بریده‌هایی از کتاب بیست و یک کار مهم بعد از سی سالگی ...

گویی حسی که فرد در گذشته از خود داشته است، او را تعریف می‌کند و نه آدمی که می‌تواند از گذشته بیاموزد، یاد بگیرد که چه چیزی کارآمد است و چه چیزی نیست و این به معنای تکذیب آزادی حیاتی‌مان برای آغاز هر روز با امکانات، انتخاب‌ها و پیامدهای جدید است. هیچ‌کس آرزوی بازگشت به نقطه شروع را ندارد، اما بسیاری از ما به‌جای چشم دوختن به سوسوی احتمالات یک روز جدید، تحت تسخیر و تعریف یک گذشته کوچک بارها این کار را انجام می‌دهیم.

آنچه برای‌مان رخ می‌دهد مهم نیست، بلکه آن چیزی که درونی می‌شود و اینکه آیا آن پیام‌ها انعطاف‌پذیری ما را بسط می‌دهند یا از آن می‌کاهند، نیز دارای اهمیت است. باز هم آنچه رخ می‌دهد، مهم نیست. این مهم است که ما را به چه کاری ترغیب و از چه کاری منع می‌کند. به همین دلیل است که گاهی دو نفر با مشکلات مشابه، دو راه کاملاً متفاوت را در پیش می‌گیرند.

در نهایت برای قدم گذاشتن به درون هر آنچه از ما بزرگ‌تر است باید از میان ترس‌های خود عبور کنیم. باید بر واژه «عبور» تأکید کنم. برای ناپدید کردن موانع هیچ جادویی وجود ندارد، هیچ برنامه پنج مرحله‌ای وجود ندارد، هیچ قرصی، هیچ مسکنی این کار را نمی‌کند. تنها گزینه عبور کردن از میان موانع است و سپس درک اینکه حال آن سوی موضوع قرار داریم.

پس رها کردن امور کهنه آسان نیست. لازمه‌اش این است که قادر باشیم آن اضطراب برانگیخته‌ای را تاب آوریم که هر زمان خودآگاهی ایگو کنترل اوضاع را در دست ندارد، بر ما وارد می‌شود. لازمه‌اش این است که آنچه را قطعی می‌دانستیم رها کنیم و قایق زندگی خود را به دریای تاریک بیندازیم. هرچه بیشتر در برابر تغییر مقاومت کنیم، بیشتر علیه ماهیتِ طبیعت و دستورکار رشد روان خود تبانی کرده‌ایم. تبانی علیه طبیعت خود دقیقاً تعریف روان‌رنجوری است.

وقتی برمی‌خیزیم و بهترین کاری را که می‌توانیم انجام می‌دهیم، ما یک فرد بالغ هستیم که باری از دوش جهان برمی‌داریم، نه اینکه به آن اضافه کنیم. این سؤالات ساده را از خود بپرسید: کجا باید بزرگ شوم و به درون زندگی‌ام قدم بگذارم؟ برای این کار باید با چه ترسی روبه‌رو شوم؟ آیا این ترس واقع‌گرایانه است یا به سال‌های آغازین رشدم مربوط است؟ با توجه به آن احساس سنگینی که مدت‌های طولانی به دوش کشیده‌ام، هزینه‌ای که باید برای بزرگ نشدن بپردازم، چقدر است؟

