بریده‌هایی از کتاب بیست و یک کار مهم بعد از سی سالگی ...

ما اغلب به دلیل نیازمان به همرنگ جماعت شدن، دریافت تأیید از دیگران و دوری از آسیب، خدمتگزار محیط خود می‌شویم

باید پرسید: "از دریچهٔ من، چه چیزی قرار است به این دنیا راه یابد؟"

هرچه خودآگاه‌تر می‌شویم، بیشتر از نفوذهای ناخودآگاه در انتخاب‌های روزانه خود، آگاه می‌شویم. در مرحله‌ای حیاتی از زندگی‌مان، چرا آن انتخاب را انجام دادیم و نه انتخابی دیگر را؟ چرا با فلان شخص پیوند خوردیم؟ چرا الگوهای خانوادگی خود را تکرار می‌کنیم؟ این پرسش‌ها آرامش ما را برهم می‌زنند، اما تا آنها را نپرسیم، تحت سلطه نیروهای خودمختار فعال درون خود باقی می‌مانیم

فردیت شاید صرفاً تلاشی باشد تا روزهای بیشتری از عمر خود را خودمان باشیم. تمام آنچه تاریخ، خدایان، طبیعت و تقدیر ـ هر نامی که شما ترجیح می‌دهیدـ از ما می‌خواهند این است که خودمان باشیم. اینکه واقعاً آن کسی باشیم که هستیم به معنای همرنگ جماعت شدن یا زیستن زندگی فردی دیگر نیست. از اینها گذشته، آن زندگی قبلاً زیسته شده، چرا تکرارش کنیم؟ فردیت ندای دعوت به بزرگ شدن، دستیابی به فردیت، و ندای دعوت به فرد بودن است.

در نهایت ما اینجا نیستیم تا همرنگ جماعت شویم، به‌خوبی سازگار شده و خود را تطبیق دهیم، یا کاری کنیم والدین‌مان به ما افتخار کنند. ما اینجاییم تا خودمان باشیم و این اغلب زیبا نیست، اما صادقانه است. هدیه ما به موزاییک بزرگ جهان، منحصر به‌فرد بودن ماست.

زندگی رشته‌ای از دلبستگی‌ها و از دست دادن‌هاست که با قطع پیوندمان از زهدان آغاز شده است که خود یک آسیب روان‌شناختی است که هرگز کاملاً از آن بهبود نمی‌یابیم.

در کودکی فکر می‌کردیم آدم بزرگ‌ها می‌دانند چه خبر است. اشتباه بود.

ما فراموش می‌کنیم، صرفاً فراموش می‌کنیم، ولی چیزی در ما به یاد دارد و اعتراض می‌کند. بنابراین ما اعتراض‌ها، خواب‌های آشفته و آن ترسی که ما را ساعت سه صبح بیدار می‌کند، نادیده می‌گیریم. ما از خودمان فرار می‌کنیم و به مکان‌های امن و آسایش به خیال همرنگ جماعت شدن پناه می‌بریم.

ترس اجتناب‌ناپذیر است، اما زندگی‌ای که ترس در آن عامل تصمیم‌گیری باشد، منجر به ناهنجاری‌های هولناک روح خواهد شد.

نیاز به پیوند با دیگری، گرفتن احساس امنیت از حضور او و تمرکز بر او یکی از معمول‌ترین الگوهای بشر در واکنش به تغییر، وقفه و ابهام است.

