بریده‌هایی از کتاب لبخند مهتاب

دوستی حقیقی به عشق نزدیک است، بی‌آنکه شهوت نفسانی داشته باشد.

فصل‌های کتاب زندگی بی‌وقفه و پشت‌سرهم می‌گذرند و صفحاتش پیش از اینکه بتوانیم قسمت‌های مهم را بخوانیم ورق می‌خورند.

انسان زمانی که کودک است، دوست دارد زود بزرگ شود و زمانی که پیر می‌شود، دوست دارد دوباره کودک شود.

آدم همیشه برای مادرش کودک است، در هر سنی که باشد.

روزی که خبر مرگ مادرم را شنیدم، بخشی از وجودم با او مرد.

خوشبختی کوتاه و بی‌دوام است، مانند سگی مطیع که به افسار بسته شده است تا دور نشود، ولی حیوان افسارش را پاره کرده و فرار می‌کند. او نمی‌تواند اهلی شود و ترجیح می‌دهد به‌جای چاق شدن کنار بخاری، افق‌های جدید را کشف کند. او قبل از اینکه به‌آرامی دور شود، به شما اجازه می‌دهد نوازشش کنید. او همیشه یکی را پیدا می‌کند که نوازشش کند. دست‌های مشتاق کم نیستند.

وقتی زندگی در خطر است، مفهوم زمان از بین می‌رود و فقط لحظهٔ حال اهمیت دارد، لحظه‌ای که معمولاً از آن گریزانیم و ترجیح می‌دهیم در خاطرات شیرین گذشته یا نگرانی آینده غوطه‌ور شویم.

عناصر طبیعت متغیر، کشنده و کاملاً بی‌پروا هستند. گاهی که خشم انباشته‌شده‌شان نسبت به ما انسان‌ها به نقطهٔ اوج می‌رسد، با هم متحد می‌شوند تا به ما یادآوری کنند که در این دنیا مستأجری بیش نیستیم و فقط آنها مالکان اصلی دنیا هستند.

زیرا پول نمی‌تواند جایگزین عشق والدین شود.

وقتی زندگی در خطر است، مفهوم زمان از بین می‌رود و فقط لحظهٔ حال اهمیت دارد، لحظه‌ای که معمولاً از آن گریزانیم و ترجیح می‌دهیم در خاطرات شیرین گذشته یا نگرانی آینده غوطه‌ور شویم

زندگی تقریباً یه کار گروهیه، مارتین.

خیلی عجیب است که فاصله گاهی عزیزترین خاطرات را پاک می‌کند یا با یک فیلتر آرمانی اصلاحشان کرده و جزئیات گران‌بها را حذف می‌کند.

وجود دشمنی‌مان، واقعاً با یکدیگر تفاوت نداشتیم. جنگ چیزی جز تصویر خونین یک روح دردمند نیست که مدام تازیانه می‌خورد، چون وقتی همه‌چیز اشتباه پیش می‌رود، متنفر بودن راحت‌تر از دوست داشتن و برداشتن اسلحه آسان‌تر از باز کردن آغوش است.

همهٔ ما روزی کسی مثل خودمان را در شرایط یکسان ملاقات می‌کنیم

وقتی تابوت درون گودال تاریک قبر فرو رفت، همه گریستند. عجب دورویی‌ای. هیچ‌کس پدرم را دوست نداشت. چرا برای مردی که همیشه در برابر دیگران بی‌تفاوت بود گریه می‌کردند؟ مراسم به پایان رسید و روستایی‌ها اشک‌های تمساحشان را پاک کردند

زمانی که یک رؤیا فقط رؤیاست، انسان نمی‌تواند چیزی را که آن رؤیا از او می‌گیرد به‌درستی درک کند.

رفته بود اونجا تا از وطنش محافظت کنه، ولی هیچ‌کس از اون محافظت نکرد.

زندگی نمایشی از مخالفت و پذیرش و مذاکره و مصالحه است.

هیچ‌کس نمی‌تواند مرا مجبور به انجام کاری کند که خلاف خواسته‌ام باشد.

جنگ چیزی جز تصویر خونین یک روح دردمند نیست که مدام تازیانه می‌خورد، چون وقتی همه‌چیز اشتباه پیش می‌رود، متنفر بودن راحت‌تر از دوست داشتن و برداشتن اسلحه آسان‌تر از باز کردن آغوش است.