زندگی ما دو بار آغاز می‌شود: روزی که متولد می‌شویم و روزی که حقیقت وجودی بنیادین را می‌پذیریم که زندگی‌مان با تمام عوامل محدودکننده انتخابی است که به‌عهده خودمان است و لحظه‌ای که این دعوت را می‌پذیریم و مسئولیت‌پذیر می‌شویم، قدرت انتخاب را به‌دست می‌آوریم. شاید جهان بی‌معناست اگر فقط اتم‌ها در تسلسلی تصادفی از کنار هم قرار گرفتن‌ها به هم نزدیک و از هم دور شوند. شاید همه چیز تحت هدایت وجودی متعالی است که قدرت‌هایش مطلق‌اند و فرآیند اندیشیدن به آن در بهترین حالت اختیاری و مسلماً پر رمزوراز است. جدا از همه این شایدها، ما حیوانی هستیم که به دلیل جدایی از معنا در رنجیم. سیستم ما رشته‌ای پیچیده از تعاملات را تولید می‌کند ـ پاسخ‌های احساسی، رؤیاها که در طیفی از آشفته تا متعالی قرار دارند، نشانه‌ها، الگوها، تلنگرها، بینش‌ها، تشخیص‌ها، پسروی‌هاـ و سپس ناگزیر دوباره می‌جوشد و پیوندهایی جدید می‌سازد و جایی در میان همه این پیچیدگی، خیالِ احتمالِ انتخاب وجود دارد.

به خودم یادآوری می‌کنم که برخیزم و بهترین کاری را که می‌توانم انجام دهم، در چند تا از آن نبردهای درونی با ترس و تنبلی پیروز شوم، در چند تا هم مغلوب شوم، اما با این امید که اگر بهترین تلاش خود را انجام دهم، آنگاه دیگر بزرگ شده‌ام.

ونگ گفته است کوچک‌ترین چیزهای بامعنا بسیار بهتر از بزرگ‌ترین امور بی‌معنا هستند و معنا را روح ما تعریف می‌کند، نه فرهنگ‌مان.

درست همان‌طور که به‌صورت دوره‌ای خانه خود را تمیز می‌کنیم و لباس‌های قدیمی و ازمدافتاده را جدا کرده و دور می‌اندازیم، باید به بررسی گذشته تلنبار شده خود نیز بپردازیم و نگرش‌ها، بازتاب‌ها و پاسخ‌های محرک خود را بررسی کرده و آنچه را دیگر مفید، پر بار، مرتبط و در خدمت رشدمان نیست، دور بیندازیم.

آیا هدف از خلق من این بوده است؟

این، همهٔ آن کاری است که دنیا از ما می‌خواهد. اینکه برخیزیم و بهترین کاری را که از دست‌مان بر می‌آید، انجام دهیم.

من از آن "دیگری" چه چیزی را می‌خواهم که خودم به آن رسیدگی نمی‌کنم؟

باید به‌گونه‌ای عمل کنیم گویی که آزاد هستیم، وظیفه "هولناک" انتخاب را بپذیریم و مسئولیت‌پذیر باشیم. چه آزاد باشیم چه نباشیم، مجبوریم به‌گونه‌ای رفتار کنیم گویی که آزادیم

انتخاب با ماست و اگر خود، آن انتخاب را انجام ندهیم، فردی دیگر برای‌مان انتخاب خواهد کرد.

آنچه باید بدانیم را پیشاپیش در درون می‌دانیم. گاهی اوضاع زندگی مستلزم این است که خطر اعتماد به آن اقتدار درونی را بپذیریم.

فروید چیزی را شناسایی کرد که "وسواس تکرار" نامید، انگیزه‌ای درونی برای تکرار گذشته، حتی اگر دردناک باشد و به بن‌بست‌های قابل‌پیش‌بینی، اما آشنا منتهی شود.

زندگی مکثی است میان دو معما.

وقتی مفهوم و ایده‌ای به‌عنوان جایگزین مطرح می‌شود، نیروهای درون روان ما برای مبارزه با آن به‌پا می‌خیزند، زیرا ایگوی ما بسیار احساس ناامنی می‌کند و اشراف داشتن بر همه جوانب، نبودن حتی یک نکته مبهم، اقتدار و کنترل را به هر قیمتی ترجیح می‌دهد.

همان‌طورکه یونگ گفت ما به‌ندرت مسئله‌ای را حل می‌کنیم، بلکه می‌توانیم از آن بزرگ‌تر شویم یعنی آن مسئله وجود دارد ولی چون ما رشد یافته‌ایم، دیگر ما را آزار نمی‌دهد

یونگ که گفت؛ هر چیز که در درون خود انکار کنیم، در دنیای بیرونی به‌صورت تقدیر سر راه ما قرار می‌گیرد