در میان انبوه صداهایی که در هر لحظه خود را به شما تحمیل می‌کنند، کدام صدا در میان آن همهمه از آنِ شماست؟ کدام صدا از اعماق روح برمی‌خیزد، کدام صدا از عقده‌ها و قالب‌های فرهنگی می‌آید و از کجا تفاوت‌شان را تشخیص می‌دهید؟ این پیام‌های ترکیبی بسیار فراوان‌اند. چگونه می‌توانیم انتخاب کنیم؟ و با این همه، ما لحظه به لحظه در حال انتخاب هستیم و انتخاب نکردن هم پیامدهای خودش را دارد. خب پس، وظیفه این ماده کربنی که جسم می‌نامیم و این جرقه تنگستن که روح می‌نامیم، در ما منتظر است تا ببیند قدم پیش می‌گذاریم و مسئولیت‌پذیری را آغاز می‌کنیم و زندگی‌ای را برمی‌گزینیم که برای‌مان با معناست و این‌گونه به زندگی خدمت می‌کنیم.

تبدیل شدن به آنچه که قابلیتش را داریم، شیفتگی نیست، یک وظیفه است.

دلبستگی و از دست دادن؛ این است داستان بشر.

ما صبح‌ها که بیدار می‌شویم، کمر نبسته‌ایم تا همان الگوهای خودویران‌گر را در زندگی‌مان تکرار کنیم، اما در پایان روز، معمولاً همین کار را کرده‌ایم. به قول مولانا، لازم نیست دربه‌در به دنبال عشق باشید، کافی است دیواری را که درون‌تان، مقابلش ساخته‌اید، بیابید.

چگونه ممکن است خود را درک کنیم، بدون آنکه بیرون از خود بایستیم و در آن واحد، هم شاهد ماجرا باشیم و هم قسمتی از آن؟

یونگ که گفت؛ هر چیز که در درون خود انکار کنیم، در دنیای بیرونی به‌صورت تقدیر سر راه ما قرار می‌گیرد

یونگ عالی گفته است که: «روان‌رنجوری را در نهایت باید رنج روحی دانست که هنوز معنای خود را نیافته است.» توجه کنید که او رنج را انکار نمی‌کند، زیرا رنج همان‌طور که تمثیل قدیمی می‌گوید: «سریع‌ترین اسبی است که به خط پایان می‌رسد.» اغلب فرار از رنج به یک زندگی پیش پا افتاده، زندگی انحرافی و یک زندگی بی‌حس شده منجر می‌شود. مضمون آشکار اظهارنظر یونگ این است که باز کردن راه خود به‌سوی معنایعنی به یک چشم‌انداز بزرگ‌تر از وضعیت دشوار خود و شاید چشم‌انداز بزرگ‌تری از نداهای دعوت خودـ می‌تواند راهنمای فرد در میان دره سایه‌ها شود. او اضافه می‌کند، «در بین بیمارانم از کشورهای مختلف که همگی افرادی تحصیلکرده بودند، تعداد قابل‌توجهی به دیدارم می‌آمدند، نه به‌خاطر درد روان‌رنجوری، بلکه چون معنایی در زندگی خود نمی‌یافتند یا خود را با پرسش‌هایی عذاب می‌دادند که نه فلسفه و نه مذهب ما قادر به پاسخگویی‌شان نبود.»

ما همه در زندگی خود پیوسته با یک انتخاب مواجه هستیم: ماندن در قلمرو قابل‌پیش‌بینی، ایمن و آشنا حتی مملو از درماندگی و بهتر دانستن آن از عدم‌قطعیت ناشناخته. چند بار به‌جای رفتن در چاه عدم‌قطعیت، «پشت سرمان را نگاه می‌کنیم و آرزوی آزادی از زنجیرهای‌مان را داریم»؟

آدم‌ها این‌گونه انتخاب می‌کنند و این دو عامل دارد: قدرت شرطی شدن ناخودآگاه و عدم اجازه برای زیستن سفر خود.

ظاهراً آنچه برای‌مان رخ می‌دهد، مهم نیست، اینکه ما چگونه آنها را درونی می‌کنیم و اینکه چگونه با آن ارتباط برقرار می‌کنیم، مهم است. به‌نظر می‌رسد آنچه برخی روح‌ها را درهم می‌شکند، به دیگران انرژی می‌دهد و باعث افزایش قدرت اراده‌شان می‌شود.