بریده‌هایی از کتاب لبخند مهتاب

شاید ملودی زندگی برایم در روشنایی روز نمایان می‌شد؛ ملودیِ لطافت به‌جای خشونت، صلح به‌جای ستیز، عشق به‌جای نفرت.

با اشتیاق زندگی کنید و هرگز در جست‌وجوی پناه بردن به ناامیدی نباشید.

رؤیاپردازی دائماً حالی را که در آن احساس راحتی می‌کردم برایم به وجود می‌آورد، درست مثل پرنده‌ای در لانه که نُکش را بالا می‌آورد تا به او غذا داده شود.

شاید ملودی زندگی برایم در روشنایی روز نمایان می‌شد؛ ملودیِ لطافت به‌جای خشونت، صلح به‌جای ستیز، عشق به‌جای نفرت.

تولد برای زندگی مانند رؤیاپردازی برای دلتنگی است. یکی بدون دیگری امکان‌پذیر نیست.

در زندگی چیزی به نام شانس وجود ندارد، مگر خود زندگی.

در چشم‌هایش پوچیِ عمیقی نهفته بود، مانند چاهی بی‌انتها که تنها وقتی پسربچه‌ای کوچک بود پر شده بود از دلتنگی، اما ساختار چاه محکم و دست‌نخورده باقی مانده بود.

خودخواهی سرطان زندگی است و در قلب انسان پیش می‌رود تا زمانی که کنترلش را در دست بگیرد.

مسیر حقیقت یک خط مستقیم نیست.

این‌گونه نابرابری‌ها، عاطفی و همچنین مادی است. برخی تمام لذت و خوشبختی را به دست می‌آورند، درحالی‌که بقیه از بدو تولد، باید با ناراحتی و محرومیت زندگی کنند.

همهٔ ما یک روز بزرگ می‌شویم، به شیوهٔ خودمان.

انسان زود یاد می‌گیرد فراموش کند.

بدبختی منبع قطعی حسادت است.

گویی اطمینان و اصرار یک نفر می‌تواند شک مردم را از بین ببرد، آنها را غرق انرژی کند و تردیدشان را نابود کند.

ستاره‌ها یک مشعل تابان ساده نیستند، در این صورت دانشمندان می‌توانستند به دستشان بیاورند. آنها سنگ‌های ارزشمند عشق خاموش‌اند. آنها می‌درخشند تا به ما یادآوری کنند با وجود ایمان کممان، تنها چیزی که اهمیت دارد وجود عشقی درخشان و ابدی است.

جوانی مزایای خودش را دارد و زمان صبورانه و بی‌آنکه ما متوجه شویم، تباهش می‌کند.

دیگر در مورد انسان‌ها چیزی وجود نداشت که بتواند حیرت‌زده‌ام کند.

بعضی از تاریخ‌ها برای همیشه در حافظهٔ انسان حک می‌شوند و زمانی که آنها را به یاد می‌آورد، لبخندی از دلتنگی بر چهره‌اش نقش می‌بندد.

خیلی عجیب است که فاصله گاهی عزیزترین خاطرات را پاک می‌کند یا با یک فیلتر آرمانی اصلاحشان کرده و جزئیات گران‌بها را حذف می‌کند.

ثروت واقعی در قلب انسان نهفته است.