند، نه آن چیزی که انتظار می‌رود انجام دهند، به‌دست آورند و بشوند. بسیار ساده به‌نظر می‌رسد، اما نادر است.

موفقیت پدر و مادر در داشتن فرزندانی با دستاوردهای قابل‌توجه تعریف نمی‌شود ـ زیرا این می‌تواند جبرانی برای زندگی نزیسته والدین باشد ـ بلکه در داشتن فرزندانی است که خود را همان‌گونه که هستند ارزشمند می‌دانند، نه آن چیزی که انتظار می‌رود انجام دهند، به‌دست آورند و بشوند. بسیار ساده به‌نظر می‌رسد، اما نادر است.

ریشه علاقه شدید به سلفی، دیده شدن در یک محیط است: مثلاً، در یک سایت معروف یا تاریخی. بسیاری از آن عکس گرفتن‌ها، جبرانی برای عدم‌احساس ارزش درونی است.

دستیابی به فردیت، خودبزرگ‌بینی نیست؛ بلکه پاسخ دادن به دعوت‌هایی برای قدم گذاشتن به درون خود، احترام گذاشتن به علاقه‌ها، استعدادها و رسالت‌های خود صرف‌نظر از تأیید یا عدم‌تأیید دیگران است.

دستیابی به فردیت، خودبزرگ‌بینی نیست؛ بلکه پاسخ دادن به دعوت‌هایی برای قدم گذاشتن به درون خود، احترام گذاشتن به علاقه‌ها، استعدادها و رسالت‌های خود صرف‌نظر از تأیید یا عدم‌تأیید دیگران است.

در نهایت برای قدم گذاشتن به درون هر آنچه از ما بزرگ‌تر است باید از میان ترس‌های خود عبور کنیم.

پرسیدن یک سؤال در تقاطع‌های بحرانی زندگی، روابط، شغل و سبک زندگی خود ممکن است اهمیت بی‌چون‌وچرای آن را ثابت کند: آیا این امر مرا بزرگ می‌کند یا کوچک‌تر؟

دچار شدن به ترس‌های این جهان طبیعی است. فقط یک روان‌پریش نمی‌ترسد، اما اگر تحت سلطه ترس‌های خود زندگی کنیم، از روح خود سرپیچی کرده‌ایم.

همه ما لحظاتی را در زندگی خود به یاد داریم که مسیر کوچک‌تر و اغلب ایمن‌تر را انتخاب کرده‌ایم و اینکه به یاد داریم، اینکه چیزی در درون ما درد می‌کشد، خود نشانه‌ای است از اینکه دعوت‌ها ادامه دارند.