بریده‌هایی از کتاب جزء از کل

وقتی مردم فکر می‌کنند چند روز بیشتر به پایان عمرت نمانده با تو مهربان می‌شوند. فقط موقعی که در زندگی پیشرفت می‌کنی به تو چنگ‌ودندان نشان می‌دهند

اگر کودکی‌ام یک چیز به من آموخت، آن چیز این است که تفاوت‌های بین ثروتمندان و فقرا اهمیتی ندارند، این شکاف بین سالم و بیمار است که رخنه‌ناپذیر است.

چرخ‌های عدالت ممکن است آرام بچرخند ولی وقتی دولت می‌خواهد تو را از خیابان جمع کند چرخ‌هایی که تو را با خود می‌برند به سرعتِ شهاب به حرکت درمی‌آیند.

وقتی از دروازهٔ زندان گذشتم دست پینه‌بستهٔ نوستالژی قلبم را خوب مالش داد و فهمیدم آدم برای دوران مزخرف هم مثل دوران خوش دلتنگ می‌شود، چون در پایان روز تنها چیزی که برایش دلتنگ می‌شوی خودِ زمان است.

فکر کردم ستارگان نقطه هستند. بعد فکر کردم هر انسان هم یک نقطه است. ولی بعد متأسفانه به این نتیجه رسیدم که اغلب ما حتا توانایی روشن کردن یک اتاق را هم نداریم. ما کوچک‌تر از آن‌ایم که نقطه باشیم.

اگر بدون فکر کردن از باور عامهٔ مردم پیروی کنی، مرگی ناگهانی و هولناک در انتظارت است.

وقتی مردم فکر می‌کنند چند روز بیشتر به پایان عمرت نمانده با تو مهربان می‌شوند. فقط موقعی که در زندگی پیشرفت می‌کنی به تو چنگ‌ودندان نشان می‌دهند.

هرگز نباید پیمانی ناشکستنی ببندی. نمی‌دانی ذرات وجودت بعدها چه حسی خواهند داشت.

تنها چیزی که می‌توانستم درباره‌اش فکر کنم این بود که چرا تمام سال‌های سلامتی‌ام را حرام غم‌وغصه کردم و به جایش مثلاً نرفتم بالای اِوِرست.

مردم عزیز، من شما را ترک می‌کنم چون حوصله‌ام سر رفته. احساس می‌کنم به اندازهٔ کافی زندگی کرده‌ام. من شما را با تمام دلواپسی‌های‌تان در این فاضلاب دل‌انگیز تنها می‌گذارم. موفق باشید.

اکثراً همخانهٔ مؤنث می‌خواستند. ظاهراً همه می‌دانستند مردها در جهشی تکاملی یاد نگرفته‌اند ریخت‌وپاش‌شان را جمع کنند.

دنیا دارد گرم‌تر می‌شود، یخ‌های قطبی آب می‌شوند، چرا؟ چون انسان به طبیعت می‌گوید، هی، آیندهٔ مطمئن در گرو داشتن شغل است. این تنها چیزی است که برایش برنامه‌ریزی کرده‌ایم. حاضریم به هر قیمتی این هدف را دنبال کنیم حتا اگر به شکلی پارادوکسیکال این کارمان به قیمت نابودی محل کارمان تمام شود.

«خنده‌داره که باید برای دکتر و وکیل شدن آموزش ببینین ولی برای پدر و مادر شدن، نه. هر هالویی می‌تونه پدر و مادر بشه، حتا لازم نیست تو یه سمینار یه‌روزه شرکت کنه.

مردم همیشه می‌گویند «خیلی خوب است بخشی از چیزی عظیم‌تر از خودت باشی.» ولی از اول بوده‌ایم. ما بخشی از چیزی عظیم هستیم. کل بشریت. خیلی عظیم است. ولی نمی‌توانیم آن را ببینیم. پس انتخاب با خودتان، چی؟ یک سازمان؟ یک فرهنگ؟ یک مرام و مسلک؟ این‌ها بزرگ‌تر از ما نیستند. خیلی‌خیلی کوچک‌ترند!

بخش اعظم فلسفه مجادله‌ای‌ست بی‌اهمیت دربارهٔ چیزهایی که نمی‌توانی بفهمی

هرگز حاضر نیستی عقایدت رو یه جای عمومی اعلام کنی تا به چالش کشیده بشن، فقط به خودت می‌گی‌شون و بعد وقتی حرف خودت رو قبول کردی به خودت تبریک می‌گی.

«یک نقاب به دست هر کسی بده و حقیقت را بشنو.»

فکر کردم روپوش مدرسه ما را شبیه پستچی‌هایی کرده که جمع شده‌اند تا همکارشان را برای خدا ارسال کنند. در ذهنم روی تابوت نوشتم: بازگشت به فرستنده.

«ساده است زندگی مطابق نظر دنیا، ساده است در انزوا زندگی کردن مطابق میل شخصی، ولی مرد بزرگ کسی است که در میانهٔ جمع، قادر است از استقلال و تنهایی‌اش لذت ببرد.» من قادر نیستم!

انگار تمام عمرمان بازی کرده بودیم و حالا بازی داشت تمام می‌شد و می‌خواستیم ماسک و یونیفرم‌مان را دربیاوریم و دست بدهیم و بگوییم «بازی خوبی بود.»