بریده‌هایی از کتاب جزء از کل

فهمیدم آدم برای دوران مزخرف هم مثل دوران خوش دلتنگ می‌شود، چون در پایان روز تنها چیزی که برایش دلتنگ می‌شوی خودِ زمان است.

دلم نمی‌خواد خودت رو درگیر شرافت، غرور یا احترام به خود کنی. تمام این‌ها یه مشت وسیله هستن برای این‌که بهت کمک کنن سر خودت رو برنزه کنی.»

وقتی مردم فکر می‌کنند چند روز بیشتر به پایان عمرت نمانده با تو مهربان می‌شوند. فقط موقعی که در زندگی پیشرفت می‌کنی به تو چنگ‌ودندان نشان می‌دهند.

مردم تفکر نمی‌کنن، تکرار می‌کنن. تحلیل نمی‌کنن، نشخوار می‌کنن. هضم نمی‌کنن، کپی می‌کنن. اون وقت‌ها یه‌ذره می‌فهمیدم که برخلاف حرف بقیه، انتخاب بین امکاناتِ در دسترس فرق داره با این‌که خودت برای خودت تفکر کنی. تنها راه درست فکر کردن برای خودت اینه که امکانات جدید خلق کنی، امکان‌هایی که وجود خارجی ندارن.

در دنیای واقعی معنای آزادی این است که باید تن به تألیف بدهید، حتا اگر داستان‌تان مفت نیرزد.

همان‌طور که خودتان می‌دانید، لازم نیست برای دعا کردن لزوماً مذهبی باشید. دعا دیگر یک باور محکم نیست، چیزی است که فرهنگش از فیلم و تلویزیون به ما ارث می‌رسد، مثل بوسیدن در باران.

«احتمالاً تا حالا فهمیدهٔ که اگه افکار شجاعانه داشته باشی بدون نگاه کردن می‌ری وسط خیابون و اگه افکار سادیستیک و پست داشته باشی هربار کسی بخواد بشینه، صندلی رو از زیرش می‌کشی. تو چیزی هستی که فکر می‌کنی. پس اگه نمی‌خوای شبیه پدرت بشی نباید با فکر کردن خودت رو به یه گوشه ببری ــ باید با تفکر خودت رو ببری به فضای باز. تنها راهش هم اینه که از این‌که ندونی چی درسته و چی غلط لذت ببری. تن به بازی زندگی بده و سعی نکن از قانون‌هاش سر دربیاری. زندگی رو قضاوت نکن، فکر انتقام نباش، یادت باشه آدم‌های روزه‌دار زنده می‌مونن ولی آدم‌های گرسنه می‌میرن، موقعی که خیالاتت فرو می‌ریزن بخند، و از همه مهم‌تر، همیشه قدر لحظه‌لحظهٔ این اقامت مضحکت رو تو این جهنم بدون.»

به قول اسکار وایلد، «یک نقاب به دست هر کسی بده و حقیقت را بشنو.»

بچه داشتن مصلوب شدن بر صلیب مسئولیت است.

(من خوش‌بین نشده‌ام فقط دیگر حوصله‌ام از بدبینی سر رفته و محض تنوع از افکار روشن و قشنگ بدم نمی‌آید ــ متأسفانه این هم دارد حوصله‌ام را سر می‌برد ــ بعدش چی؟)

یه نگاهی به مردم دوروبرت بکن. دربارهٔ هر تجسسی اطلاعات به‌روز می‌خوان، چون فکر می‌کنن اولیای امور جزئیات رو پنهان می‌کنن و اطلاعات جنایتکارهایی رو که تفنگ و فلان‌به‌دست توی حیاط‌شون منتظر عشق‌وحال وایستادن به‌شون نمی‌دن.»

جهان بی‌کران باعث می‌شد خودشان را نگاه کنند، حالا نه از دید ابدیت، ولی دست‌کم با وضوحی بیشتر

«تنها چیزی که بهت می‌گم اینه که نگذار این نابودت کنه مارتی. هیچ‌چیزی مثل احساس گناه روح آدم رو نمی‌خوره.»

وقتی مردم فکر می‌کنند چند روز بیشتر به پایان عمرت نمانده با تو مهربان می‌شوند. فقط موقعی که در زندگی پیشرفت می‌کنی به تو چنگ‌ودندان نشان می‌دهند.

بیماری وضعیت طبیعی وجود ماست. ما همیشه مریض‌ایم و خودمان خبر نداریم. منظورمان از سلامتی دوره‌ای است که زوال پیوستهٔ جسم‌مان برای‌مان قابل ادراک نیست.

برای همین است که بیشتر امضاها یک خط‌خطی ناخوانا هستند: شورش ناخودآگاه علیه نام، تلاشی برای درهم شکستنش.

حالا که هیچ آدمی وجود ندارد که به من نزدیک باشد باید بعضی از این غریبه‌ها را تبدیل کنم به دوست یا معشوق. وقتی از صفر شروع می‌کنی چه‌قدر زندگی سخت‌تر است.

از این مهم‌تر دچار فرایند تحقیرآمیز پیری شده بودم. از همه‌جا خاطره داشتم و آن حس شناور خیانت را حس می‌کردم، این‌که به سرنوشتم خیانت کرده‌ام. ماه‌ها وقتم را حرامِ فکر کردن به مرگم کردم تا این‌که کم‌کم حس کردم مرگ عموبزرگی است که از وجودش بی‌خبر بوده‌ام.

احمقانه است فکر می‌کنیم خداوند فقط وقتی صدای افکارمان را می‌شنود که او را به اسم صدا می‌زنیم و نه وقتی که مشغول افکار پلید روزمره‌مان هستیم. مثلاً این‌که امیدوارم همکارم زود بمیرد تا دفترش مال من شود چون از اتاق کار من خیلی بهتر است.

با این‌که عاشق فرانسوی‌ها هستم و نظراً به کشور خودم بی‌تفاوت، به‌نظر می‌رسد ریشهٔ هر آدم به شکل غریبی در خاک وطنش است. ناگهان استرالیایی نبودن بچه‌ام باعث ناراحتی‌ام شد. استرالیا بهترین کشوری است که می‌شود ازش فرار کرد. فرار کردن از فرانسه وقتی تانک‌های آلمان سمتش سرازیرند معنا دارد ولی چرا آدم باید در زمان صلح فرار کند؟