کتاب ترانه ها

افسوس که نامه جوانی طی شد وآن تازه بهار زندگانی دی شد! حالی که ورا نام «جوانی» گفتند، معلوم نشد که خود کی آمد، کی شد!

ای بس که نباشیم و... جهان خواهد بود! نه نام ز ما و نه نشان خواهد بود. زین پیش نبودیم و نبد هیچ خلل؛ زین پس که نباشیم، همان خواهد بود!

آن روز که چشمان تو در من نگریست خلقی، به هزار دیده، بر من بگریست. هر روز هزار بار در عشق توام می‌باید مُرد و باز، می‌باید زیست.

من بنده عاصی‌ام؛ رضای تو کجاست؟ تاریک‌دلم؛ نور و صفای تو، کجاست؟ بر من تو بهشت اگر به طاعت بخشی این «مزد» بُوَد؛ لطف و عطای تو کجاست؟

ای کاش که جای آرمیدن بودی یا این ره دور را رسیدن بودی. یا کز پس صد هزار سال، از دل خاک چون سبزه امید بردمیدن بودی!

تا کی غم آن خورم که دارم یا نه؟ وین عمر به خوشدلی گذارم یا نه؟ پر کن قدح باده! که معلومم نیست کاین دم که فرو برم برآرم یا نه!

گفتم: «چشمم»، گفت: «به راهش می‌دار!» گفتم: «جگرم»، گفت: «پر آهش می‌دار!» گفتم: «دل من»، گفت: «چه داری در دل؟» گفتم: «غم تو»، گفت: «نگاهش می‌دار!»

در دیده به جای خواب، آب است مرا زیرا که به دیدنت شتاب است مرا گویند: «بخواب تا به خوابش بینی» ای بی‌خبران! چه جای خواب است مرا؟

عشق آمد و شد چو خونم اندر رگ و پوست تا کرد مرا خالی و پر کرد ز دوست. اجزای وجودم همه را دوست گرفت نامی است ز «من» بر من و باقی همه «او» است.

آن روز که چشمان تو در من نگریست خلقی، به هزار دیده، بر من بگریست. هر روز هزار بار در عشق توام می‌باید مُرد و باز، می‌باید زیست.